Στο παράλληλο σύμπαν της ελληνικής πολιτικής ζωής, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει πυροδοτήσει διάφορες άκαιρες και άκυρες συζητήσεις.

Μία από αυτές είναι εκείνη για τις πρόωρες εκλογές, που η κυβέρνηση απορρίπτει κατηγορηματικά – και καλά κάνει για πολλούς λόγους (πού να προκαλείς τώρα συνθήκες περαιτέρω εκκρεμότητας και αβεβαιότητας, πού να τρέχεις σε διπλές κάλπες με την ακρίβεια να γονατίζει τους πολίτες κλπ).

Μία άλλη είναι αυτή που επίσης αναφέρεται συχνά για την αλλαγή του εκλογικού νόμου της δεύτερης κάλπης, προκειμένου να αποφευχθούν οι περιπέτειες με την αυτοδυναμία. Και αυτή απορρίπτεται από την κυβέρνηση, αν και κάποιοι επιμένουν ότι μπορεί σύντομα να δούμε και να ακούσουμε ότι δεν θα απορρίπτεται και τόσο σθεναρά…

Και οι δύο αυτές συζητήσεις σχετίζονται με πολλά. Μεταξύ άλλων και με τις ορέξεις διαφόρων που έχουν ανοίξει μέσα στη ΝΔ για το ενδεχόμενο μη επίτευξης αυτοδυναμίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και έναρξης «παρατράγουδων». Για παράδειγμα για το ποιος θα μπορούσε, ή θα ήθελε να είναι επικεφαλής μίας αναγκαστικής κυβέρνησης συνεργασίας.

Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται στη σφαίρα του υπονομευτικού «ό, τι να’ ναι» και το ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) προσπαθεί να μπει σφήνα στο δικομματισμό. Οι δε πολίτες μοιάζουν να αδιαφορούν, με εξαίρεση εκείνους που έχουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο επαγγελματικό ενδιαφέρον για το θέμα. Ο καθένας με τον τρόπο του και τα μέσα που διαθέτει, προσπαθεί να δει πώς θα βγάλει την ημέρα, την εβδομάδα, τον μήνα.

Υπό αυτές τις συνθήκες στο οικονομικό , πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, η κυβέρνηση αναθεωρεί τα σενάρια που έχει κάνει και αναπροσαρμόζει τις αποφάσεις της και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναζητά νέους πολιτικούς σχεδιασμούς. Στο Μέγαρο Μαξίμου μιλούν για μία «νέα εποχή που ξημέρωσε, η οποία αλλάζει τα πάντα και παντού». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρεθούν λύσεις σε μερικές πολύ δύσκολες εξισώσεις:

Να βρεθούν χρήματα για τους πολίτες χωρίς να τιναχτεί «η μπάνκα» στον αέρα, να γίνει μία «γενναία», όπως έχει πει ο πρωθυπουργός, αύξηση του κατώτατου μισθού, μαντεύοντας το ύψος του ετήσιου πληθωρισμού και – εξίσου σημαντικό – να γίνει μία ουσιαστική και προωθητική πολιτική επανατοποθέτηση.

Δηλαδή:

Ό,τι ίσχυε μετά τις εκλογές του 2019 δεν ισχύει πλέον, πουθενά και για τίποτε. Με το ξέσπασμα του πολέμου, η προσδοκία για επιστροφή σε κάτι, έχει γίνει αγωνία για το πού και πώς θα ξημερώσουμε. Τα δημοσιονομικά δεδομένα και οι συζητήσεις στην Ευρώπη βρίσκονται σε ένα μετέωρο στάδιο που δυσκολεύει κάθε απόφαση, η γεωπολιτική ανατροπή επιβάλλει αναθεωρήσεις για τη θέση της χώρας, η ένταση με την Τουρκία τίθεται υπό έλεγχο αλλά θα επανέλθει με βεβαιότητα και με νέα μορφή, η εσωτερική κοινωνικοπολιτική συνθήκη είναι αισθητό ότι θα διαταραχθεί και θα επαναπροσδιοριστεί.

Σε αυτό το περιβάλλον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως εκ της θέσεως του και της συγκρότησης του, καλείται να επιδιώξει και να πετύχει μία σοβαρή πολιτική ανασύνταξη. Να αναδείξει τους κινδύνους, τις προκλήσεις, τις ευκαιρίες και τις αναγκαίες αποφάσεις για την Ελλάδα.

Τι έρχεται, είναι δύσκολο να προβλεφθεί με ακρίβεια. Ωστόσο, δεν υπάρχουν και περιθώρια για αμφιθυμίες και καθυστερήσεις. Ο δρόμος λίγο-πολύ προδιαγράφεται και δεν θα είναι εύκολος. Το δωρεάν χρήμα τελειώνει, το χρέος και τα ελλείμματα είναι στα όρια τους.

Κάπου εδώ, ή χάνεται, ή κερδίζεται άλλη μία ευκαιρία για τη χώρα και για όσους την κυβερνούν…