Ο θάνατος του πατέρα για το παιδί του είναι σταθμός στη ζωή του. Οποιος έχει ζήσει αυτή τη στιγμή καταλαβαίνει τι εννοώ. Και για τη μητέρα το ίδιο είναι, η απώλεια των γονιών μένει χαραγμένη στη μνήμη των απογόνων.

Αντιλαμβάνομαι τον πόνο που προκαλεί στον Γιάννη Καλλιάνο ο θάνατος του πατέρα του, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε και μετά τη δημοσιότητα που πήρε, αφού ο βουλευτής κατήγγειλε σοβαρά κενά στο νοσοκομείο Αττικόν.

Εδώ οφείλω να καταδικάσω την αθλιότητα της διοίκησης του νοσοκομείου να δημοσιοποιήσει με δελτίο τύπου, τον πλήρη φάκελο του ασθενή πατέρα Καλλιάνου. Απαντά στις αιτιάσεις του βουλευτή περιγράφοντας κάθε αρρώστια που είχε ο ηλικιωμένος άνθρωπος;

Δεν ντρέπονται λίγο να κάνουν φύλλο και φτερό τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ενός ασθενή που τελικά έφυγε από τη ζωή;

Για ποιο λόγο άραγε; Για να δικαιολογήσουν τις ανεπάρκειες του συστήματος θέλοντας να μας πουν «ε, πολυασθενής ήταν, δεν θα γλίτωνε»;

Μα έτσι το κάνουν ακόμη χειρότερο, γιατί επιβεβαιώνουν ότι δεν επέδειξαν την πρέπουσα σημασία σε έναν άνθρωπο, όποιος κι αν ήταν αυτός, όσα προβλήματα κι αν είχε, όποια κι αν ήταν η ηλικία του.

Κι εδώ πρέπει να σταθώ σε αυτό που και εγώ – από προσωπική, οικογενειακή εμπειρία- και πολλοί άλλοι έχουν καταγγείλει κατά καιρούς,

Ότι δηλαδή γίνεται διαλογή των ασθενών που θα μπουν σε μια μονάδα αυξημένης φροντίδας (ΜΑΦ), ή σε μια εντατική (ΜΕΘ) ή ακόμη και σε έναν απλό θάλαμο νοσοκομείου.

Μια ιστορία λέει ότι στα νοσοκομεία γίνεται το εξής τραγικό: Στον φάκελο ενός ασθενούς οι επιβλέποντες βάζουν στην άκρη του ένα μικρό «Θ» ή κάποιο άλλο σημάδι. Και αυτό είναι το… Θ του Θανάτου για όσους ασθενείς αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας και είναι μεγάλη σε ηλικία, συνήθως πάνω από 80 ετών, ε και δεν έχουν πολύ… μέλλον.

Με απλά λόγια, και δυστυχώς το έχω ζήσει προσωπικά, αν υπάρχει το σηματάκι στον φάκελο ο πατέρας σας, η μάνα σας, ο παππούς ή η γιαγιά σας θα έχουν… λιγότερη φροντίδα επειδή γιατροί και νοσηλευτές επιλέγουν να ρίξουν περισσότερο βάρος σε άλλους ασθενείς. Πιθανότατα μικρότερης ηλικίας…

Θα πει κανείς: Λογικό δεν είναι να προσπαθούν να σώσουν ένα παιδί, μια νεαρή μάνα, έναν 30άρη, 40άρη και να αφήσουν στην άκρη έναν 80χρονο ή 90χρονο;

Πόση λογική μπορεί να κρύβει η διαλογή ασθενών επειδή το Σύστημα Υγείας δεν μπορεί να τους περιθάλψει όλους με τους ίδιους ακριβώς όρους;

Αντί δηλαδή να συζητάμε για το πώς το ΕΣΥ, πώς τα νοσοκομεία μας θα έχουν τις δυνατότητες, τους πόρους, το ανθρώπινο δυναμικό, να σώζουν και τον 20χρονο αλλά και τον 80χρονο, συζητάμε για «Θ» του Θανάτου;

Θα συζητάμε για το αν ο πατέρας του Καλλιάνου, ο δικός μου πατέρας, ο δικός σας, δεν θα τύχουν καλής φροντίδας από ένα σύστημα που και οι ίδιοι πλήρωσαν στον εργασιακό βίο τους;

Κάθε πατέρας, μάνα, παππούς ή γιαγιά έχει μια ιστορία πίσω του. Κι έχει συγγενείς που έχουν δικαίωμα να δακρύσουν, να κλάψουν, να εξοργιστούν, να αναζητήσουν ευθύνες.

Δεν με νοιάζει αν ο Καλλιάνος είναι βουλευτής, αν χρησιμοποιεί τα Μέσα Ενημέρωσης ή το γεγονός ότι και ο ίδιος είναι προβεβλημένος, για να καταγγείλει, να απειλήσει, να ζητήσει να βρει το δίκιο του.

Αυτό που με νοιάζει είναι ότι έχασε τον πατέρα του γιατί πιθανότατα το «πρωτόκολλο» δεν προέβλεπε καλύτερη φροντίδα γι’ αυτόν, επειδή ήταν κοντά στα 80, επειδή τον είχαν ακρωτηριάσει, επειδή είχε υποκείμενα νοσήματα.

Ψυχή ήταν κι αυτός, άνθρωπος, που έζησε, δούλεψε, έκανε οικογένεια, αφήνει απογόνους πίσω του.

Και δεν μπορεί καμιά δικαιολογία να καλύψει τις ευθύνες, όποιες κι αν είναι αυτές.

Για να μην πω ότι είναι αθλιότητα να επιτίθενται στα παιδιά του, ειδικά τώρα που πενθούν, κάποιοι που το παίζουν επαναστάτες και το μόνο που κάνουν είναι να προσβάλλουν.

Αδιάφορο αν είναι βουλευτής ο Καλλιάνος. Ας τον δούμε ως τον γιο ενός πατέρα που χάθηκε.

Που μπορεί να μη ζούσε τελικά, αλλά που είχε την απαίτηση οι τελευταίες ημέρες της ζωής του να είναι αξιοπρεπείς.

Γι΄αυτή τη ρημάδα την αξιοπρέπεια να παλέψουμε όλοι μας…

Μην είστε λοιπόν κακόψυχοι, να είστε αξιοπρεπείς, όπως αυτό το γεροντάκι θα ήθελε από εσάς…

Διαβάστε επίσης:

Καλλιάνος: Μπαμπά μου, σ’ αγαπάω απέραντα και ζητώ συγγνώμη, έκανα ό,τι μπορούσα
Πέθανε ο πατέρας του Γιάννη Καλλιάνου: ΕΔΕ διέταξε το «ΑΤΤΙΚΟΝ» – Νομικές κινήσεις προαναγγέλλει ο Κούγιας