H αριστερά δεν μπορεί να ξεφύγει από τον δογματισμό της. Για ότι συμβαίνει έχει έτοιμη μία συνταγή-λύση. Το πρόβλημα είναι πως τα γεγονότα αλλάζουν αλλά η ρετσέτα δεν αλλάζει. Το αποτέλεσμα είναι από αδιάφορο έως κωμικοτραγικό.

Παράδειγμα η πρόταση για την αντιμετώπιση της ακρίβειας. Ρετσέτα η μείωση του ΦΠΑ και σε αντίβαρο η φορολόγηση των τραπεζών, των εταιρειών ενέργειας και όποιων άλλων. Αυτή δεν είναι μία αλή συνταγή για τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά. Είναι εμμονική ιδέα. Όπως έγραφε πριν από πολλές δεκαετίες ο περίφημος Άγγλος σκιτσογράφος Vicky λοιδορώντας την αριστερή πτέρυγα του Εργατικού κόμματος για την μανία εθνικοποίησης «δώστε τους τότε μεγάλα γεύματα από μοσχάρι, και σίδηρο και ατσάλι, και θα φάνε ως λύκοι, και θα πολεμήσουν ως διάβολοι».

Ο Κασσελάκης θα μειώσει τον ΦΠΑ—ποιος του είπε ότι οι μαγαζάτορες θα μειώσουν  αντίστοιχα τις τιμές; Θα φορολογήσει τα πλεονάζοντα κέρδη των τραπεζών. Ποιος καθορίζει και με ποια κριτήρια και σε ποια χρονική περίοδο το μέγεθος του πλεονάσματος; Θα καθορίσει ανώτατο περιθώριο μικτού κέρδους στα τρόφιμα. Ποιος του είπε ότι αυτό δεν γίνεται ήδη σε αρκετές περιπτώσεις; Και ποιος του υπέδειξε ότι αυτή η πράξη δεν είναι θεσμικά και νομικά μαχητή;

Δεν προξενεί καμία κατάπληξη που η οικονομική σοβαρότητα του Κασσελάκη σε τίποτα δεν ξεπερνά την καταφανή έλλειψη ρεαλισμού στα προηγούμενα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Στον Κασσελάκη υπέδειξαν ότι πρέπει να κάνει ορισμένες αριστερές κινήσεις, σε δημόσιο χώρο. Κάτι σαν απόδειξη της αριστεροσύνης του. Ο αρχηγός, όμως, έχει το δικό του life style που δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει. Έτσι οι πενθήμερες ακριβές διακοπές στην Κέρκυρα έπονται του Βαρβάκειου και της Καισαριανής. Είναι σαν να λέει ο άνθρωπος «αρκετή αριστεροσύνη, αφήστε τώρα να πάρω ανάσα».

Ο Κασσελάκης, όμως, δεν πουλά ούτε ιδεολογία, ούτε το κόμμα, ούτε πρόταση εξουσίας. Πίστεψε ότι αυτός είναι το προϊόν και προσπαθεί να το κάνει επιθυμητό σε όσους περισσότερους πολίτες μπορεί. Πουλά έτσι τον εαυτό του, είναι ο ίδιος πολιτικό προϊόν. Το πως κατασκευάστηκε παραμένει άγνωστο. Το τι επιδιώκει, πέρα από την ηγεμονία, επίσης.

Στην ουσία έχει μετατρέψει την πολιτική σε Τικ Τοκ, τον εαυτό του σε influencer και το κόμμα σε μονάδα παραγωγής για τις δημόσιες εμφανίσεις του. Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι ως τοπίο στην ομίχλη: τα όργανα δεν λειτουργούν, επίσημες διαβουλεύσεις δεν γίνονται, κοινές γραμμές πολιτικής επικοινωνίας δεν υπάρχουν.

Δύο πράγματα, πάντως, δεν έχουν αλλάξει.

Το ένα η τεράστια ευχέρεια όλων του ΣΥΡΙΖΑ να ψεύδονται ξεδιάντροπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τοποθέτηση σχετικά με τις ποινές για το Μάτι: οι πάντες γνώριζαν ότι οι αλλαγές Φλωρίδη τέθηκαν σε ισχύ την 1η Μάϊου. Αυτό δεν εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι λόγω του νέου ΚΠΔ του Φλωρίδη οι υπεύθυνοι για την τραγωδία την γλύτωσαν με μικρές ποινές.

Το δεύτερο είναι το απύθμενο θράσος. Παράδειγμα η «απαίτηση» του Κασσσελάκη να αποπεμφθεί από τη Ν.Δ. ο Βαρτζόπουλος επειδή δήθεν έθιξε το γυναικείο φύλο, όταν ο ίδιος έχει δίπλα του, μπιστικό του σύμβουλο τον με παμψηφία καταδικασθέντα για κατάχρηση εξουσίας Νίκο Παππά.

Έχω τονίσει ότι ο Κασσελάκης αντιγράφει τον Tramp και μάλιστα μέχρι στιγμής με επιτυχία. Τα κοινά τους σημεία είναι πολλά: και οι  ήρθαν ουρανοκατέβατοι, άλωσαν το κόμμα, αυτοπροβλήθηκαν ως ριζοσπάστες, αραδιάζουν απίθανα ψέματα, στερούνται ιδεολογίας, υπόσχονται χωρίς να εκπληρώνουν, είναι βαθύτατα λαϊκιστές, σαφέστατα ιδιοτελείς, γραπώνονται στην εξουσία—που αποτελεί και τον μοναδικό τους σκοπό.

Για τον Κασσελάκη δεν ισχύει το «Η τέχνη για την τέχνη» αλλά το «Η εξουσία για την εξουσία». Οι του ΣΥΡΙΖΑ είναι που αύριο θα ψάχνονται.

Διαβάστε επίσης

Η διολίσθηση των ΗΠΑ προς τον διχασμό και η επίπτωση στην Ελλάδα