Στην διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η χώρα έζησε αλησμόνητες…μεταναστευτικές στιγμές. Η θάλασσα δεν είχε… σύνορα, οπότε οι θαλασσινές εισροές ήταν ελεύθερες. Χιλιάδες κατέφθασαν στην Ελλάδα, νομίζοντας ότι επειδή θα ήταν πλέον σε ευρωπαϊκό έδαφος θα μπορούσαν απρόσκοπτα να διασχίσουν τα ελληνικά σύνορα και να βρεθούν στη γη της επαγγελίας.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, τα ελληνικά σύνορα προς την Ευρώπη της Ε.Ε. δεν ήταν τόσο… ανοιχτά. Χώρες που βρίσκονταν στον δρόμο για την κεντρική και βόρεια Ευρώπη ουσιαστικά τα έκλεισαν. Άλλες, όπως η Γερμανία, που ήταν από τους τόπους πρώτου προορισμού, έκαναν προσεκτικές επιλογές βασισμένες στις ανάγκες της οικονομίας τους – διαλέγοντας ένα ευρύ φάσμα από απλούς εργάτες μέχρι διπλωματούχους μηχανικούς—και μετά κι αυτές …ανακάλυψαν πως δεν είχαν χώρο για άλλους.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι χιλιάδες πρόσφυγες βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στην χώρα μας. Άλλοι σε «δομές» και άλλοι… λιάζονταν στις πλατείες. Υπήρξε κοινωνική αναταραχή, προσωπικές συγκρούσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πολιτικές διαμάχες βασισμένες σε ιδεοληψίες.

Στην διακυβέρνηση της Ν.Δ. η Τουρκία αναβάθμισε το θέμα. Καθώς τότε ξεκαθαρίστηκε πως τελικά υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, οι ροές προσφύγων και μεταναστών από τους θαλάσσιους διαδρόμους περιορίστηκαν δραματικά. Το βάρος πέρασε στους διαδρόμους εδάφους των συνόρων με την Τουρκία, όπου η χώρα έδωσε μάχη για να μην περάσουν οι χιλιάδες που προσπαθούσε να προωθήσει η γειτονική.

Φαντάζομαι ότι εκείνες τις ημέρες οι του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά ο κ. Παπαδημούλης θα άφριζαν που η Ελλάδα είχε κλείσει τα σύνορά της. Απορίας άξιον, γιατί δεν τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν όταν αυτά συνέβαιναν, και φωνάζουν τώρα εκ τους ασφαλούς: οι τρεις του ΣΥΡΙΖΑ επειδή η Ελλάδα ως…μη δημοκρατική χώρα τους παρέχει την δυνατότητα να λένε ότι θέλουν, ο κ. Παπαδημούλης διότι έχει την ασφάλεια των Βρυξελών και του Στρασβούργου!

Το θέμα για την Ελλάδα ήταν και τότε απλό. Καλώς ή κακώς, οι χώρες διέλευσης μετά την Ελλάδα ήταν αυτές που ανέβασαν σιδηρόφρακτα σύνορα. Αν οι πρόσφυγες έμπαιναν στην Ελλάδα απλά θα εγκλωβίζονταν εδώ. Οπότε, αν η χώρα μας δεν σταματούσε τις ροές στα δικά της σύνορα θα αντιμετώπιζε σημαντικά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Ο κ. Παπαδημούλης θα ήταν, βέβαια,  πάντα ασφαλής στην Ευρώπη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί. Φαντάζομαι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα τολμήσει ξανά να αρνηθεί πως δεν είπε ποτέ την φράση «μα στην θάλασσα υπάρχουν σύνορα;», πάντως, όμως, δεν διαμαρτύρεται για την στάση μελών του κόμματος του που θέλουν να καταργηθούν και τα εδαφικά ελληνικά σύνορα. Με την σιωπή του στηρίζει το αίτημα.

