Καλές είναι οι ελαφρύνσεις στους φόρους και καλοδεχούμενη η κατάργηση του τέλους που πλήρωναν οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Υπάρχουν όμως μέτρα που προκαλούν αμηχανία.

Διαβάζουμε για παράδειγμα: οι εφημερίες των ιατρών του ΕΣΥ θα φορολογούνται με 22%. Το μηνιαίο καθαρό όφελος υπολογίζεται στα 150 ευρώ. Σοβαρά τώρα; Αφήνουν τα κόκκαλά τους στους διαδρόμους των νοσοκομείων, μετά από δέκα χρόνια στα θρανία και την ειδικότητα, και θα μιλήσουμε για 150 ευρώ όφελος χωρίς να ντραπούμε;

Διατρέχοντας τις κλίμακες και τους συντελεστές φορολόγησης βλέπουμε ότι μόλις κάποιος σηκώσει κεφάλι, πάνω από το μέσο όρο του μεροδούλι-μεροφάι, το έξτρα εισόδημα φεύγει στο κράτος. Κάνει προσπάθειες ο υπουργός Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης, αλλά δεν επιτρέπει το ευ ζην της μεσαίας τάξης. Το εισόδημα από τριάντα μέχρι σαράντα χιλιάδες φορολογείται με 36% άρα το κράτος γίνεται συνέταιρος. Το εισόδημα από σαράντα χιλιάδες και πάνω φορολογείται με 44% άρα το κράτος γίνεται μαστροπός.

Το ίδιο ισχύει και στο εισόδημα από ενοίκια όπου ακόμα και σήμερα υπάρχουν υποψήφιοι ενοικιαστές που ρωτούν αν θα δίνουν μέρος του ενοικίου «μαύρα». Πέρα από τις επιπλοκές μια τέτοιας παρατυπίας (σε περίπτωση έξωσης ή καθυστέρησης μισθωμάτων), η απόκρυψη εισοδήματος λειτουργεί σαν το φίδι της Εδέμ, όσο ανεβαίνει το ποσό. Το 35% σε εισόδημα που ξεπερνά τις τριάντα πέντε χιλιάδες είναι υπερβολή. Το 45% καθιστά τον Κωστή Χατζηδάκη συνεταιράκι (ή το άλλο που γράψαμε πιο πάνω).

Ποιο είναι το κοινό σε όλα τα παραπάνω. Ο φορολογούμενος μπορεί να φτάσει μέχρι ένα σημείο. Όποιος κατάφερε να βρει μια καλοπληρωμένη δουλειά, όποιος πάλεψε για να σπουδάσει κάτι δύσκολο, όποιος πρόβλεψε να επενδύσει σε ακίνητα ή είχε την τύχη να κληρονομήσει, θα πάρει τη σφαλιάρα για να πάει πιο κάτω_ εκεί στον μέσο όρο. Και τούτο είναι ηθικά αποδεκτό σε μια κοινωνία παραδόξων, όπου τα χίλια ευρώ θεωρούνται ικανοποιητικός μισθός ενώ ταυτόχρονα τα έξοδα στέγασης, επικοινωνίας, διατροφής έχουν εκτοξευτεί. Οι υπερβολικοί φόροι θα μπορούσαν να πέσουν στην αγορά και το χρήμα να γυρνάει χέρια και η νοοτροπία να είναι θετική. Αν ο υψηλόμισθος και ο εισοδηματίας ξοδεύουν το εισόδημα αντί να στέλνουν στην εφορία, ωφελούνται όλοι.

Πάμε πίσω στα 150 ευρώ των ιατρών για να αναρωτηθούμε πόσο μεγάλη αλλαγή θα έφερνε στη ζωή τους η μηδενική φορολόγηση των εφημεριών. Και πάλι, δεν σώζεται κανείς αυξάνοντας τόσο λίγο το ετήσιο εισόδημα. Εδώ θέλει δημιουργική φαντασία: όποιος φροντίζει αρρώστους μέσα στη νύχτα, να έχει απαλλαγές, να έχει εκπτώσεις, να έχει κάτι τέλος πάντων. (Δεν μιλάμε για μισθούς, αυτό είναι άλλο θέμα).

Ξέρω ακριβώς τι σκέφτεται ο Κωστής Χατζηδάκης. Ό,τι και να κάνει, ζητάμε περισσότερα. Έβγαλε λίστα αλλαγών και ζητάμε ακόμα κι άλλα, κι άλλα. Καταλαβαίνει όμως τι εννοούμε όταν μιλάμε για συμπίεση προς τα κάτω και για κατάργηση της άνω-μεσαίας τάξης. Εκείνων που δεν είναι κροίσοι αλλά θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη άνεση.

Γίνονται όμως τα βολικά θύματα καθώς είναι λίγοι τον αριθμό και δεν μπορούν να βγουν στις πλατείες. Επειδή αν γίνει πορεία για μείωση του 45% στα ενοίκια άνω των τριάντα πέντε χιλιάδων, τα πλήθη θα ρίχνουν ντομάτες στους ραντιέρηδες.