Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις Αμερικανικές εκλογές είναι η εκδίκηση των «αθλίων», όπως  χαρακτήρισε  η Χίλαρι Κλίντον τους ψηφοφόρους του το 2016  όταν έχασε  την προεδρία της χώρας, που είχε σίγουρη,  ως υποψήφια των Δημοκρατικών.  Οι μισοί από τους υποστηρικτές του Τραμπ ανήκουν στο “καλάθι των αθλίων”, είχε δηλώσει τότε. Είναι «ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικοί, ξενοφοβικοί, ισλαμοφοβικοί». Οι ψηφοφόροι αντέδρασαν στις ελιτίστικες κατηγορίες και την περιφρόνηση των Δημοκρατικών τότε και ξανά τώρα.

Ο Τραμπ βάσισε την εκστρατεία του σε δύο πυλώνες. Στον ένα  ο πληθωρισμός και η μετανάστευση και στον άλλο οι «πολιτιστικοί πόλεμοι» που έχουν διχάσει την Αμερική, με αιχμές τη φυλή, το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τις μειονότητες, την ιστορία, το Δυτικό πολιτισμό,  τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κλίμα. Μία από τις υποσχέσεις του Τραμπ ήταν  να κρατήσει «τους άνδρες έξω από τα γυναικεία αθλήματα»- και αναφερόταν σε όσους άντρες δηλώνουν τρανς γυναίκες και σαρώνουν τα μετάλλια σε γυναικείους αγώνες. Οι «προοδευτικοί» αναρωτιόντουσαν «μα γιατί κάνει κεντρικό θέμα ένα περιθωριακό ζήτημα;»

Ο Τραμπ έδειχνε στους ψηφοφόρους ότι νοιαζόταν για την επίλυση των προβλημάτων της Αμερικής ενώ οι Δημοκρατικοί ενδιαφέρονταν  να κουνήσουν το ηθικό- πολιτικά ορθό  δάκτυλό τους στα μούτρα των ψηφοφόρων. Αποτέλεσμα ήταν να κερδίσει σε κάθε γωνιά της χώρας και σχεδόν σε κάθε δημογραφική ομάδα. Ενώ η Χάρις ήλπιζε να γίνει πρόεδρος της Αμερικής μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκα και μαύρη  ο Τραμπ δημιούργησε ένα πολυφυλετικό συνασπισμό.

Οι ισπανόφωνοι λένε στους φιλελεύθερους εδώ και χρόνια ότι δεν θέλουν να τους αποκαλούν Latinx ή να τους πατρονάρουν ως μειονότητα. Οι μαύροι θέλουν τις οικογένειές τους ασφαλείς διαφωνώντας στο αίτημα των Δημοκρατικών «να σταματήσει η χρηματοδότηση της αστυνομίας». Η κριτική φυλετική θεωρία των «προοδευτικών»  θεωρεί όλους τους λευκούς χωρίς εξαίρεση ρατσιστές και λέξεις όπως «διατομεακότητα» -που δεν καταλαβαίνει κανείς -συζητιούνται μόνο από φοιτητές που πηγαίνουν στα πανεπιστήμια για να γίνουν ακτιβιστές σε κάποιο «προοδευτικό» σκοπό.

Για πάρα πολύ καιρό οι Δημοκρατικοί φαντάζονταν ότι έρχεται ένα φανταστικό ιππικό όπως στα γουέστερν που θα τους σώσει από τον Τράμπ. Η έκθεση Μιούλερ για τη ρωσική ανάμειξη,  η Λιζ Τσένι, η πλέον προβεβλημένη Ρεπουμπλικανή που τον χαρακτήρισε  «εκδικητικό και βάρβαρο» δικτάτορα, διαφορετικοί  δικαστές και στρατηγοί που τον κυνήγησαν και τον κατηγόρησαν,  μια καταδίκη για κακούργημα συν άλλες 34 κατηγορίες για κακουργήματα, δεν ανέκοψαν την πορεία του. Αντίθετα λειτούργησαν ως καύσιμο στον δρόμο για τον Λευκό Οίκο.

Η αποτυχία των αντιπάλων του να δουν το ρεύμα υπέρ του Τραμπ, οφείλεται σε ένα μεγάλο μέρος στο ότι δεν ήταν της μόδας να στηρίζεις ανοιχτά  τον Τραμπ γιατί κινδύνευες να χαρακτηριστείς φασίστας και ρατσιστής,  να σε διαπομπεύσουν, να σε εξαφανίσουν ή και να χάσεις τη δουλειά σου. Ο Τραμπ όπως αποδείχτηκε είχε πολλούς σιωπηλούς ψηφοφόρους, ιδίως μεταξύ των μορφωμένων μεσαίων στρωμάτων ή μειονοτήτων όπως οι Λατινοαμερικανοί.

Η επιτυχία του Τραμπ είναι αποτέλεσμα της αντίδρασης στην εμμονική πολιτική ορθότητα και στις woke ιδεοληψίες που έχουν επιβάλλει οι Δημοκρατικοί στη αμερικανική δημόσια σφαίρα. Η ομάδα του Τραμπ επινόησε ένα από τα πλέον επιτυχημένα προεκλογικά σλόγκαν της εκστρατείας του. «Η Καμάλα είναι για το/ τα, ο πρόεδρος Τραμπ είναι για εσάς», έλεγε. (Οι Δημοκρατικοί έχουν υιοθετήσει τα ουδέτερα άρθρα  όσων δεν αποδέχονται τα βιολογικά φύλα).

Οι εκλογές ήταν  μια σύγκρουση μεταξύ των  ελίτ που υιοθετούν και προωθούν  εκκεντρικές πολιτικές ταυτότητας και των ψηφοφόρων που τους νοιάζει η πολιτικο/οικονομική πραγματικότητα.  Η αντιπαράθεση μεταξύ μιας ελίτ που παθιάζεται  με τον «θάνατο του πλανήτη» και των εργαζομένων που ανησυχούν για τον θάνατο της οικονομίας.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του ο Τραμπ χρειάζεται να επιδείξει  λογική, αυτοσυγκράτηση και εμπειρία.  Οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί την παράνοια, την πόζα, τις πολιτικές ταυτότητας και τον μηδενισμό και τρομοκρατούνται από έναν κόσμο ασταθή και επικίνδυνο. Το γεγονός ότι ο αμερικανικός λαός έδωσε στον Τραμπ την Προεδρία δείχνει ότι πιστεύει ότι μπορεί να τον κάνει λιγότερο επικίνδυνο.

Ο Γιώργος Πανόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «WOKE CULTURE – H βαρβαρότητα της “σωστής πλευράς” της Ιστορίας» που κυκλοφορεί από την ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ.