Μην ρωτάτε το πιανίστα – ρωτήστε το κοινό

Από την μία μεριά είναι ο Στέφανος. Παρά το ομιχλώδες παρελθόν του και την αναπάντεχη εμφάνιση του ως δελφίνος, κατάφερε εκτός κάθε λογικής να επικρατήσει.

Επιβιώνει έχοντας υιοθετήσει όλη την γκάμα του Τραμπισμού — το εξωφρενικό ψέμα, την με ακραίες εκφράσεις επιθέσεις κατά θεσμών και αντιπάλων, το απέραντο θράσος, τις έωλες υποσχέσεις. Φοράει την άγνοια του με υπερηφάνεια στο μανίκι του, δεν διστάζει ούτε στιγμή να τσαλαβουτήσει σε θολά νερά, αδιαφορεί για τις αντινομίες του, γράφει στα παλιά του παπούτσια το κομματικό κατεστημένο, άκοπα υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια. Βαθιά διχαστικός, ουσιαστικά ανεπάγγελτος, παιδιάστικα ιδεολόγος, έχει μετατρέψει το life style σε πολιτική καμπάνια. Το μέσο είναι όντως το μήνυμα—σε μία ελαφρά παραλλαγή του McLuhan.

Από μία άποψη όλα αυτά αναπόφευκτα και κατανοητά. Οι πρακτικές διασχίζουν εύκολα τον Ατλαντικό και η χώρα μας έχει αποδεδειγμένη ικανότητα να τις ελκύει άμεσα και να τις υιοθετεί με ταχύτητα.

Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, δεν είναι ο Κασσελάκης αλλά το 17% που παρά όλα αυτά εξακολουθεί να τον ακολουθεί – αν οι δημοσκοπήσεις είναι ακριβείς.

Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο με αντιπαραβολή. Δηλαδή, σε αντιπαραβολή με τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Δεν είναι, βέβαια, ότι ξαφνικά κινδυνεύει η πρωτοπορία της Ν.Δ., η παντοδυναμία της κυβέρνησης, η ισχύς της λαϊκής εντολής. Είναι ότι παρά τα πολλά που έχουν γίνει, εξόφθαλμα παραδείγματα «μη αλλαγής» προκαλούν την αγανάκτηση των πολιτών και τους καθιστούν επιρρεπείς στην Γκαιμπελική συμπεριφορά του κ. Κασσελάκη.

Μερικά παραδείγματα εξηγούν γιατί ένας θρασύς, ημιμαθής πολιτικά, ψεύτης εξακολουθεί να έλκει το 17% των ψηφοφόρων πολιτών.

Ξεκίνησε φίλε αναγνώστη με τον εξευτελισμό του θεσμού της ΕΔΕ, όπου κατά κανόνα οι ένοχοι αυτοαπαλλάσσονται. Αναρωτιέται ο πολίτης πόσο χαζό επιτέλους τον θεωρούν οι συντάκτες του κατάπτυστου κειμένου για τον σέρβερ του πανεπιστημίου;

Προχώρησε με την  επιβολή προστίμων για την διαρροή των διευθύνσεων. Δηλαδή, το κράτος έβαλε τον εαυτό του να πληρώσει πρόστιμο με τα λεφτά των πολιτών. Άψογη η λογική της αθώωσης και της συσκότισης.

Πήγαινε πιο πέρα και αναρωτήσου γιατί δεν προκηρύσσονται όσες θέσεις αναισθησιολόγων είναι απολύτως απαραίτητες στα δύο μεγάλα νοσοκομεία για τα παιδιά; Γράφεται ότι 3000 παιδιά περιμένουν να εγχειριστούν! Δικαιολογεί κανείς την κατά το δοκούν ολιγωρία; Κι αν υπάρχουν λόγοι ανώτερης βίας (το φτωχό μου μυαλό δεν μπορεί να τους φανταστεί) βγήκε κανείς να τους πει και να τους εξηγήσει;

Και ως ακροτελεύτιο παράδειγμα, είναι δυνατόν να μην βλέπει και να μην κάνει τίποτα η κυβέρνηση με την φούσκα στα ακίνητα;

Οι πολίτες έχουν δείξει ωριμότητα και πολιτική κινητικότητα. Οπωσδήποτε υπάρχουν οι «βαμμένοι» σε κάθε κόμμα, αλλά μία σημαντική μερίδα του συνόλου μετακινείται με ταχύτητα και, το κυριότερο, με επίγνωση και ρεαλισμό.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών (που είναι πλέον δοκιμαστικές εθνικές εκλογές όσον αφορά τις τάσεις) μπορεί να δικαιώσουν την κυβέρνηση. Θα είναι, όμως, λάθος της τραγικό να μην συνειδητοποιήσει ότι έχει απέναντι της ένα ώριμο κοινωνικό σύνολο που απλά περίμενε και περιμένει πολλά περισσότερα από αυτήν και το κόμμα. Με το 41%, οι ψεύτικες ΕΔΕ δεν είναι αποδεκτές, οι ελλείψεις στα νοσοκομεία δεν δικαιολογούνται, η ατιμωρησία φέρνει παραβατικότητα, η αδιαφορία οδηγεί στην ακρότητα.

Ας μην αναρωτιούνται οι επαΐοντες για τον Κασσελάκη. Ας αναρωτιούνται γιατί υπάρχουν ακόμη πολίτες που τον ακολουθούν;

Διαβάστε επίσης

Γιατί ο πληθωρισμός θα παραμείνει υψηλότερος από το παρελθόν