Σήμερα Κυριακή 14η Νοεμβρίου ξύπνησα στις 7.30 το πρωί, φόρεσα την ειδική αγωνιστική μπλούζα που δεν ιδρώνει (dry fit…), τα αθλητικά παπούτσια γενικής χρήσης που δεν έχουν καμία σχέση με τα εξειδικευμένα παπούτσια των διαφημίσεων, ένα σορτσάκι χωρίς καμία τεχνολογική καινοτομία και ξεκίνησα για το Σύνταγμα.

Δεν είμαι δρομέας, ούτε καν ερασιτέχνης. Δεν μου αρέσει το τρέξιμο.

Μου άρεσαν άλλα αθλήματα που περιείχαν κίνηση, αλλά ποτέ δεν έτρεχα και δεν τρέχω, παρόλο που ζω σε μια γειτονιά που συναντώ πολλούς ερασιτέχνες δρομείς σε όλες τις στιγμές της ημέρας.

Η πιο περιζήτητη ώρα είναι γύρω στις 7 το απόγευμα. Είναι η στιγμή που βλέπεις όλες τις φυλές των δρομέων. Νέοι που συνήθως τρέχουν σε παρέες ή σε ζευγάρια, αλλά και πολλούς μεσήλικες που κυρίως τρέχουν μόνοι τους, κυνηγώντας την χαμένη τους νιότη.

Οι περισσότεροι έχουν επενδύσει σε αεροδυναμικά κολλάν και μπλούζες που ζαλίζουν με τις αποχρώσεις τους και φορούν και διαστημικά παπούτσια. Αρκετοί από τους μοναχικούς έχουν στα αυτιά τους ακουστικά και φαντάζομαι πως αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε ρυθμικές μουσικές και ενημερωτικά ή αυτοβελτιωτικά podcasts.

Υπάρχουν και μερικοί που έχουν επιτύχει τους μορφολογικούς τους στόχους και τρέχουν γυμνοί στο πάνω μέρος τους σώματος, χωρίς αεροδυναμικό μπλουζάκι για να δημιουργούν πολλαπλά σχόλια στο πέρασμά τους.

Υπάρχουν και ορισμένοι που τρέχουν για να χάσουν βάρος. Σε αυτήν την κατηγορία οι περισσότεροι δεν έχουν επενδύσει σε φουτουριστικές στολές, ίσως γιατί δεν έχουν την βεβαιότητα της συνέχισης της δρομικής τους δραστηριότητας είτε προτιμούν να κάνουν την επένδυση σε αθλητική ενδυμασία σε μικρότερα μεγέθη από τα σημερινά τους.

Όλοι αυτοί οι γείτονες δεν είχαν καταφέρει μέχρι σήμερα να με παρασύρουν στις δυναμικές τους βόλτες.

Η πίεση όμως της κολλητής μου που ανήκει στην κατηγορία εκείνων που προσπαθούν να προσεγγίσουν τις νεανικές φυσικές τους δυνάμεις,* και που σε μεγάλο βαθμό το έχει καταφέρει, έφερε αποτελέσματα και βρέθηκα να συμμετέχω στην διαδρομή των πέντε χιλιομέτρων στα πλαίσια του Σαββατοκύριακου που διοργανώνεται ο αυθεντικός μαραθώνιος της Αθήνας.

9.00 το πρωί λοιπόν με ένα νούμερο στην φανέλα και μπροστά από το Ζάππειο.

Χαμόγελα, χρώματα, φωνές, μουσικές, οδηγίες προς τους δρομείς. Η οργάνωση άψογη, η διάθεση όλων εορταστική.

Δεν υπήρχε covid (όλοι οι δρομείς είχαν πιστοποιητικό εμβολιασμού), δεν υπήρχε μιζέρια, δεν υπήρχε ανταγωνισμός. Η Αθήνα και οι Αθηναίοι γιόρταζαν. Και εγώ μαζί τους για πρώτη φορά.

Πριν ακούσουμε την κόρνα της αφετηρίας, όλοι μαζί ξεκινήσαμε φωνάζοντας δυνατά για την αντίστροφη μέτρηση.

