Αύγουστο μήνα με το θερμόμετρο κολλημένο στους 35 βαθμούς, με την παραλία γεμάτη από λουόμενους, όπως λέγονται επισήμως οι παραθεριστές και τη θάλασσα μόνη ελπίδα, το πιο πιθανό που μπορεί να συμβεί, είναι να συναντήσει εκεί κανείς γυναίκες με… μπικίνι.

Σχεδόν ογδόντα χρόνια αφ’ ότου εφευρέθηκε το 1946 –αν και υπήρχε και στην αρχαιότητα- και με την ονομασία του ως γνωστόν από την ατόλη Μπικίνι στον Ειρηνικό, όπου οι Αμερικανοί έκαναν τις πρώτες πρόβες πυρηνικού ολέθρου, μόνον είδηση δεν αποτελεί σήμερα. Ακόμη και το μονοκίνι δεν είναι είδηση.

Και δεν φταίει ο Αύγουστος σ’ αυτό, γιατί τα τελευταία, αρκετά χρόνια ειδικά, μόνον ειδήσεις μετράμε αυτόν τον μήνα… Γιατί λοιπόν κάποιοι επιμένουν, ότι η «τάδε», η «τάδε και η «τάδε», αγνώστου ιδιότητας στην πλειοψηφία τους, καλλίπυγες νεάνιδες -αν και όχι πάντα- είναι θέμα άξιον ιδέσθαι, επειδή φορούν το μαγιό τους και φωτογραφίζονται στη Μύκονο; Ποιος τις ξέρει; Γιατί να τις ξέρει; Και τι τον νοιάζει τελικά;

Υπήρχε πάντα στη δημοσιογραφία μία αρχή, που έλεγε, ότι δεν έχει σημασία τι λέει κανείς, αλλά ποιος το λέει.

Παραφράζοντάς το λοιπόν, μπορώ να πω, πως δεν έχει σημασία το γεγονός, ότι μία γυναίκα φορά μπικίνι, αλλά ποια είναι αυτή η γυναίκα. Γιατί όταν η Τζόαν Κόλινς, στα 89 της αισίως σήμερα ποζάρει με το μπικίνι της, έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ιστορικό αν θέλετε, αλλά ενδιαφέρον.

Όταν, όμως, η όποια ανθυπο-τηλεπερσόνα, ημι-τραγουδίστρια ή ό,τι άλλο γίνεται είδηση, επειδή έβγαλε τα ρούχα της και φωτογραφήθηκε με το μαγιό των δύο τεμαχίων, αυτό δεν ανήκει ούτε καν στην κατηγορία του κουτσομπολιού.

Βεβαίως όλες και όλοι (!), γιατί υπάρχει και αντίστοιχο ανδρικό ρεύμα, δίνουν ένα χεράκι στη δημοσιότητα με τις φωτογραφίες στα σόσιαλ, σε στάσεις μπρούμυτα και ανάσκελα, σε πόζες αναδυόμενης Αφροδίτης, νωχελικής ενατένησης του μέλλοντος πάνω στην ξαπλώστρα, ρομαντικής διάθεσης με φόντο το ηλιοβασίλεμα ή ακόμα καλύτερα στο κατάστρωμα κάποιου ιδιωτικού σκάφους (ποτέ δημόσιο). Πρόκειται για έτοιμο υλικό, όπως λέμε. Να μη χρησιμοποιηθεί;

Δεν θα παραβλέψω εξάλλου, την ευχάριστη αίσθηση που μπορεί να δημιουργεί μία ωραία παρουσία με το μαγιό της ή την περιέργεια και τη ζήλια ακόμη (αναλόγως του φύλου), στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της μετάδοσης τέτοιων «ειδήσεων».

Ούτε την ανάγκη να ξεφεύγει ο αναγνώστης από τα σοβαρά που τον απασχολούν στην καθημερινότητά του και τη διάθεσή του για χαλάρωση.

Αλλά πόσο μπικίνι να αντέξει πια κανείς; Πόσο «τίποτα» και πόσο «κενό»; Πόση «μη» είδηση, όταν ο κόσμος καίγεται ολόγυρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αν το δει κανείς.