Στην Κα Χριστοδουλοπούλου, βέβαια, μπορεί να λείπουν οι εικόνες των μικρών παιδιών και των μανάδων τους που σήμερα δεν λιάζονται στις πλατείες, στον κ. Παπαδημούλη, όμως, σίγουρα θα λείψουν υποψήφιοι νοικάρηδες. Ως ένας κανονικός και σύγχρονος slump landlord, προσπαθεί να εξασφαλίσει την ροή των προσφύγων στους οποίους νοικιάζει τα σπίτια του – οπότε το κέρδος είναι υπεράνω της εθνικής ασφάλειας.

Η κίνηση του να πείσει την Ευρώπη να αρνηθεί την χρηματοδότηση του ελληνικού φράκτη, είναι παρμένη από το βιβλίο των πρακτικών του Αμερικανικού Κογκρέσου – που όταν διαφωνεί με τον Πρόεδρο προσπαθεί να κόψει την χρηματοδότηση. Στην περίπτωση του κ. Παπαδημούλη έχουμε Έλληνα που ζητά από Ευρωπαϊκό θεσμό να επέμβει κατά της ασφάλειας της χώρας του.

Καλόμαθε από παρεμβάσεις με τα μνημόνια ο κ. Παπαδημούλης!

Ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ πως το μεταναστευτικό δεν αντιμετωπίζεται με φράκτες. Να το πούμε αυτό στην γείτονα χώρα, τώρα που μας έχει αφήσει ήσυχους επειδή ασχολείται με τις επιπτώσεις του σεισμού και τις εκλογές. Να το γνωρίζει καλά, ώστε να είναι έτοιμη να εργαλειοποιήσει το μεταναστευτικό  όταν θα ανοίξει ξανά τις κάνουλες της σύγκρουσης.

Αν το μεταναστευτικό δεν αντιμετωπίζεται με φράκτες, οι πονόψυχοι του ΣΥΡΙΖΑ ας πούνε στην κυβέρνηση τι πρέπει να κάνει — διότι οι ίδιοι δεν πρόκειται να δούνε υπουργικούς θώκους. Κι ας κανονίσουν μία αντιπροσωπεία τους να πάει στις χώρες που παρεμβάλλονται ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ε.Ε. να τους πει τι πρέπει να κάνουν κι αυτές – μήπως δουν το φως και ξηλώσουν τους δικούς τους φράκτες.

Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ διακατέχεται από έναν θεωρητικό, παιδικό, ρομαντισμό – χωρίς να εξαιρείται η προσπάθεια αποκόμισης πολιτικών ωφελειών από συγκεκριμένους χώρους. Αυτό που είτε σκόπιμα παραβλέπουν είτε — το πιθανότερο– δεν γνωρίζουν είναι ότι, πρώτον, η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας δεν αλλάζει διαχρονικά: σήμερα είναι μέλι-γάλα με την Ελλάδα, αύριο θα δείξει πάλι τα δόντια της. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει να μην γίνει ο φράκτης, ας δείξει συνέπεια και να πιέσει επίσης να μην γίνουν οι εξοπλισμοί για την εθνική μας άμυνα.

Δεύτερον, στα επόμενα χρόνια, με την κλιματική αλλαγή να λειτουργεί ως σκληρός μοχλός, οι μεταναστευτικές ροές θα διογκωθούν και το προσφυγικό θα αποτελεί ένα μεγάλο παγκόσμιο πρόβλημα. Έχουν αναρωτηθεί οι του ΣΥΡΙΖΑ για την γεωγραφική θέση της χώρας μας σε σχέση με τις μεγάλες μεταναστευτικές λεωφόρους; Σίγουρα όχι. Δεν τους νοιάζει, όμως. Έτσι κι αλλιώς από τα έδρανα της Βουλής θα μιλάνε για πολύ καιρό ακόμη.

Διαβάστε επίσης

Απέκτησε ο Έλληνας φορολογική συνείδηση;