Η απόφαση για το «δημοψήφισμα» Κασσελάκη και τα ερωτήματα που θέτει παραπέμπουν στο άκρο άωτο είτε της πολιτικής αφέλειας είτε του πολιτικού τυχοδιωκτισμού.

Η απόφαση λήφθηκε χωρίς συνεννόηση με τα θεσμικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από πολλά ανάλογα γεγονότα, ο Στέφανος Κασσελάκης αποκαλύπτεται ως ένα απολυταρχικός ηγέτης που βλέπει το κόμμα ως δοβλέτι του. Το «αποφασίζουμε και διατάζουμε» παραπέμπει σε άλλες εποχές – τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς – που ξεπερνούν ακόμη και τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτός, τουλάχιστον, φρόντιζε και να κρατά τα προσχήματα αλλά, πολύ συχνά, και να αφουγκράζεται το κόμμα. Για το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας λειτούργησε θεσμικά. Ο Στέφανος Κασσελάκης απλά αγνοεί τους θεσμούς.

Μπορεί να ζήλεψε, βέβαια, την κακοφημία του δημοψηφίσματος του 2015. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δεν απευθύνεται στον ελληνικό λαό αλλά σε άντε 150.000- 200.000 μέλη (επίσημα και ανεπίσημα) του κόμματος. Η επιβίωση του είναι στην κόψη του ξυραφιού. Διχαστικές, αυταρχικές, αδόκιμες, επιπόλαιες κινήσεις είναι πολύ πιθανό να καταλήξουν στον πολιτικό αφανισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Από μία σκοπιά, η επιπολαιότητα της πράξης είναι απερίγραπτη. Στην εκπληκτική ερώτηση αν τα μέλη θέλουν το κόμμα στην αριστερά ή στην κεντροαριστερά, ουσιαστικά δεν υπάρχει απάντηση. Αν μιλάμε για το πως ερμηνεύει τις έννοιες αυτές το κάθε μέλος προσωπικά, τότε το ερώτημα είναι άκυρο. Τι σημασία έχει η προσωπική ερμηνεία; Καμία—στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ο χώρος είναι εννοιολογικά οριοθετημένος μεν αλλά, βρίσκεται σε φάση δυναμικών αλλαγών. Επομένως, αν ο Κασσελάκης ήθελε να πάρει ουσιαστική πολιτική απάντηση θα όφειλε πρώτα: (α) να αντιπαραθέσει τα προγράμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς, (β) να ενθαρρύνει συζήτηση πάνω στις ομοιότητες και τις διαφορές, (γ) να παρουσιάσει τις πολιτικές συνέπειες της κάθε επιλογής και, (δ) τότε να ζητήσει την γνώμη με «δημοψήφισμα».

Ο ερωτηματολόγιο είναι, όμως, έτσι κι αλλιώς αδιέξοδο. Αν οι απαντήσεις είναι, π.χ., 45% – 55%, τι σημαίνει αυτό – είτε υπέρ της μίας πλευράς είτε της άλλης. Του δίνει αυτό το δικαίωμα να αλλάξει την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση είναι «όχι». Ή, αν υποθέσουμε ότι το αποτέλεσμα είναι 20% – 89%, δεν θα αποτελεί δυνητικά ενθάρρυνση για περαιτέρω διάσπαση με την σκληρή μειοψηφία να θέλει να αποχωρήσει.

Η αριστερά, εξάλλου, αρέσκεται σε αυτού του είδους ιδεολογικής γυμναστικής και λειτουργικής ακρότητας. Η ιδεοληψία μπορεί να είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Το ζήσαμε το 2015 – και δεν είμαστε η μόνη χώρα-θύμα.
Μπορεί ο Κασσελάκης να είναι τόσο αφελής; Η απάντηση είναι και ναι και όχι.

Αν κρίνουμε από την ενασχόληση του, τούτη την στιγμή, με το λογότυπο του ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση είναι ότι ο αρχηγός δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτικό ρεαλισμό.

Το παρελθόν του, βέβαια, επίσης συνηγορεί υπέρ της αφέλειας. Το παρόν, όμως, τείνει υπέρ του τυχοδιωκτισμού. Ως ένας κακομαθημένος νεόφερτος στην πολιτική, το Κασσελάκης έχει επιδείξει αρχομανία σε όριο αμοραλισμού. Ίσως, δεν το ενδιαφέρει η συνοχή του κόμματος, ίσως αδιαφορεί για την ιδεολογική-πολιτική θέση, ίσως το μόνο που θέλει ως άβγαλτος που έχει ήδη διαφθαρεί από την εξουσία είναι αυτή η ίδια η εξουσία.

Όπως και να έχει το πράγμα, όμως, ο Κασσελάκης σήμανε με ηχηρή καμπάνα το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Άδηλη είναι η διάδοχη κατάσταση. Τώρα, όμως, οι Συριζαίοι, νεοπροεδρικοί και μη, ζουν σε κατάσταση εικονικής πολιτικής πραγματικότητας. Το 17, 5% φαντάζει εξωπραγματικό. Το μονοψήφιο στις ευρωεκλογές είναι περίπου σίγουρο. Δεν ξέρω ποιος πρέπει να τρίβει περισσότερο τα χέρια του: το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ.;

Διαβάστε επίσης:
Θεσσαλονίκη: ΕΛ.ΑΣ. και Πυροσβεστική προτρέπουν τους πολίτες να καλούν το «112» σε περιοχές που σημειωθήκαν προβλήματα επικοινωνίας λόγω βλάβης στο δίκτυο της Cosmote

Ρωσία: Ο Μεντβέντεφ απειλεί και πάλι με ολοκληρωτικό πυρηνικό πόλεμο

Μπορέλ: Αν η Ευρώπη θέλει ρόλο στη Μέση Ανατολή, θα πρέπει να είναι ενωμένη