Είναι χαρακτηριστικό της παγκόσμιας πολιτικής, οι πολίτες συχνά να απορρίπτουν μέσω της εκλογικής διαδικασίας πολιτικούς και παρατάξεις που πρόσφεραν πολλά και σημαντικά. Που κατάφεραν να ξεπεράσουν εμπόδια, να διαχειριστούν κρίσεις, να βάλουν το κοινωνικό πάνω από το προσωπικό συμφέρον.
Το παράδειγμα του Churchill, που ως πατέρας της νίκης κατά του ναζισμού έχασε τις εκλογές του 1945 θεωρείται κορυφαίο. Κοντύτερα στα καθ’ ημάς η απώλεια της εξουσίας από τον Βενιζέλο που έφερε την Συνθήκη των Σερβών, είναι ένα άλλο, αρκετά επώδυνο.
Τα αίτια δεν είναι βέβαια πάντα ίδια. Συνήθως, όμως, η μακρόχρονη παραμονή στην εξουσία εξαντλεί ένα κόμμα και το προσωπικό του– κατά ένα παράδοξο τρόπο το ίδιο συμβαίνει παράλληλα στο εκλογικό σώμα. Οι σοβαροί ηγέτες έχουν την απαραίτητη συνείδηση και γι’ αυτό έγκαιρα κάνουν τις κινήσεις που διασφαλίζουν την μακρόχρονη προοπτική της πολιτικής και κοινωνικής ιδεολογίας που τους εκφράζει. Αυτό έγινε, για παράδειγμα, το 1979 όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στράφηκε στο κέντρο με το άνοιγμα στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Θανάση Κανελλόπουλο. Ο Εθνάρχης πρέπει να γνώριζε πολύ καλά ότι είχε έρθει η εποχή της Αλλαγής και θέλησε να θέσει τα θεμέλια για την επόμενη ημέρα.
Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008/9 ανέδειξε το 2010 τα μεγάλα προβλήματα που είχαν σιωπηλά συσσωρευτεί στην χώρα στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Τα εθνικά ελλείμματα μας δεν καλύφθηκαν επειδή ο Καραμανλής διασφάλισε την δημοκρατία, ο Ανδρέας Παπανδρέου επανίδρυσε το κοινωνικό κράτος, ο Σημίτης μας έβαλε στο ευρώ. Το οικονομικό υπόστρωμα παρέμεινε αδύναμο, το οικονομικό έωλο.
Η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου κατάφερε πολλά, μέσα σ’ ένα τοξικό πολιτικό περιβάλλον που δημιούργησε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ και σ’ ένα βαθιά λαθεμένο οικονομικό που κατασκεύασε η Ε.Ε. σε συνεργασία με το ΔΝΤ. Το θέμα ήταν πως αντί να υπάρξει μία συγκροτημένη εθνική απάντηση στα λάθη των σωτήρων μας, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε την εύκολη –και παντελώς όπως αποδείχθηκε– ανέφικτη λύση του ενός νόμου με ένα άρθρο, η δε κυβέρνηση με κατενάτσιο ακριβώς στον τομέα που όφειλε να προωθήσει – διότι αυτό χρειαζόταν η χώρα, διότι αυτό θα αποδείκνυε το λάθος των σωτήρων μας.
Το 2015 η χώρα μπήκε σε μία τεράστια περιπέτεια. Ως παιδάκι την απήγαγε με ψεύτικες υποσχέσεις ένας μεγάλος λαϊκιστής και την έφερε στο χείλος του γκρεμού. Καθώς δεν διακρίνεται για την πολιτική του ηθική, εύκολα και πειστικά φρόντισε ο Αλέξης Τσίπρας να ρίξει την ευθύνη στον Βαρουφάκη και να τον κρεμάσει στα μανταλάκια. Από εκεί και πέρα βρέθηκε ένας ικανός Τσακαλώτος να πάει εκών-άκων κόντρα στην ιδεολογία του και να εφαρμόσει με σχετική επιτυχία το νέο σκληρό πρόγραμμα που σχεδόν τιμωρητικά επέβαλλαν οι δανειστές μας.
