Από το 1953, όταν ξεκίνησε η σοβαρή προσπάθεια ανόρθωσης του τόπου μας, η οικονομική ζωή εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από το κράτος.
Τόσο οι διεθνείς πρακτικές όσο και οι εκτεταμένες καταστροφές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου, πρόσφεραν αληθοφανή αλλά ρεαλιστική δικαιολογία.
Η ανάγκη, όμως, να δίνονται εξειδικευμένα κίνητρα προκειμένου να προχωρήσει η καθυστερημένη σε σχέση με την Ευρώπη εκβιομηχάνιση και τουριστική ανάπτυξη, επιτρέπει στις πελατειακές σχέσεις να σηκώσουν κεφάλι.
Εμβληματικές επενδύσεις προωθούνται μόνο με την ευλογία του κράτους. Δημιουργείται, έτσι, και εγκαθιδρύεται η αντίληψη ότι η οικονομική δραστηριότητα εξαρτάται από τις σχέσεις του επιχειρηματικού κόσμου με το πολιτικό σύστημα και τον πολιτικό κόσμο.
Μέχρι το 1974 η σχέση κράτους-ιδιωτικού τομέα διακρίνεται από μία «ανήσυχη» ισορροπία. Επικρατεί μία μορφή συνεργασίας μέσα σε όρια που αναγνωρίζονται και γίνονται σεβαστά και από τις δύο πλευρές.
Η λαίλαπα έρχεται με την μεταπολίτευση.
Η πρώτη ριπή κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας έρχεται από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή: μέσα σε μία νύχτα εθνικοποιείται ο Όμιλος Ανδρεάδη.
Στην συνέχεια, η πολιτική ελέγχου τιμών και εισοδημάτων χωρίς έλεγχο του κόστους οδηγεί δεκάδες επιχειρήσεων στην ΕΤΒΑ. Το 1981 η Ν.Δ. παραδίδει στο ΠΑΣΟΚ πάνω από 100 κρατικές εταιρείες και οργανισμούς.
Η ιδεολογία των κρατικοποιήσεων του ΠΑΣΟΚ βρήκε έτσι πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί. Μία νέα εκατοντάδα επιχειρήσεων οδηγήθηκε στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων(ΟΑΕ) χωρίς να τελικά να σωθεί καμία. Οι σχέσεις κράτους- ιδιωτών έφτασε στο ναδίρ.
Στην ελληνική κοινωνία, η λέξη κέρδος μεταφράζεται σε αισχροκέρδεια και η λέξη επιχειρηματίας σε απατεώνας. Σε δίκη δικαστής ρωτά από την έδρα «καλά επιτρέπεται το κέρδος;»
Το πλαίσιο αυτό δεν ευνοεί φυσικά την ροή μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που λειτουργεί σε όλες τις ώριμες οικονομίες – σε όφελος και των δύο. Αντίθετα, ικανοί μη πολιτικοί που τόλμησαν το εγχείρημα να προσφέρουν στον δημόσιο τομέα, λοιδορήθηκαν, κατηγορήθηκαν, τρομοκρατήθηκαν, αγνοήθηκαν.
Ο Στέφανος Μάνος, ο Παναγιώτης Πικραμένος, ο Λουκάς Παπαδήμος είναι τρία μόνο από τα πολλά παραδείγματα.
Το δημόσιο, εξάλλου, φρόντιζε διαρκώς να κάνει την ζωή αυτών των ικανών όλο και πιο δύσκολη. Σε ποια χώρα του κόσμου ο εισαγγελέας κινείται αυτεπάγγελτα κατά δανειακών συμβάσεων, χωρίς να ρωτήσει τον άμεσα ενδιαφερόμενο και θιγόμενο – την ίδια την τράπεζα;
Σε ποια χώρα του κόσμου επιχειρηματίας διστάζει να ανακοινώσει τα κέρδη που νόμιμα βγάζει η εταιρεία του –και τα οποία επανεπενδύει κατά το 80%;
Το αποτέλεσμα είναι ότι πολύτιμοι ανθρώπινοι πόροι, αρνούνται τόσο την είσοδος τους στην πολιτική ζωή όσο και τις σχέσεις με το ελληνικό δημόσιο.
Σε ποια χώρα του κόσμου εταιρεία στην αιχμή της τεχνολογίας θα στραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά στο εξωτερικό, διότι το δημόσιο την ταλαιπωρεί με την γραφειοκρατία, τις πληρωμές, τις ατέλειωτες καθυστερήσεις;
Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα ο πολιτικός κόσμος στερείται ποιοτικού βάθους.
Για να το θέσω πολύ απλά: υπάρχει η πρώτη ενδεκάδα (για τους ποδοσφαιρόφιλους) ή πρώτη πεντάδα (για τους φίλους του μπάσκετ) αλλά ο πάγκος είναι φτωχός.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει πάγκο
Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν η χώρα αντιμετωπίζει πολλαπλές κρίσεις η ηγεσία κυριολεκτικά δεν προλαβαίνει. Και επειδή τα τσικό είναι αδύναμα και ο κρατικός μηχανισμός ανίκανος, η διαχείριση των κρίσεων …χλωμιάζει.
Αντιμετωπίσαμε με επιτυχία το μεταναστευτικό στον Έβρο. Με μεγάλη επιτυχία το υγειονομικό.
Επίσης, με το Τουρκικό – μέχρι τώρα. Ήρθε η θεομηνία, ήρθε το δεύτερο κύμα της πανδημίας και η διαχείριση αρχίζει να χωλαίνει.
Η πρώτη ομάδα ίσα που τα καταφέρνει. Οι αναπληρωματικοί είναι αδύνατοι. Μερικοί ανύπαρκτοι.
Είναι πολλά και μεγάλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του. Θα χρειαστεί όλες τις δυνάμεις του έθνους για να ανταπεξέλθει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης να καταργήσει το πλαφόν τις αμοιβές
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, πρέπει να χαράξει πολιτική που να ενθαρρύνει την προσέλκυση στον δημόσιο βίο ικανών και έντιμων ανθρώπων. Ένα πρώτο βήμα θα ήταν να καταργήσει το πλαφόν στις αμοιβές ανώτατων στελεχών.
Ή, ακόμα, να θεσμοθετήσει την καταβολή bonus που να συνδέεται με τα αποτελέσματα (δηλαδή με συγκεκριμένους και μετρήσιμους στόχους) και που θα είναι αφορολόγητο.
Είμαστε μία μικρή χώρα που έχει υποστεί ένα τεράστιο brain drain.
Δεν έχουμε ανθρώπινους πόρους να σπαταλήσουμε. Οι καλύτεροι, οι ικανότεροι, ακούνε δημόσιο και πολιτική και φεύγουν τρέχοντας.
Περιθώρια για να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση δεν υπάρχουν. Στα επόμενα χρόνια οι κρίσεις θα είναι συνεχείς και σοβαρές. Αναπόφευκτα δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά με τους μαύρους κύκνους.
Ας δείξουμε τουλάχιστον την θέληση και την ικανότητα να αντιμετωπίσουμε τους μαύρους ελέφαντες που κάθονται στο δωμάτιο.
Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