Όταν ο σπουδαίος φιλόσοφος και συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο διατύπωνε τη διάσημη και πιο παρεξηγημένη φράση του, ότι «Δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο», καλοκαίρι του 1990 ήταν, δεν εννοούσε φυσικά την ύπαρξη κάποιας κοσμικής συνωμοσίας, που θα σταματούσε τα γεγονότα, τις έριδες και τους πολέμους, κάτι σαν την ολυμπιακή εκεχειρία της αρχαιότητας, αλλά κάτι απολύτως πεζό, πραγματικό και σημαντικό:

Ότι τον Αύγουστο, που πάνε όλοι διακοπές, και οι δημοσιογράφοι βεβαίως, καταγράφονται μόνον οι αληθινές ειδήσεις και μάλιστα σε πιο συνοπτική και περιεκτική μορφή, ενώ μειώνεται δραστικά ο τεράστιος όγκος των ανούσιων πληροφοριών, που αντλούνται ανεξέλεγκτα και από οπουδήποτε, προκειμένου να γεμίζουν οι σελίδες των εφημερίδων -πλέον και του διαδικτύου.

Ο Ουμπέρτο Έκο βρισκόταν σε διακοπές, από τις αρχές Αυγούστου ως τα μέσα του Σεπτεμβρίου εκείνου του έτους, στα νησιά Φίτζι, όπου ευρωπαϊκές ή αμερικανικές εφημερίδες δεν έφταναν φυσικά, έτσι η μόνη πηγή πληροφόρησης ήταν η «Fiji Times». Μια ντόπια, ημερήσια εφημερίδα στην αγγλική γλώσσα με έτος ίδρυσης το 1869!

Όπως την περιέγραφε ο ίδιος είχε δώδεκα σελίδες, από τις οποίες οι τέσσερις ήταν αφιερωμένες στα διεθνή γεγονότα, μέσα από τα τηλεγραφήματα των ειδησεογραφικών πρακτορείων.

Και τότε υπήρχε πράγματι μία τεράστια είδηση, η κρίση στον Περσικό Κόλπο με την εισβολή των Ιρακινών στο Κουβέιτ, που οδήγησε στην αμερικανική–συμμαχική επέμβαση κλπ. κλπ.

Όμως, «Μ’ αυτές τις τέσσερις σελίδες, που ήταν γραμμένες απλά και περιληπτικά, η «Fiji Times» μου έλεγε όλα όσα θα έπρεπε να ξέρω για την κρίση στον Κόλπο και για τις θέσεις των διαφόρων κυβερνήσεων», έγραφε ο Έκο στην επιφυλλίδα του στην ιταλική «Espresso».

Σ’ αυτήν την επιφυλλίδα, που ο τίτλος της ήταν «Δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο», ο Έκο εννοώντας το ακριβώς αντίθετο με αυτό που του αποδόθηκε, αναφερόταν με ειρωνική διάθεση στο πλήθος των υποτιθέμενων ειδήσεων, που παραγεμίζουν τα Μέσα, έτσι που ο αναγνώστης να αναζητεί τις πραγματικές, ανάμεσα σε άχρηστες πληροφορίες.

Αφήνοντας να εννοηθεί, ότι κατά περιπτώσεις αυτή η χαοτική κατάσταση μπορεί είναι και εσκεμμένα αποπροσανατολιστική. Βλέπετε εκείνος ενδιαφερόταν για την ουσία της ενημέρωσης, θέλοντας όχι να επιβάλλει, αλλά να προστατεύσει Τύπο και αναγνώστες.

Και για να επανέλθω στην αρχή της ιστορίας, μέσα στον ορυμαγδό των διεθνών γεγονότων, με τον πόλεμο στην Ουκρανία καλά να κρατεί, την ενεργειακή κρίση να καθορίζει τις ζωές μας, την Αμερική να κάνει κόντρες με την Κίνα και τους γείτονές μας να βρίσκονται σε μόνιμη παράκρουση, το πιο… γαργαλιστικό που θα θεωρούσα ως είδηση -για να κάνουμε και ένα αυτό-τρολάρισμα- θα ήταν η Πελόζι με μπικίνι! Όλα τ΄άλλα….

Διαβάστε επίσης:

Η βρεγμένη δημοκρατία, οι κατευθυνόμενες διαδηλώσεις και η άγνοια κινδύνου