6-5-4-3…

Οι πρώτες μου σκέψεις μέσα σε αυτήν την λίμνη χαράς που έμελλε να ξεχυθεί σαν ποταμός στους άδειους δρόμους της πόλης μας ήταν τι έχω χάσει τόσα χρόνια που δεν συμμετείχα.

Η απληστία του ανθρώπινου νου που ζυγίζει καταστάσεις και κάνει απολογισμούς και συγκρίσεις έδρασε ακόμα και στην αρχή του αγώνα. Τι εμπειρίες δεν έχω συσσωρεύσει σε όλες αυτές τις φορές που ανέβαλα την συμμετοχή μου για την επόμενη χρονιά…

Μόλις αποχωρίστηκα από την λογιστική προσέγγιση της δρομικής εμπειρίας με παρέσυραν στο γλέντι οι συμπολίτες μου και συν δρομείς μου.

Ξεκινήσαμε.

Περνάγαμε από τη Βουλή, από το Zonars (Athénée το λένε τώρα…) Βουκουρεστίου, μπροστά από το Πανεπιστήμιο και την Ακαδημία Αθηνών.

Τι  ομορφιά και μεγαλοπρέπεια!!

Στρίβοντας προς την οδό Ακαδημίας έριξα και μια ματιά στο καινούργιο κατάστημα της τράπεζας Eurobank που εδώ και μια εβδομάδα έχει νέο σύνθημα για αυτούς που πρωτοπορούνε.

Έτσι ένοιωθα και εγώ, πρωτοπόρος στις δρομικές δραστηριότητες. Γύρω μου άστραφταν τα χαμόγελα. Είμασταν και στο πρώτο χιλιόμετρο, ήταν κατηφόρα, ήταν όλα τέλεια. Νιώθαμε όλοι πρωτοπόροι τρέχοντας σε μια Αθήνα που ήταν ανοιχτή μόνο για εμάς.

Τα φανάρια στους δρόμους συνέχιζαν να λειτουργούν και ασυναίσθητα ήθελα να σταματήσω όταν έβλεπα κόκκινο μπροστά μου.

Ζευγάρια έτρεχαν μαζί με τα καροτσάκια με τα μωρά τους, ηλικιωμένοι που με ξεπέρναγαν με χαρακτηριστική ευκολία, εταιρείες που είχαν οργανωμένες ομάδες με ομοιόμορφα μπλουζάκια.

Όλη ανθρωπογεωγραφία της πόλης των Αθηνών είχε συντονιστεί σε αυτή την εμπειρία ζωντάνιας. Είμασταν όλοι ζωντανοί και συνδεόμασταν με το σώμα μας σε μια σχέση πίεσης και ανταγωνισμού.

Για να δούμε πόσο θα αντέξεις σώμα μου; Πόσο γρήγορα θα μπορέσεις να με πας; Τι χρόνους άραγε θα επιτύχεις;

Όλη η σχέση μας με την θαυμαστή μηχανή που ενσωματώνει την ύπαρξη μας στον αγώνα δρόμου παίρνει μια διάσταση διαμάχης.

Το μυαλό πιέζει για πιο γρήγορα σε αγαστή συνεργασία με την ψυχή, και από την άλλη μεριά τα πόδια που αρχίζουν να δυσανασχετούν και να θέλουν να ξεκινήσουν την επανάσταση τους.

Τώρα μας θυμήθηκες φίλε και μας πιέζεις; είναι σαν να μου λένε…

Και ξεκινάει ο δεύτερος αγώνας της ημέρας. Ο εσωτερικός του καθενός μας με την μηχανή του. Η οδός Ακαδημίας είναι ανηφορική. Τα πράγματα ζορίζουν. Αντιλαμβάνεσαι το κάθε επιπλέον κιλό που έχεις προσθέσει στη σιλουέτα σου. Αρχίζεις και θυμάσαι εκείνες τις φορές του καλοκαιριού που έφαγες και ήπιες δίχως αύριο.

Πού να φανταζόσουν τότε πως θα ένιωθες ότι εκείνα τα λουκούλλεια γεύματα θα έπαιρναν υπόσταση και θα ζωντάνευαν μπροστά σου την ώρα που τρέχεις για να σε κοροϊδεύουν που δεν μπορείς να πας πιο γρήγορα.

