Μεγάλο και δύσκολο το στοίχημα για τον βουλευτή Χίου, Νότη Μηταράκη. Ζυμωμένος πολιτικά στα θέματα της ελληνικής οικονομίας, ειδικά στα χρόνια της κρίσης, επελέγη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αναλάβει τα ηνία του υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, που επανασυστήθηκε στα μέσα του περασμένου μήνα.

Πριν ασχοληθεί με την πολιτική ο Νότης Μηταράκης ήταν τραπεζικό στέλεχος στο Λονδίνο με αξιόλογη καριέρα. Ξεκίνησε το 1998 ως στέλεχος επενδύσεων με εξειδίκευση στις βιομηχανικές επενδύσεις στην Ανατολική Ευρώπη και το 2003 συνέχισε στην Fidelity International ως οικονομικός αναλυτής και μετέπειτα ως διευθυντής Επενδυτικής Έρευνας.

Κατόπιν μεταπήδησε στην ελληνική πολιτική σκηνή και εκλέγεται βουλευτής από το 2012, στην αρχή στην Α’ Αθήνας και στην συνέχεια στην Χίο.

Στις 15 Ιανουαρίου 2020 με απόφαση του πρωθυπουργού επανασυστήθηκε το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου με υπουργό τον βουλευτή Χίου, ο οποίος μέχρι εκείνη την ημέρα είχε καθήκοντα υφυπουργού Εργασίας, και αναπληρωτή υπουργό τον Γιώργο Κουμουτσάκο.

Οπότε από εκείνο το χειμωνιάτικο μεσημέρι, ο Νότης Μηταράκης βρέθηκε αναγκασμένος να κολυμπήσει σε άγνωστα και ταραγμένα νερά, αντιμέτωπος με μια περίπλοκη και δυσεπίλυτη κατάσταση. Τα κριτήρια για την τοποθέτησή του; Μπορεί να θεωρήθηκε ότι ως βουλευτής Χίου γνωρίζει το κλίμα, τους ανθρώπους, τις αντιλήψεις και την κατάσταση, και αυτό είναι κάτι που μπορεί να τον βοηθήσει στα νέα του καθήκοντα.

Αυτό είναι κάτι, αλλά πέραν τούτου, ουδέν άλλο.

Ούτε μήνας δεν πέρασε από την ανάληψη των καθηκόντων του και ο νέος υπουργός βρέθηκε αντιμέτωπος με μια έκρηξη στην Λέσβο, με τον περιφερειάρχη Ανατολικού Αιγαίου να ζητεί να κηρυχθούν τα νησιά σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αίτημα το οποίο απέρριψε η κυβέρνηση. Ο υπουργός έδωσε την εξήγηση ότι η αναταραχή μπορεί να είναι και υποκινούμενη, από κάποιους που φοβούνται ότι θίγονται επειδή η κυβέρνηση πάει να βάλει τάξη στο χάος.

Μπορεί τα επεισόδια να είναι υποκινούμενα, μπορεί η πίεση που φέρνει η αυστηροποίηση του πλαισίου πράγματι να εξωθεί κάποιους, όμως αυτό είναι μόνο μια διαπίστωση που μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι.

Η διαπίστωση από μόνη της δεν λύνει το πρόβλημα.

Το πρόβλημα του προσφυγικού/μεταναστευτικού είναι τόσο περίπλοκο και δυσεπίλυτο, και η αντιμετώπισή του -δεν μιλάμε για λύση- απαιτεί τέτοιο βαθμό συντονισμού και οργάνωσης που ξεπερνά κάθε προηγούμενο.

Η πολυεπίπεδη αντιμετώπισή του, λοιπόν, απαιτεί συνεργασία που να ξεκινάει με την διεθνοποίηση του προβλήματος και τις πιέσεις προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία και φτάνει μέχρι το πώς θα συντονιστούν το Λιμενικό, οι δημοτικές αρχές, οι υπηρεσίες ασύλου και το τοπικό αστυνομικό τμήμα σε κάθε νησί.

Την ώρα, μάλιστα, που ο Ερντογάν σφίγγει και χαλαρώνει τον κλοιό στα συριακά εδάφη που συνορεύουν με την Τουρκία κατά πώς τον βολεύει…

Με κεντρικό σύνθημα τις τελευταίες ημέρες «η πολιτική της χώρας άλλαξε», που στοχεύει στο να καταδείξει ότι η Ελλάδα δεν θα μοιάζει πλέον ελκυστική στα μάτια όσων αποφασίζουν να αφήσουν τις πατρίδες τους, η κυβέρνηση προχωρά στην υλοποίηση του σχεδιασμού της, αυστηροποιώντας το πλαίσιο για το άσυλο, αυξάνοντας τις επιστροφές, φτιάχνοντας μητρώο μελών των ΜΚΟ, ανοίγοντας κέντρα κλειστού τύπου και μια σειρά άλλα μέτρα από το πλέγμα στα νησιά του Αιγαίου μέχρι και την οικονομική ενίσχυση των νησιωτικών δήμων που δέχονται την μεγαλύτερη επιβάρυνση.

Είναι ένα δύσκολο έργο που δεν βαρύνει αποκλειστικά τις πλάτες του υπουργού Μετανάστευσης, ο οποίος βέβαια χαράσσει την πολιτική. Η επιτυχία ή η αποτυχία, δηλαδή, δεν βαρύνει έναν, αλλά το σύνολο όσων εμπλέκονται.

Και αυτό είναι που θα πρέπει να μετρήσει στο τέλος.