Παρακολουθώντας κανείς την χθεσινή ομιλία του Στέφανου Κασσελάκη στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να βγάλει πολλά συμπεράσματα ανάλογα με την οπτική που βλέπει τα πράγματα στην Κεντροαριστερά.

Κάποιοι για παράδειγμα είδαν ότι ο Κασσελάκης εμφάνισε ηγετικό προφίλ, ότι η ομιλία του ήταν υποδειγματική, ότι η απάντησή του στην πρόκληση Τσίπρα ήταν η ενδεδειγμένη, ότι καταχειροκροτήθηκε από την πλειονότητα των συνέδρων.

Είδαν επίσης έναν νέο πολιτικό που μπορεί να είναι κακά τα ελληνικά του, μπορεί να μην έχει βάθος η σκέψη του, αλλά δείχνει να έχει μέλλον.

Νέος, ωραίος, απευθύνεται σε όλα τα κοινά, πετάει τσιτάτα για την αλλαγή που θέλει να φέρει, είναι το άκρως αντίθετο της «μίζερης Αριστεράς», των «βαρόνων» του ΣΥΡΙΖΑ, της κομματίλας και της παραπολιτικής των διαδρόμων της Κουμουνδούρου.

Για όλους αυτούς που είδαν τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι ο ηγέτης της επόμενης ημέρας και ο μοναδικός που μπορεί να αντιμετωπίσει (ίσως και να νικήσει) τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Υπάρχουν, ωστόσο, και πολλοί άλλοι που είδαν διαφορετικά πράγματα.

Για παράδειγμα χαρακτήρισαν την εμφάνιση του κ. Κασσελάκη όχι πολιτική αλλά με όρους πίστας στην παραλιακή ή στην οδό Πειραιώς. Δηλαδή, είδαν έναν αρχηγό κόμματος, του δεύτερου προς το παρόν κόμματος να μοιάζει περισσότερο με τον… Κωνσταντίνο Αργυρό που άλλωστε συνάντησε πριν από λίγα 24ωρα.

Κάποιοι είπαν πως αν στη σκηνή του Συνεδρίου ανέβαινε και η Ελένη Φουρέιρα (που επίσης συνάντησε σε μαγαζί των νοτίων προαστίων), θα μπορούσε να δημιουργηθεί το καλύτερο σχήμα της αθηναϊκής νύχτας.

Αλλοι είπαν ότι ο Στέφανος Κασσελάκης μοιάζει περισσότερο με ταλαντούχο κονφερασιέ, ήτοι έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να κάνει εξαιρετική δουλειά στην παρουσίαση ενός σόου, μιας ψυχαγωγικής εκπομπής, ενός τάλεντ σόου σαν κι αυτά που παρουσιάζει ο Νίκος Κοκλώνης.

Μια μεγάλη σκηνή, ένας νέος και ωραίος παρουσιαστής, τα ώτο κιου καλά κρυμμένα κατάφερναν να μετατρέψουν τον Κασσελάκη σε δεινό ρήτορα, κι ας διάβαζε το λόγο του από αυτά.

Συνεχής κίνηση, κάποιες φορές γύριζε την πλάτη για να πάρει ανάσες και να αποβάλει το άγχος του και συνέχιζε σε μια «one man show» διαδικασία που κάθε άλλο παρά πολιτικό χαρακτήρα είχε.

Αν κάποιος έκλεινε τη φωνή της τηλεόρασης και έβλεπε τον Κασσελάκη να μιλά και τους συνέδρους να χειροκροτούν θα πίστευε είτε ότι είναι κάποια αμερικανικού τύπου εκπομπή τηλε-ευαγγελιστή είτε ένα σόου που απλά περιμένουμε να βγούνε τα μπαλέτα.

Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι αυτά που είπε είχαν πολιτική ουσία. Και το… όραμά του για το ελληνικό όνειρο, και το πώς βλέπει την Αριστερά και την Σοσιαλδημοκρατία αλλά και πώς ο ίδιος φαντασιώνεται τον εαυτό του ως τον νέο «Ανδρέα» που έρχεται να τα αλλάξει όλα.

