O Κώστας Καραμανλής κυβέρνησε την πενταετία   2004 – 2009 έχοντας νικήσει σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Το 2009 έχασε καθαρά στην κάλπη, παραιτήθηκε από την ηγεσία της ΝΔ και επέλεξε τον δρόμο της σιωπής. Κατά πολλούς, επανεξελέγη το 2015 ως Αλέξης Τσίπρας – και έχασε τον Ιούλιο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Τα μεσάνυχτα της Τρίτης προς Τετάρτη, στην Βουλή μετρούσαν τα κουκιά για την παραπομπή Παπαγγελόπουλου σε προκαταρκτική επιτροπή. Παρ’ ότι η ψηφοφορία ήταν μυστική, οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν φοβήθηκαν «διαρροές» από τους δικούς τους, που – αν υπήρχαν – θα έδιναν την αίσθηση ότι ο τέως αναπληρωτής υπουργός δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της κοινοβουλευτικής ομάδας της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Έτσι , δεν αποχώρησαν από την ψηφοφορία – και κέρδισαν το στοίχημα , μιας και απώλειες τελικά, είχε η άλλη πλευρά. Η αλήθεια είναι ότι όλες τις προηγούμενες ημέρες, οι του ΣΥΡΙΖΑ άφηναν υπαινιγμούς ότι το πρόβλημα θα το είχε πλειοψηφία της παραπομπής , δηλαδή η ΝΔ και το Κίνημα Αλλαγής. Δηλαδή η ΝΔ. Δηλαδή, οι καραμανλικοί – όπερ έδει δείξαι.

Ο τέως πρωθυπουργός δεν είχε κρύψει βαθιά την εκτίμηση που είχε για τον νεαρό Αλέξη Τσίπρα, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει το θαύμα και περάσει από την Β! Εθνική στο Champions League. Αλλά η εκτίμησή του έμοιαζε με τους πόντους που μπορεί να δώσει ένας μεγάθυμος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής σε κάποιον που μπορεί να θεωρεί μεγάλο ταλέντο – κι ας παίζει σε αντίπαλη ομάδα.

Η εκτίμηση, που ουδέποτε διαψεύστηκε , δεν είχε να κάνει με την πολιτική του Αλέξη Τσίπρα – άλλωστε, μία από τις ελάχιστες φορές που ο Καραμανλής είχε σπάσει την σιωπή του, ήταν λίγο πριν από το δημοψήφισμα του 2015. Τάχθηκε υπέρ του «ναι» – και μετά ήλθαν τα αποτελέσματα…

Η αλήθεια είναι ότι τα αισθήματα ήταν – για αρκετά χρόνια – αμοιβαία: Ο Αλέξης Τσίπρας απέφευγε συστηματικά στα χρόνια της πρωθυπουργίας του να αναφερθεί σε ευθύνες της καραμανλικής περίοδου για την κρίση και τα Μνημόνια – προσπερνούσε την πενταετία και πήγαινε κατ’ ευθείαν στην οκταετία Σημίτη, την οποία είχε ορίσει ως μητέρα όλων των δεινών της χώρας.

Βέβαια, ισχύει πάντοτε πως ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο: στην προεκλογική περίοδο , μετά από την ήττα στις ευρωεκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε άλλο δρόμο από το να συσπειρώσει το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ με το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά».

Και επειδή το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ είχε σε πολύ μεγάλο ποσοστό ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και το 2007 και το 2009, ο Κώστας Καραμανλής τα άκουσε για τα καλά, αφού για τους συγκεκριμένους ψηφοφόρους,  «Δεξιά» δεν σήμαινε μόνον Κυριάκος Μητσοτάκης…

Ο οποίος Κυριάκος πήγε την τελευταία στιγμή στη Βουλή για να ψηφίσει – άρα δεν είναι ύποπτος για τις 5 -6 διαρροές προς το άκυρο , το λευκό και το «όχι».

Άλλωστε, μπορούσε να μην πάει καν. Ο Καραμανλής όμως; Και οι «καραμανλικοί»; Ποιος μπορεί να ξέρει; Πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να μάθουμε την ταυτότητα των αρνητών της παραπομπής. Η ψηφοφορία ήταν μυστική – όπως συμβαίνει πάντοτε στα επί προσωπικού ζητήματα.

Και το ότι ο Παπαγγελόπουλος πέρασε από την ΕΥΠ επί Καραμανλή δεν του δίνει λευκή επιταγή. Άλλωστε, στο πολιτικό μας σύστημα  ισχύει η περίφημη ατάκα του Κώστα Χατζηχρήστου : «δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω»…