H αντίδραση της αντιπολίτευσης στο χθεσινό μπάχαλο με τον καιρό ήταν η απολύτως αναμενόμενη.

Σιγά να μην έχανε ο ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία – άλλωστε δεν υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που γνωρίζει να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας.

Σιγά να φαινόντουσαν τα άλλα κόμματα κολαούζοι της ΝΔ και να έβγαινε μόνο η αξιωματική αντιπολίτευση να διαμαρτυρηθεί.

Η Ελλάδα δεν σταματά να είναι προβλέψιμη. Γι’ αυτό και έχει καταντήσει βαρετή.

Ως προς τις ευθύνες, αν δούμε τις εξελίξεις με ψυχρό, κατά μία έννοια ευρωπαϊκό, τρόπο, η εικόνα αποκτά μία διαφορετική χροιά.

Ως προς το θέμα της Αττικής Οδού, η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά την εταιρεία – και δικαιολογίες δεν υπάρχουν.

Οι αποζημιώσεις πρέπει να καταβληθούν αλλά, το κυριότερο, η σύμβαση πρέπει να διαφοροποιηθεί και να περάσει σε άλλο εταίρο. Έργο του Θείου Βρέφους (βλέπε Κώστα Λαλιώτη), έβαλε την εταιρεία συντήρησης ανάμεσα στο Δημόσιο και το κοινό.

Έτσι, η «Αττικές Διαδρομές Α.Ε.» συντηρεί και διαχειρίζεται και τα έξοδά της αφαιρούνται από τα κέρδη που απολαμβάνουν η Κοινοπραξία Αττική Οδός και το Δημόσιο.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η Κοινοπραξία δεν απολαμβάνει κέρδη από τις χρεώσεις της Αττικές Διαδρομές.

Ίδιοι μέτοχοι είναι. Φουσκώνει το λογαριασμό συντήρησης και διαχείρισης και μειώνονται τα κέρδη του Δημοσίου!

Θέμα πρώτον, λοιπόν, αλλαγή της σύμβασης και αλλαγή εταίρου/παρόχου.

Θέμα δεύτερον, ας σταματήσουμε να μιλάμε για ακραία καιρικά φαινόμενα. Τα λεγόμενα «ακραία» είναι η νέα κανονικότητα. Αυτό σημαίνει ότι (α) ο σχεδιασμός σε επίπεδο κράτους, περιφέρειας και δήμου πρέπει αλλάξει, (β) ο εξοπλισμός πρέπει να αυξηθεί και να εκσυγχρονιστεί και, (γ) το προσωπικό να εκπαιδευτεί από την αρχή στα νέα δεδομένα. Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ – πότε επιτέλους θα το συνειδητοποιήσουμε;

Θέμα τρίτο, ο πολίτης, ως άτομο, οφείλει θεσμικά να αναγνωρίσει και να αναλάβει τις δικές του ευθύνες. Ζητάμε τα ρέστα από την τροχαία για το μποτιλιάρισμα στην Μεσογείων. Αλλά τι μπορεί να κάνει η τροχαία όταν ένας πολίτης με λάστιχα φθαρμένα βγαίνει απερίσκεπτα στο χιόνι και ξεμένει?

Ζητάμε τα ρέστα από την δημοτική αρχή – και πολύ καλά κάνουμε. Οφείλει, π.χ., να εκχιονίζει και να ρίχνει αλάτι. Δεν μπορεί, όμως, να καθαρίζει άμεσα και τα πεζοδρόμια. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ ο κάθε πολίτης και ο κάθε καταστηματάρχης έχει την ευθύνη (με πρόστιμο) να καθαρίζει το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι του ή το κατάστημά του. Εδώ, τα περιμένουμε όλα από τον… άλλο.

Θέμα τέταρτο, το κράτος οφείλει να κατανοήσει ότι σε τοπικό επίπεδο οι εθνικές εντολές συχνά (α) απλά αγνοούνται και δεν εκτελούνται, ή (β) δεν είναι κατανοητές, οπότε εφαρμόζονται πλημμελώς ή λαθεμένα και (γ) δεν έχουν σχέση με τις συγκεκριμένες τοπικές συνθήκες. Απαιτείται, λοιπόν, να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί άμεσα ένα μεγάλο σχέδιο εκπαίδευσης των τοπικών αρχόντων και υπαλλήλων στις νέες συνθήκες που θα επικρατούν από εδώ και πέρα.

Θέμα πέμπτο, υπάρχει που υπάρχει τεράστια καθυστέρηση στην απόδοση δικαιοσύνης, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να θεσπίσουμε διαδικασίες όπου οι αποζημιώσεις θα δίδονται γρήγορα. Να φοβηθούν έτσι οι υπεύθυνοι – τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα. Να ξέρουν ότι η αβελτηρία και το λάθος πληρώνονται. Θα γίνουν έτσι πιο προσεκτικοί, πιο αποτελεσματικοί, θα υποχρεωθούν να έρθουν πιο κοντά στον πολίτη και να σταματήσουν να κυβερνούν με τους ημετέρους και για τους ημετέρους.

Γεγονός που με φέρνει στο έκτο και τελευταίο θέμα: να είναι σαφής, εκτεταμένη και άμεση η δυνατότητα του πολίτη να διεκδικεί αποζημίωση από δημόσιο ή ημιδημόσιο φορέα με εξίσου άμεση την έκδοση και εκτέλεση της απόφασης.

Η κακοκαιρία του Φεβρουαρίου 2021 λίγα μας έμαθε – τουλάχιστον δεν πήγε τελείως χαμένη. Η κακοκαιρία – ή θα οφείλαμε να πούμε οι κακοκαιρίες—του 2022 οφείλουν να κάνουν το πάθημα μάθημα.

Όσο για την αντιπολίτευση, άριστα συνεχίζει τη στρατηγική ότι για άπαντα όλα ευθύνεται η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός. Δεν είναι το καλύτερο για μία κυβέρνηση να κυβερνά χωρίς αντίπαλο, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση και βολεύει και συμφέρει τη χώρα.

Απλά ας αναλογιστούμε πως η διαχείριση της κρίσης στο Μάτι θα αντανακλούσε στην κρίση της εργαλειοποίησης της μετανάστευσης, των εξοπλισμών, της πανδημίας και τώρα της κλιματικής αλλαγής. Φαντάζομαι ότι τα ψέματα των ανακοινώσεων θα συμβάδιζαν με τους μουσαμάδες των εγκαινίων του μετρό της Θεσσαλονίκης και των θεάτρων στους διάφορους θαλάμους επιχειρήσεων. Μπορεί, όμως, ένας νέος σκηνοθέτης να τα κατάφερνε κάπως καλύτερα.

Κάτι θα ήταν κι αυτό.