Στα μισά της διαδρομής, στο πιο δύσκολο σημείο τα τύμπανα της τράπεζας Πειραιώς χαρίζουν ρυθμό και πνευματική ανάταση. Η Πειραιώς ήταν ο χορηγός του αγώνα και της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια που συνδέει την εταιρική της ταυτότητα με αυτή την γιορτή.

Μπροστά από το Χίλτον τα κουρασμένα πόδια νίκησαν για λίγο το μυαλό και την καρδιά και επέβαλαν περπάτημα για μερικά μέτρα.

Οι πρωταθλητές ξεχωρίζουν κυρίως για την πνευματική τους ικανότητα να υπερνικούν τις εσωτερικές τους αντιστάσεις.

Βρίσκουν την υπέρτατη χαρά όταν κερδίζουν στις καθημερινές τους προπονήσεις τις μικρές τους μάχες με το κουρασμένο τους σώμα. Εμείς όμως δεν είμαστε πρωταθλητές, είμαστε απλοί άνθρωποι.

Φτάνουμε στην Ηρώδου Αττικού, κατηφόρα, τελειώνουμε.

Στο μπαλκόνι της αριστοκρατικής πολυκατοικίας μια κλασσική εικόνα της ελληνικής ελίτ. Μια αλλοδαπή νταντά στη βεράντα κρατάει αγκαλιά το μικρό Ελληνάκι που μας χαιρετάει βαριεστημένα.

Πολύς κόσμος συγκεντρωμένος στα πεζοδρόμια μας φωνάζει συγχαρητήρια, μπράβο και άλλα εμψυχωτικά.

Μπαίνουμε στο στάδιο.

Φανταζόμουν πως θα μπορέσω να κάνω ένα εντυπωσιακό σπριντ, και να τα δώσω όλα όπως βλέπουμε στους αγώνες στην τηλεόραση. Αντί για αυτό παραλίγο να τερματίσω περπατώντας. Δεν υπήρχε απόθεμα για τηλεοπτικό φωτοφίνις. Είχα όμως ολοκληρώσει τον πρώτο μου αγώνα δρόμου!!

Ωραίο συναίσθημα, γλυκός κάματος…

Μετά έρχονται τα λογιστικά συναισθήματα που ακολουθούν τις πηγαίες και πρωτόλειες εντυπώσεις. Άραγε τι χρόνο έκανα; Ντροπιαστήκαμε και θα με κοροϊδεύουν όλοι; Μα εγώ έτρεξα για να αποδείξω πως ακόμα συντηρώ μια αξιοπρεπή φυσική κατάσταση η για να γευτώ τους χυμούς της κοινωνικής χαράς; Δεν είναι εύκολο να μην παρασυρόμαστε από την λογιστική πλευρά της ζωής, αλλά ας την τοποθετούμε στις τελευταίες σειρές των καθισμάτων.

Προτεραιότητα για όλους μας σήμερα ήταν η χαρά της συμμετοχής στην γιορτή της πόλης μας.

Η συναίσθηση του κοινού, του ομαδικού, του όλου.

Αθηναίοι και φίλοι της Αθήνας από όλο τον κόσμο συμμετείχαν στην αποθέωση της σωματικής μας διάστασης, στην συνειδητοποίηση πως η μηχανή μας, το σώμα μας είναι ο φορέας της προσωπικής μας ιστορίας και του αξίζει η δέουσα προσοχή.

Σας προσκαλώ όλους να συμμετάσχετε σε μελλοντικές δρομικές γιορτές γιατί η χαρά της συμμετοχής σε αυτές τις συλλογικές δραστηριότητες είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.

Υ.Γ. Έκανα ένα χρόνο 33.00 λεπτά , που αν μην τι άλλο δεν αισθάνομαι ντροπή να τον αποκαλύψω (η λογιστική πλευρά της ζωής…)

Διαβάστε επίσης:

Ποιος μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει το 26 της συνδιάσκεψης για το κλίμα COP26

Άρθρο παρέμβαση: O Μητσοτάκης, η Λαζαράκου, ο Λιανός και το μεγάλο μήνυμα

Ο πληθωρισμός σήμερα δεν προκαθορίζει το αύριο