Αντώνης Κεφαλάς
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Μπορεί να θεωρείται αψύς (έτσι δήλωσε ο Τσίπρας) και, κυρίως αγενής, ρεαλιστής πάντως είναι. Χωρίς πολλά λόγια έδειξε γιατί η συμπόρευση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εφικτή, βάζοντας έτσι μία ταφόπετρα στις σχετικές εξ΄ αρχής έωλες συζητήσεις. Ο ρεαλισμός του, όμως, σταματά εκεί. Διότι, διαβάζοντας την ανάρτηση του όπου περιγράφει τους άξονες της πολιτικής που ο ίδιος θεωρεί πως οφείλει να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπήκα στην κάψουλα του χρόνου και βρέθηκα στο δεύτερο μέρος της δεκαετίας του 1940 για την Ελλάδα, στην εποχή των μανιφέστων του Εργατικού κόμματος της Αγγλίας πριν αναλάβει την εξουσία, στην εποχή της Δεύτερης Διεθνούς για τον σοσιαλισμό γενικά.
Ο σοσιαλισμός του Πολάκη είναι παλαιάς κοπής, βγαλμένος από τα κομματικά κιτάπια χωρίς κρίση, χωρίς προσαρμογή στις τερατώδεις αλλαγές που ζούμε, χωρίς ζωντανή σχέση με την δημοκρατία. Στις σωστές θα έλεγα επισημάνσεις για τα προβλήματα προσφέρει λύσεις βγαλμένες από το χρονοντούλαπο του πρώτου μισού του 20ου αιώνα—λες και το θέμα των εθνικοποιήσεων να μην έχει απαντηθεί και απομυθοποιηθεί εδώ και δεκαετίες. Για τον Πολάκη ο στόχος παραμένει η κατάκτηση των αρμών της εξουσίας (όπως έχει, εξάλλου, δηλώσει). Αναρωτιέμαι αν έχει προβληματιστεί ως προς τι θα τους κάνει αν τους ελέγξει;
Ο Κασσελάκης διασκεδάζει στις ΗΠΑ και, που και που, κάνει την παρέμβαση του: εκ του ασφαλούς, βέβαια, έχοντας αντιγράψει τις Τραμπικές μεθόδους, τις μισές αλήθειες και τα ξεδιάντροπα ψέματα. Το εξ’ Αμερικής μανιφέστο με τις έξη ενότητες αποτελεί μνημείο απόδειξης της εικονικής πραγματικότητας που ζει (ίσως στα Hamptons?). Διαπιστώνει αποσταθεροποίηση Μητσοτάκη (!). υπόσχεται πως θα αλλάξει τα πάντα στον ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε έξι μήνες (εικονικά φαντάζομαι), κρατά, όμως, και μία «πισινή» — θα τα κάνω, λέει, εκτός κι αν με ρίξουν. Κάτι θα ξέρει.
Για την πολιτική μας ζωή, το πρόβλημα δεν είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι το κόμμα που γνωρίζαμε ήδη δεν υπάρχει πια. Η εμμονή του Κασσελάκη να αποδομήσει τον Αλέξη Τσίπρα δείχνει ότι τον κατατρέχουν φαντάσματα που του θολώνουν έτι περαιτέρω την κρίση. Σταδιακά ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ θα βαδίζει προς την αφάνεια, ασθμαίνοντας να επιστρέψει στο 3% από το οποίο προήλθε. Το ερώτημα είναι πως θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να καλύψει το κενό που ανοίγεται; Η φράση κατά του Ανδρουλάκη «εδώ δεν μπόρεσες να νικήσεις τον Κασσελάκη, θα νικήσεις τον Μητσοτάκη;» όσο σκληρή και να ακούγεται, έχει πολλά ψήγματα αλήθειας.
Είναι κατανοητή η πίεση να αποσαφηνιστεί πρώτα η ιδεολογία και το πρόγραμμα και μετά να αποφασιστεί το θέμα του αρχηγού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έπραξε και προέκυψε ο Κασσελάκης. Δεν μπορεί να παραβλεφθεί, όμως, και το γεγονός ότι στην εποχή της επικοινωνίας ο ηγέτης οφείλει να έχει ορισμένα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά—διαφορετικά η στόφα του δεν βρίσκει απήχηση. Ο Αλέξης Τσίπρας τα είχε. Ο Ανδρουλάκης δεν τα έχει. Κι ας μην παρασυρόμαστε: μπορεί, εκ των υστέρων, να έχουμε εκλογικεύσει δομικά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ το 1977/81, αλλά στην ουσία οι πολίτες ακολούθησαν έναν χαρισματικό ηγέτη που γνώριζε ακριβώς τις λέξεις που ήθελαν να ακούσουν.
Ο τακτικισμός του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ είναι γνωστός. Εξάλλου, ανθρώπινη είναι η φιλοδοξία για την αρχηγία και ο Ανδρουλάκης θα δώσει μάχη για να παραμείνει. Το θέμα είναι ότι με Ανδρουλάκη αρχηγό ο Τσίπρας θα κάνει περίπατο αν κατέβει ξανά στην πολιτική αρένα, έχοντας εξάλλου, έτοιμη μαγιά με τη Νέα Αριστερά. Μόνο ένα ισχυρό, συνεκτικό ΠΑΣΟΚ με ρεαλιστική πρόταση εξουσίας και άριστες επικοινωνιακές ικανότητες μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις στο κέντρο και στην κεντροαριστερά, προσδιορίζοντας έτσι το ίδιο που ακριβώς θα «καθίσει» το κέντρο βάρους.
Βρισκόμαστε στην αρχή μεγάλων πολιτικών αλλαγών. Η Νέα Δημοκρατία ας μην κάνει, πρώτα απ’ όλα, το λάθος να παρασυρθεί σε εσωστρέφεια. Οι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς έπαιξαν, κέρδισαν, έχασαν. Η ηγεσία πέρασε πλέον σε άλλα χέρια, πιο νέα, πιο στιβαρά, πιο σύγχρονα. Κανένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει κερδίσει έξι συναπτές εκλογικές μάχες. Κι είναι απαράβατος ο κανόνας πως δεν αλλάζεις ομάδα που κερδίζει. Οι σειρήνες που ανάγουν σε ήττα το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για τη Ν.Δ. προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στο κόμμα, αλλά πάνω απ’ όλα στον τόπο.
Δεύτερο, αυτή η κυβέρνηση πρέπει να κερδίσει τρίτη τετραετία. Η αποσύνθεση του πολιτικού χώρου γύρω από τη Ν.Δ. είναι τόσο έντονη που δεν επιτρέπει την ίδρυση και εξέλιξη νέου πιστευτού και ικανού σχήματος. Αλλά, είναι τετραετία που θα πρέπει να κερδηθεί με κόπο και αίμα. Υγεία, τράπεζες, δημόσια διοίκηση, ανεξάρτητες αρχές, οικονομικό μοντέλο, όλα ουρλιάζουν για αλλαγή.
Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι μονόδρομος: στην επόμενη τριετία ή αλλάζει την Ελλάδα ή την παραδίδει σε μαθητευόμενους μάγους.
Διαβάστε επίσης:
Υποκλοπές: Αιφνιδιαστικός έλεγχος στην ΕΥΠ από τον αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου
