Ο Κασσελάκης ως κατεδαφιστής και ως μεσσίας της ουτοπίας

Παλαιότερα, ίσως και να χρησιμοποιείται ακόμη, πριν εξελιχθεί σε υψηλή τέχνη η κατεδάφιση με εκρηκτικά, ένας χειριστής μέσα στην καμπίνα γερανού κουνούσε με φόρα μία τεράστια ατσάλινη μπάλα που έπεφτε ξανά και ξανά πάνω στο κτίριο μέχρι που το γκρέμιζε. Διαβάζοντας το υπερατλαντικό μανιφέστο Κασσελάκη και για τις εξελίξεις στο κόμμα και στην «Αυγή», αυτή ακριβώς η εικόνα μου ήρθε αυτόματα στο νου: κατεδάφιση με πολύ θόρυβο, πολύ σκόνη, πολλά συντρίμμια.

Φαντάζομαι ότι, ως γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού του 21ου αιώνα—σύμφωνα με την καριέρα του– και ως αγόγγυστος αχθοφόρος της πολιτικής κληρονομιάς του Τραμπ, νομοτελειακά ο Στέφανος Κασσελάκης  δεν μπορούσε παρά να κατεδαφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Εξαγορά έκανε, εξάλλου, συγχώνευση δεν επιδιώκει, προτάσεις για συνεργασίες δεν βρίσκουν ανταπόκριση, οπότε πολιτικά η τακτική είναι να επιτίθεσαι στον αντίπαλο – όποιος κι αν είναι—και στρατηγικά η οικονομική να αλλάξεις τα πάντα στην φίρμα που εξαγόρασες. Όσοι έχουν γλώσσα μέχρι το πάτωμα μένουν – προσωρινά. Η λέξη «προσωρινά» υπογραμμίζεται. Όσοι θεωρείται πως τρέφουν φιλικά αισθήματα προς τους πρώην ιδιοκτήτες, αποβάλλονται στο πυρ το εξώτερο.

Μέχρι εδώ καλά. Το κτίριο σταδιακά γκρεμίζεται. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει κάτι να πάρει την θέση του; Μία λύση θα ήταν ένα ωραίο πάρκο όπου οι του νέου ΣΥΡΙΖΑ (πιστεύω ότι και το όνομα θα αλλάξει, αλλά δεν είναι επί του παρόντος), περιδιαβάζουν περισπούδαστοι και αμπελοφιλοσοφούν κατά το δοκούν. Είναι λύση που θα ταίριαζε στην ελληνική αριστερά, καθώς έχει βαθιές ρίζες, επικεντρώνεται περιοριστικά στην συζήτηση και αποφεύγει την πράξη.

Μία δεύτερη λύση, αυτήν που θα προτιμούσαν μερικοί – εφόσον δεν τους εξωπετάξει ο Κασσελάκης εκμεταλλευόμενος το  καταστατικό—θα ήταν να κτιστεί ένα νέο, σύγχρονο κτίριο, με την αξίωση  να μαζέψει κόσμο που θα το θαυμάζει. Το ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι με ποια υλικά θα γίνει η κατασκευή; Τα φθαρτά από την κατεδάφιση μάλλον αποκλείονται κατά τα φαινόμενα. Τα νέα είναι εν πολλοίς άγνωστα ως προς την συμπεριφορά τους, αδοκίμαστα θα έλεγε κανείς και ουδείς γνωρίζει τι εκπλήξεις μπορεί να επιφυλάσσει η χρήση τους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, είναι ότι δεν υπάρχουν ούτε αρχιτεκτονικά σχέδια, ούτε προδιαγραφές πολιτικού μηχανικού. Ένα σκίτσο υπάρχει μόνο, φτιαγμένο με το χέρι, μία μακέτα που κάποιος έφτιαξε με κοντραπλακέ και έβαψε με νερομπογιές—όλα αυτά με βάση την δική του ερμηνεία του σχεδίου. Έχουμε πολλές ανακοινώσεις από τον αρχιτέκτονα αλλά λίγα απτά πράγματα. Δεν λέω, κανείς δεν περιμένει ότι ένα νέο κτίριο θα κτιστεί μέσα σε έξη μήνες. Αλλά, φρόνιμο θα ήταν, να υπήρχε ένα ρεαλιστικό σχέδιο και, ίσως, μία μακέτα σαν αυτές που ετοιμάζουν τα αρχιτεκτονικά γραφεία (όπου συνεργάζονται άνθρωποι με διαφορετικές αλλά αλληλοσυμπληρούμενες ειδικότητες) όταν συμμετέχουν σ’ έναν διαγωνισμό.

Η ατσάλινη σφαίρα συνεχίζει αδιάκοπα να γκρεμίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς όραμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς σχέδιο. Συγχέεται η κατεδάφιση με την δημιουργία.

Μεθαύριο, στην θέση του ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρχουν μόνο ερείπια. Κι αν βρεθεί κάποιος να καθαρίσει το οικόπεδο από τα μπάζα, θα μείνει ένα άδειο χωράφι. Σαν τον Ψαρών την ολόμαυρη ράχη.

Διαβάστε επίσης

Ο ρεαλισμός Πολάκη, η εικονική πραγματικότητα Κασσελάκη και η αμηχανία Ανδρουλάκη