Μύθοι του ΣΥΡΙΖΑ και μοντέλα ανάπτυξης

Προσπαθώ να καταλάβω σε ποιο μοντέλο ανάπτυξης αναφέρεται ο τομεάρχης Ανάπτυξης και Επενδύσεων της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Aλέξης Χαρίτσης, όταν λέει ότι η χώρα γυρνά «σ’ ένα μοντέλο που δοκιμάστηκε και απέτυχε». Διότι κι εγώ απέτυχα να το προσδιορίσω.

Αν δούμε σε πλατιές πινελιές την περίοδο της μεταπολίτευσης, η πρώτη περίοδος διακυβέρνησης της Ν.Δ, (1974-1981) χαρακτηρίζεται από την κρατική επέκταση και τον υψηλό πληθωρισμό. Μοντέλο, με την έννοια συνεκτικής πολιτικής που εφαρμόζεται συνειδητά για να πετύχει συγκεκριμένους στόχους, με συγκεκριμένα μέτρα και σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν υπήρχε. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν συνηθισμένος να «διατάζει» την οικονομία και κάπως έτσι λειτούργησε στον τομέα αυτόν με την επιστροφή του στην Ελλάδα.

Ακολούθησε η περίοδος ΠΑΣΟΚ – Ανδρέα Παπανδρέου, που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά: επέκταση του όγκου του κράτους και του κρατικού παρεμβατισμού και υψηλό πληθωρισμό. Οικονομικό μοντέλο με την έννοια που αναφέραμε δεν υπήρχε.

Στην περίοδο ΠΑΣΟΚ – Σημίτη η προσπάθεια ήταν να διορθωθούν οι ακρότητες του προηγούμενου ΠΑΣΟΚ επιστρέφοντας στον ιδιωτικό χώρο μέρος της οικονομίας, αλλά στην βάση της το οικονομικό μοντέλο δεν ήταν κάτι περισσότερο από την προσπάθεια μείωσης του πληθωρισμού, του χρέους και του πρωτογενούς ελλείμματος.

Η περίοδος Ν.Δ., Κώστα Καραμανλή, είχε πολιτικούς στόχους – μηδέν ανοχή στην διαφθορά, επανίδρυση του κράτους – αλλά η οικονομική εικόνα χαρακτηρίστηκε από την μεγάλη υπέρβαση των εξόδων έναντι των εσόδων. Αντίθετα με τις αρχικές εξαγγελίες, μοντέλο δεν υπήρχε, μόνο διαχείριση της σπατάλης. Γι’ αυτό και η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση βρήκε την Ελλάδα ιδιαίτερα ευάλωτη.

Η πενταετής περίοδος 2010-2015 δεν είχε ούτε μοντέλο, ούτε πολιτική, ούτε οικονομία. Μόνο ερείπια οικονομίας.

Μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής του ήταν η πιστή εφαρμογή των μνημονίων – κυρίως σε βάρος της μεσαίας τάξης, με αποτέλεσμα να στενάζει το σύνολο της οικονομίας. Συγκριτικά, οι μη μεσαίες τάξεις δεν υπέφεραν τόσο σε απώλεια εισοδήματος όσο στην απόλυτη υποβάθμιση της παροχής δημόσιων αγαθών – π.χ. της υγείας.

Και ερχόμαστε τώρα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ξεκάθαρες κατευθύνσεις: δημοσιονομική μετριοπάθεια, μεταρρυθμιστική επιτάχυνση, ισορροπία ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο οικονομικό χώρο. Αυτό που μετρά είναι η επίτευξη στόχων και η συνέπεια. Κι αυτό γίνεται.

Για ασυνέπεια ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τολμήσει να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό.

Για ποιο μοντέλο, λοιπόν, μιλά ο κ. Χαρίτσης; Για τα ανύπαρκτα της μεταπολίτευσης, που οι κυβερνήσεις κατέστρωναν πενταετή σχέδια ανάπτυξης που στην συνέχεια στόλιζαν βιβλιοθήκες, πιο πολύ συρτάρια και ακόμη περισσότερο ντουλάπια και υπόγεια;

Σε ποιο μοντέλο υποταγή σε δανειστές αναφέρεται; Σε ποια περίοδο; Με ποια αποτελέσματα;

Εξάλλου, με εξαίρεση λίγα χρόνια Σημίτη, καμία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης δεν πρώτευσε στην οικονομία.

Φαντάζομαι ότι ελλείψει ουσιαστικής κριτικής και θεμελιωμένων επιχειρημάτων, ο κ. Χαρίτσης, όπως πάντα συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, κατέφυγε σε ιδεολογικούς αφορισμούς.

Κακή η συνήθεια.