Δεν συμμερίζομαι την θέση ότι επειδή η Εύα Καϊλή φέρεται να εμπλέκεται σε υπόθεση δωροδοκίας, γι’ αυτό ευθύνεται και πρέπει να πληρώσει το «όλο ΠΑΣΟΚ». Αυτή η ενοχοποίηση μέσω σχέσης/σύνδεσης με βρίσκει κάθετα αντίθετο. Η αριστερά την είχε πολεμήσει, ορθά υποστηρίζοντας ότι στο πανεπιστημιακά μορφωμένο παιδί του κομμουνιστή δεν μπορεί να του δίνονται καθήκοντα ημιονηγού στον στρατό, μόνο και μόνο για τα πολιτικά φρονήματα του πατέρα του.

 Η σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις φωνές που θέλουν όλο το ΠΑΣΟΚ να καταρρέει λόγω της Καϊλή, εξηγείται εύκολα και, σε μεγάλο βαθμό, δεν εκπλήσσει. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα αρχών προφανώς θα είχε ήδη διαμαρτυρηθεί για την σύνδεση. Δεν είναι, οπότε δεν διαμαρτυρήθηκε. Ελπίζει ότι η δυστυχία του αντίπαλου θα του φέρει ψήφους. Ο αριβισμός στα άκρα.

Αν η Ν.Δ. έχει δικαιολογία για την σιωπή της, αυτή αιτιολογείται από την τεράστια ανοησία του Νίκου Ανδρουλάκη να χαρακτηρίσει την Καϊλή ως …Δούρειο Ίππο της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ. Ανδρουλάκης εμφανίζεται ως ένας αρχηγός κόμματος που υποτίθεται ότι έχει τα εχέγγυα να κυβερνήσει και αυτοδιαφημίζεται ως ικανός διαχειριστής της εξουσίας, Αν ο κ. Ανδρουλάκης πανικοβάλλεται σε τέτοιο βαθμό μπροστά στην κρίση Καϊλή, (γιατί μόνο ο πανικός εξηγεί την κατηγορία) τι εμπιστοσύνη μπορεί να του έχει ένας απλός πολίτης ότι θα διαχειριστεί με ψυχραιμία και επάρκεια μία κρίση, π.χ.,  με την Τουρκία;

Η απάντηση είναι απλή – και για την Ελλάδα αυτό το στίγμα της ημέρας. Με την απάντηση του ο κ. Ανδρουλάκης απέδειξε πως ως πολιτικός δεν ανήκει καν στην κατηγορία των ελαφρών βαρών. Απέδειξε πως δεν είναι άξιος να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, της αναγέννησης του, πολύ περισσότερο δεν έχει αντίκρισμα ο ισχυρισμός του ότι μπορεί να συμμετάσχει αξιόπιστα σε μία κυβέρνηση συνασπισμού.

Υπερβολικές βρίσκω τις φωνές ότι διασύρεται η Ελλάδα. Μία Ελληνίδα πολιτικός κατηγορείται. Αλλοίμονο αν με αυτόν τον τρόπο, που οι αγγλοσάξονες αποκαλούν guilty by association, καταδικάζεται ένας ολόκληρος λαός. Στο κάτω-κάτω δεν μπορούμε να εξισώνουμε τον Ολοκαύτωμα, για το οποίοι οι Γερμανοί φέρουν συλλογική ευθύνη με την Εύα Καϊλή. Και, πάντως, δεν έχω δει στα Ιταλικά ΜΜΕ παρόμοιες τάσεις αυτομαστιγώματος.

Το χθες και το σήμερα δίνουν ένα ακόμη στίγμα: την απομυθοποίηση της ηθικής έκρηξης του ΣΥΡΙΖΑ για τις υποκλοπές και την τεράστια υποκρισία ως προς το ποιος μπορεί να παρακολουθείται. Αν οι κκ. Τσίπρας και Ανδρουλάκης ήταν συνεπείς ως προς αυτά που φωνασκούν κατηγορώντας την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, σήμερα, τώρα, τούτη την στιγμή, θα όφειλαν να είναι στα κάγκελα και να διαμαρτύρονται για την παρακολούθηση της Καϊλή.

Δεν το κάνουν. Γιατί;  Απλά δεν τολμούν. Οι ηθικές αρχές, εξάλλου, είναι και για τους δύο, κουστούμια που κόβονται και ράβονται ανάλογα με το ποιος το φορά και ποια είναι η περίσταση.

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε το «Μάτι» του, κι αυτή η ρετσινιά της απίθανα κακής διαχείρισης σε συνδυασμό με το θέατρο που έστησε για τα ΜΜΕ, όχι μόνο του στοίχισαν τις εκλογές αλλά θα τον κυνηγούν σε όλο τον πολιτικό του βίο.

Αν σήμερα καταρρέει το όραμα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ως ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων αυτό οφείλεται στον κ. Ανδρουλάκη που απλά αποδεικνύεται «λίγος». Στον χαρακτηρισμό της Εύα Καϊλή ως Δούριο Ίππο της Ν.Δ. ο κ. Ανδρουλάκης συνάντησε το δικό του «Μάτι».

Διαβάστε επίσης

Άρθρο παρέμβαση: Ο Άκης, ο Σμπώκος, ο Τσουκάτος, η Εύα, ο Μίμης, ο Νίκος και τα άλλα παιδιά της κεντροαριστεράς