Ακόμη και ότι «έχουμε καθαρά χέρια» είπε σε μια αποστροφή του λόγου του, θυμίζοντας τον Νίκο Μιχαλολιάκο που κάποτε σήκωνε το δεξί χέρι σε έναν ναζιστικό χαιρετισμό λέγοντας κι αυτός ότι «έχει καθαρά χέρια».

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η χώρα θέλει νέους πολιτικούς με ουσία, με καθαρό λόγο, με γνώσεις, όχι μόνο ιστορικές και με μια καθαρή ιδεολογική πλατφόρμα που θα δώσουν λύσεις στα διαχρονικά προβλήματα του τόπου.

Ή θέλουν το είδος του πολιτικού κονφερασιέ που ευδοκίμησε πριν μερικά χρόνια με τον Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία ή ακόμη και με τον Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική ή εσχάτως με τον πολιτικό κλόουν που έγινε πρόεδρος της Αργεντινής, τον Χαβιέρ Μίλει.

Αν από την άλλη ο κ. Κασσελάκης φαντασιώνεται πως είναι ο Ελληνας… Μπάρακ Ομπάμα που ήρθε να κάνει την επανάσταση, ας μελετήσει καλύτερα ποιος ήταν ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, το πολιτικό του background, την μόρφωσή του, τη βαθιά γνώση του πολιτικού συστήματος στη χώρα του.

Κατά τη γνώμη μου η Ελλάδα χρειάζεται πολιτικούς που να κάνουν τη δουλειά, που να μην είναι αλαζόνες, που να γνωρίζουν την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και να έχουν γνώση της πολιτικής ιστορίας του τόπου.

Χρειάζονται νέους ανθρώπους που θα προσφέρουν κάτι φρέσκο, όχι το στυλιζαρισμένο μοντέλο που προωθεί ο κ. Κασσελάκης.

Ειδικά ο χώρος της Κεντροαριστεράς, που περνά βαθιά κρίση σχεδόν σε όλο τον κόσμο, χρειάζεται επανεκκίνηση με βασική στόχευση την άμεση επαφή με την κοινωνία. Να επανιδρυθεί με λίγα λόγια ώστε να προτείνει ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης που θα είναι διαφορετικό από τα σημερινά.

Και που στο κάτω – κάτω θα μπορεί να αντιπαρατεθεί στην πανέξυπνη τακτική Μητσοτάκη να διεισδύσει στον κεντρώο χώρο και να τον «αλώσει» επειδή ακριβώς βρήκε το κενό.

Ναι, η γνώμη μου είναι ότι δεν χρειάζεται κονφερασιέ τύπου Κασσελάκη, όσο κι αν για μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αυτός είναι το νέο και οι άλλοι το παλιό.

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν μπορεί να υπηρετήσει αυτό που ο ίδιος περιέγραψε χθες απλά και μόνο γιατί είναι ανεπαρκής και θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι δεν μπορεί να κυριαρχήσει και γιατί όχι να γίνει και πρωθυπουργός. Εχουμε δει κι άλλες τραγικές περιπτώσεις να ηγούνται των χωρών τους. Κι έχουμε δει πώς το να είσαι δημοφιλής στα social media σου προσφέρει αναγνωρισιμότητα και τελικά αναγνώριση, ακόμη κι αν είσαι τενεκές ξεγάνωτος.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για όσους ενδιαφέρονται για τον ΣΥΡΙΖΑ, την Κεντροαριστερά, τον Στέφανος Κασσελάκη, την ίδια τη χώρα.

 

Διαβάστε επίσης:

Παραδοχή Κασσελάκη ότι είναι ιδιοκτήτης αλλοδαπής εταιρείας – Τι απαντά ο ίδιος
Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: «Προσφεύγω στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ – Βρείτε μου αντίπαλο και πάμε»
Ο Τσίπρας «αδειάζει» τον Κασσελάκη: Εκλογές τώρα για πρόεδρο, όχι σε λευκή επιταγή τριετίας