Προς τι η έκπληξη, ο κλαυθμός και οδυρμός (ορισμένων) ή ακόμη και η χαρά από άλλους για την αποπομπή του Δημήτρη Παπανώτα; Ή μήπως με το να διωχθεί από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ σώζεται η κατάσταση με τις επιλογές των κομμάτων και των ψηφοφόρων;
Διότι το έχω ξαναγράψει: Ούτε η Ευρωβουλή, ούτε η Βουλή είναι ριάλιτι τηλεόραση ή πρωινάδικα και σήριαλ της κακιάς ώρας από τα οποία επιλέγουμε τους πιο αναγνωρίσιμους ή εκείνους που έχουν περισσότερους followers για να μας εκπροσωπήσουν;
Δεν είναι διαγωνισμός Eurovision κύριοι των κομμάτων οι εκλογές. Είναι μια σοβαρή διαδικασία και στην οποία πρέπει να είμαστε όλοι σοβαροί. Και οι ψηφοφόροι εννοείται.
Διότι την περασμένη Κυριακή στον ΣΥΡΙΖΑ έγιναν εκλογές. Πήγαν περί τα 65.000 μέλη και φίλοι και – αν και δεν ανακοινώθηκε τίποτε επίσημα- πολλές χιλιάδες ψήφισαν Παπανώτα.
Γιατί άραγε; Για το κοφτερό, πολιτικό μυαλό του; Για το ταλέντο του στην trash TV και ραδιόφωνο που διακόνησε (με επιτυχία είναι η αλήθεια) επί χρόνια, μέχρι να γίνει… mainstream στα μεγάλα κανάλια;
Όχι. Τον επέλεξαν γιατί είναι αναγνωρίσιμος, γιατί κάθε μέρα τον έχουμε στην κουζίνα και το καθιστικό μας κι ακόμη κι αν κλείνουμε τον ήχο για να μην ακούμε τους εθνικούς και τις εθνικές κουτσομπόλες, μας είναι όλοι αυτοί οικείοι.
Ή όπως θα έλεγε και η μάνα μου: «Αυτοί είναι της τηλεόρασης».
Και τι έφταιγε ο ίδιος ο Παπανώτας; Τόσος ήτανε, που θα έλεγε και ο μέγας Μανώλης Αναγνωστάκης.
Τέτοια και τα κόμματα:
Τάχα η θέλησή σου λίγη
Τάχα ο πόνοσ σου μεγάλος
Η ζημιά ήτανε στο ζύγι
Πάντα φταίει κάποιοσ άλλος
Κι αν δεν είναι ο Παπανώτας θα είναι κάποιος άλλος. Θα λέγεται Λιάγκας, Αυτιάς, Παπαργυρόπουλος, Δούνια, Νίκος Παππάς, Ζαγοράκης ή Αλέξης Γεωργούλης.
Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Ίσως όχι και τα κόμματα αφού η ευκολία του life style πάντα θα επιλέγεται από τους πολιτικούς αρχηγούς.
Το πρόβλημα είναι η αποιδεολογικοποίηση των πολιτικών φορέων που οδηγεί τελικά και στην από-πολιτικοποίηση.
Το πρόβλημα για παράδειγμα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η αξιωματική αντιπολίτευση που θέλει να ξαναγίνει κυβέρνηση, δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά, με ιδεολογίες και οράματα. Ένα συνονθύλευμα δεινοσαύρων της πολιτικής μαζί με απολιτίκ χαζοχαρούμενους και λάτρεις του αρχοντοχωριάτικου life style της Ελλάδίτσας μας είναι.
Που βάζει τον κάθε Παπανώτα μεν, αλλά που πάνε και τον ψηφίζουν χιλιάδες άλλοι και δεν στηρίζουν π.χ. τον κ. Σιδηρόπουλο που τον αντικατέστησε τώρα, αλλά που είναι ένα παιδί το οποίο δίνει μάχες από την πρώτη μέρα της ζωής του πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
Και γιατί το ΠΑΣΟΚ να γεμίζει μία θέση στο ευρωψηφοδέλτιό με τον αμίλητο επί μια δεκαετία ευρωβουλευτή Ζαγοράκη; Για να πάρει τις ψήφους των Παοκτζήδων;
Μέχρι και ο πράσινος ήλιος κιτρινίζει από ντροπή.
Αλλά και η ΝΔ τι κόμμα θέλει να είναι; Με επιλογές – πυροτεχνήματα απλά και μόνο υπό το βάρος της κοινωνικής πίεσης που αισθάνεται, εξαιτίας των δικών της λαθών;
Γιατί ο Μητσοτάκης του 41% να έχει ανάγκη από έναν αμφιβόλου αξιοπιστίας και σοβαρότητας Μπελέρη, από έναν υποψήφιο της πιο λαϊκίστικης δημοσιογραφικής υποκουλτούρας ή από μια σελέμπριτι «κυρία» της τηλεόρασης;
Γι’ αυτό σας λέω αγαπητοί αναγνώστες. Οι εκλογές δεν είναι πανηγυράκι, δεν είναι η Μαρίνα Σάττι να χορεύει λαϊκοπόπ τσιφτετέλια.
Είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό.
Και στο κάτω – κάτω, αν είναι να κράζουμε τους ευρωβουλευτές γιατί βάζουν… παντελόνι 20 χιλιάρικα το μήνα, ας το κάνουμε σε άξιους που απλά θα αποδειχθούν λίγοι.
Όχι σε λίγους που απλά θα περιμένουμε το θαύμα του Κασσελάκη για να αποδειχθούν άξιοι.
Αν δεν θέλουμε να στρέψουμε τους ψηφοφόρους σε κινήσεις απελπισίας, με την ψήφιση αοιδών, κλωτσοσφαιριστών, πανελατζούδων… μέχρι και τηλεπωλητών κρέμας για τη φαλάκρα ή των αυθεντικών επιστολών του Ιησού, ας δείξουμε ότι είμαστε αντίθετοι σε όλο αυτό το παιχνίδι που μας δίνουν κι εμείς παίζουμε.
Η ψήφος άλλωστε είναι σαν το τηλεκοντρόλ. Στην κάλπη επιλέγουμε ό,τι θέλουμε, στην τηλεόραση πατάμε close και όλα γίνονται πιο ωραία…
Διαβάστε επίσης:
ΣΥΡΙΖΑ: Ο Κωνσταντίνος Σιδηρόπουλος αντικαθιστά τον Παπανώτα στο ευρωψηφοδέλτιο
Παπανώτας για την αποπομπή του: Μεγάλη νίκη της ΝΔ και του Άδωνι