O γιος της πλύστρας και ο χορτάτος πλούσιος

Η Ελενα Ακρίτα, δημοσιογράφος, συγγραφέας και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υπέπεσε σε ένα σοβαρό λάθος. Θέλοντας να απαντήσει σε όσους την κατέκριναν για μια φωτογραφία του σπιτιού της, όπου φαίνεται να διαθέτει και εσωτερική πισίνα, χρησιμοποίησε μια πολυφορεμένη φράση στο διαδίκτυο που εσφαλμένα αποδίδεται στον Λένιν. Είναι αυτή που λέει: «Μην φοβάσαι τον πλούσιο, τον γιο της πλύστρας να φοβάσαι».

Αντιλαμβανόμενη το λάθος της απολογήθηκε για τη χρήση της φράσης που ποτέ δεν έχει πει ο Λένιν, και όπως φαίνεται στη σελίδα της στο facebook, κατέβασε και την επίμαχη ανάρτηση.

Δεν θα σταθώ στο λάθος της που προκάλεσε βροχή σχολίων. Αλλωστε, η κ. Ακρίτα «ζει» στα social media και πολλές φορές οι αναρτήσεις της ανατροφοδοτούν την κριτική, καλή ή κακή εναντίον της.

Ισως κάποιοι θα έπρεπε να είναι προσεκτικοί γι’ αυτά που αναρτούν, πολλές φορές εν βρασμώ ψυχής.

Δεν θα σταθώ ούτε καν στο αν έχει εσωτερική πισίνα, αν φοράει πανάκριβα ρούχα ή αν έχει μεγάλη περιουσία. Να τα έχει, να είναι καλά και να τα χαίρεται μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Προφανώς κληρονόμησε κάποια, προφανώς και δούλεψε σκληρά για να κάνει την περιουσία της. Γούστο της και καπέλο της πώς θα τα έχει και πώς θα τα τρώει.

Ακόμη κι αν είναι βουλευτής κεντροαριστερού κόμματος βεβαίως. Η εποχή που έμπαιναν ταμπέλες και ζητούνταν πιστοποιητικά περιουσιακής κατάστασης στην πολιτική, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Αλλωστε, αγωνιστή για τα δικαιώματα των αδύναμων, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τις αγωνίες και τις ανάγκες των πολλών δεν σε κάνει το… Ε1. Μπορείς να είσαι ευκατάστατος και να είσαι πολύ πιο… αριστερός, πολύ πιο προοδευτικός από άλλους.

Το προβληματικό σημείο της ανάρτησης της κ. Ακρίτα, ωστόσο, έστω κι αν πρόκειται για λάθος, είναι αυτή η διαρκώς επιχειρούμενη προσπάθεια να αθωώσουμε τους πλούσιους που μπαίνουν στην πολιτική, κι επομένως δεν έχουν ανάγκη να κλέψουν, αλλά προσφέρουν ανιδιοτελώς.

Και αντίστοιχα μια προσπάθεια να κατηγορήσουμε τον γιο της κάθε πλύστρας, της κάθε καθαρίστριας, μοδίστρας, του κάθε βιοπαλαιστή που βγάζει παιδιά – διαμάντια, τα οποία όμως όταν μπαίνουν στην πολιτική σχεδόν… πάντα τα αρπάζουν για να ξεφύγουν από τη φτώχεια.

Είναι βαθιά προσβλητικό να λες επί της ουσίας ότι η πολιτική είναι μόνο για τους πλούσιους, επειδή είναι χορτασμένοι, διότι όσοι προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα είναι εν δυνάμει… λαμόγια.

Είτε το είπε (που δεν το είπε) ο Λένιν, είτε δεν το είπε, όταν χρησιμοποιείς ένα τέτοιο τσιτάτο το μόνο που κάνεις είναι να αθωώσεις τους πλούσιους πολιτικούς, τους γόνους, τους έχοντες κληρονομικό δικαίωμα στα κόμματα.

Και φυσικά να ξεπλύνεις τρόπον τινά όλους τους γόνους μεγάλων οικογενειών που παρ’ ότι δεν είχαν ανάγκη, έγιναν η επιτομή της διαπλοκής.

Και παράλληλα, τι κάνεις; Ενοχοποιείς συλλήβδην τους γιους κάθε πλύστρας που μπαίνουν στην πολιτική, είναι αχόρταγοι και σίγουρα θα πέσουν με τα μούτρα στο χρήμα, στη διασπάθιση της δημόσιας περιουσίας προς ίδιον όφελος.

Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι ταμπέλες έχουν κάνει τεράστια ζημιά στον τόπο μας. Δεν είναι και σίγουρα δεν γεννιούνται όλοι αγνοί, άδολοι κι έτοιμοι να προσφέρουν στη χώρα τους.

Ούτε γεννιούνται όλοι καθάρματα, κλέφτες και λαμόφια.

Φυσικά αυτή η ταξική αντιμετώπιση των ανθρώπων είναι πέρα για πέρα λανθασμένη.

Κάθε πλούσιος είναι περίπου… ευεργέτης και κάθε φτωχός είναι σίγουρα απατεώνας σε κάποια στιγμή της ζωής του.

Αυτή η αριστοκρατική αντίληψη της πολιτικής, η οποία πρέπει να είναι μόνο για τους χορτασμένους, οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια, σε φριχτούς διαχωρισμούς των ανθρώπων.

«Ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του», έλεγε ο Σαρτρ και για να το κάνουμε πιο… λιανά ας διαβάσουμε τι έχει γράψει ο Λουντέμης:

Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι το κλάμα.
Από ‘κει και πέρα, οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα, και κάνουν τους άλλους να κλαίνε.

Είτε είσαι πλούσιος είτε είσαι ο γιος της πλύστρας οι επιλογές σου σε καθορίζουν. Για το αν θα παραμείνεις άνθρωπος ή θα γίνεις τέρας.