Η σχεδόν τετραετία του Κυριάκου Μητσοτάκη άλλαξε την Ελλάδα. Ήταν πολύς ο Κόπρος του Αιγίου που είχε συσσωρευτεί ώστε πολλά απομένουν να γίνουν ακόμη. Οι απανωτές κρίσεις, εξάλλου, αν και η διαχείριση τους ήταν η καλύτερη που μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα κράτος ημιδιαλυμένο, σε –ευτυχώς οριακά –λάθη οδήγησαν και σε σημαντικές καθυστερήσεις στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Σήμερα, με αφορμή τις υποκλοπές ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξανά δημιουργήσει ένα απίστευτα τοξικό περιβάλλον. Ανεξέλεγκτα εξαπολύει λάσπη, ελπίζοντας ότι οι ανυπόστατες κατηγορίες κάπου θα πιάσουν. Καθημερινά βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο ψέμα, γεγονός που ουδόλως τον ενδιαφέρει. Αστήριχτες κατηγορίες πηγαίνουν και έρχονται. Αβάσιμα υπονοούμενα διαδίδονται χωρίς αιδώ, με στρατηγικό σχέδιο και αποβλέποντας στην υπονόμευση της εμπιστοσύνης του πολίτη προς την κυβέρνηση. Έωλες υποσχέσεις, αιθεροβάμονες προτάσεις, ανήθικες κατηγορίες είναι το τρίπτυχο που έχει καταστρώσει το επιτελείο του Τσίπρα για να πάρει την εξουσία.
Είναι απόλυτα σίγουρο ότι ακόμη κι αν τα κατάφερνε τίποτα δεν θα μπορούσε να πετύχει. Τα σημερινά προβλήματα είναι δομικά, παγκόσμια, επείγοντα και βαθιά επικίνδυνα. Αν είχε ίχνος εθνικής ευθύνης θα είχε φροντίσει να κινηθεί πάνω σε τρεις άξονες: την άσκηση εποικοδομητικής κριτικής στην κυβέρνηση, την κατάρτιση ενός σοβαρού και εφικτού προγράμματος διακυβέρνησης και την διεξαγωγή ενός προεκλογικού αγώνα με ήθος και μετριοπάθεια.
Αντ’ αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ στην αλήθεια αντιτάσσει το ασύστολο ψέμα, στο γεγονός την ακραία φαντασίωση, στους κινδύνους τον αστοιχείωτο εφησυχασμό, στο αύριο την καταβύθιση στο μαύρο σκοτάδι του δικού του παρελθόντος.
Ως χώρα αντιμετωπίζουμε μύριους κινδύνους – την ευρύτερη γεωπολιτική σύγκρουση που δημιουργεί νέες εντάσεις και νέα στρατόπεδα αντιπαλότητας. Την Τουρκία ως αναθεωρητική δύναμη, υπονομευτή του ΝΑΤΟ και της ενότητας της Δύσης, εκβιαστή που αμφισβητεί την εδαφική μας ακεραιότητα. Την κλιματική αλλαγή, που φέρνει νέες μεταναστευτικές ροές, ανατροπές στον τουρισμό, αναστάτωση στην γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή. Πληθωρισμό που με την κρατούσα οικονομική πολιτική της Δύσης, αναπόφευκτα καταλήγει σε ύφεση αν όχι σε στασιμοπληθωρισμό.
Σε όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας, ο Τζανετόπουλος, η Γεροβασίλη, ο Σκουρλέτης, ο Τσακαλώτος, δεν έχουν τίποτα να πουν, μηδέν να προτείνουν. Άδηλη η στάση τους, ίσως επειδή είναι κενή και η σκέψη. Στους κινδύνους αντιτάσσουν τις υποκλοπές και έχουν – όχι πως δεν ήταν αναμενόμενο—να τις χαρακτηρίσουν ως κατάλυση της δημοκρατίας.
Λαμβάνοντας υπόψη την καταβολή τους που προσδιορίζει ιδεολογία τους, την ακόρεστη δίψα τους για την εξουσία, οι αντιδράσεις τους μπορεί να μην ξενίζουν ακριβώς, πάντως όμως τους καθιστούν εθνικά επικίνδυνους. Είναι πράγματι κρίμα για την χώρα που το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης έχουν παρασυρθεί να χορεύουν στο ρυθμό που κρατά ο ΣΥΡΙΖΑ –κι ας νομίζουν εθελοτυφλώντας ότι είναι διαφορετικοί. Αλλά αυτά συμβαίνουν σε μονοθεματικές αντιπολιτεύσεις.
Διαβάστε επίσης
Η μάχη για την ψυχή της Αμερικής
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
