Μίμης Πλέσσας: Ο υμνητής του έρωτα και το τέλος μιας ανεπανάληπτης εποχής, κόντρα στο λούμπεν και την υποκουλτούρα του σήμερα

Ο Μίμης Πλέσσας έζησε έναν αιώνα και πέθανε πλήρης ημερών αλλά και έργων. Με το θάνατό του σφραγίζεται το τέλος μιας εποχής του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής μουσικής που δεν θα μπορέσουμε να ξαναζήσουμε πλέον, ούτε εμείς, ούτε οι επόμενες γενιές.

Ο Μίμης Πλέσσας μπορεί χωρίς κανένα δισταγμό να μπει στη χορεία εκείνων των συνθετών που γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στο βιβλίο του μουσικού μας πολιτισμού.

Ο Μάνος Χατζηδάκης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Δήμος Μούτσης, ο Μίμης Πλέσσας. Εφυγαν αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό αλλά θα είναι για πάντα οι «Καρυάτιδες» της νέας ελληνικής μουσικής, όπως αυτή εκφράστηκε με διαφορετικό τρόπο από τον καθένα.

Όμως και ο καθένας από αυτούς υπηρέτησαν με πάθος τη μουσική, την Ελλάδα, τον πολιτισμό της. Τι μας έμεινε πλέον; Ο σπουδαίος Σταύρος Ξαρχάκος για να κλείσει οριστικά ο κύκλος.

Ισως οι νέες γενιές να μην μπορούν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του Μίμη Πλέσσα. Θα διάβασαν σήμερα για έναν καλό κυριούλη που έγραφε μουσική, έναν συμπαθέστατο παππού που αγαπήθηκε από όλους.

Αλλά δεν μπορούν να αντιληφθούν την προσφορά αυτού του ανθρώπου.

Ισως αν άκουγαν κάποια από τα τραγούδια του, αν έμπαιναν στο youtube και κατέβαζαν αυτά τα μοναδικά αριστουργήματα του δίσκου «Ο Δρόμος», θα καταλάβαιναν πόσο μεγάλος ήταν ο Πλέσσας.

Αυτός ο δίσκος είναι ίσως η απόδειξη της μεγαλοσύνης του Μίμη Πλέσσα. Αλλά και τα υπόλοιπα, εκατοντάδες, χιλιάδες τραγούδια που έγραψε μπορούν εύκολα να τον κατατάξουν στους «αγίους» της ελληνικής μουσικής.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τον Μίμη Πλέσσα. Ακούστε το «Αγαλμα», το «Μην του μιλάτε του παιδιού», το «έπεφτε βαθιά σιωπή», το «σταμάτησαν του ρολογιού οι δείκτες», το «άνοιξε πέτρα», «τόσα καλοκαίρια», τα απίστευτα μιούζικαλ που έγραψε.

Ένα είναι σίγουρο. Ο ελληνικός κινηματογράφος θα ήταν μισός χωρίς τις νότες του Μίμη Πλέσσα.

Ισως στις δεκαετίες της ζωής του ο Πλέσσας να μην είχε την αναγνώριση που του άξιζε. Δεν ήταν στρατευμένος σε μια εποχή άγρια της Μεταπολίτευσης.

Δεν ήταν επαναστατικός, να ξεσηκώνει τα πλήθη. Ηταν όμως ο ήρεμος πιανίστας που με τη μουσική του ύμνησε τον έρωτα όσο λίγοι στην Ελλάδα.

Και είναι το τέλος μιας εποχής για το ελληνικό τραγούδι διότι ο Πλέσσας υπηρέτησε ένα μοντέλο που δεν συναντάμε πλέον. Τα τραγούδια εκείνης της εποχής ήταν ολοκληρωμένα αριστουργήματα. Με αρχή μέση και τέλος.

Ηταν βαθιά ανθρώπινα, υμνούσαν τον έρωτα αλλά και την αγάπη για τη ζωή με τρόπο ευγενικό, καλοσυνάτο, όπως άλλωστε θα έπρεπε να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.

Η αποθέωση της αγάπης ως το πιο αγνό συναίσθημα αποτέλεσε τον βασικό πυρήνα της μουσικής του Μίμη Πλέσσα. Που ενισχύθηκε βεβαίως με τα εκπληκτικά λόγια των στιχουργών όπως ο τεράστιος Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Αλλά ήταν τέτοια εκείνη η εποχή που η αισθητική δεν σταματούσε στη μουσική και στα λόγια. Ακόμη και τα εξώφυλλα των δίσκων είχαν την επιμέλεια σπουδαίων ζωγράφων, όπως ο Βασιλείου ή ο Τσαρούχης.

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν θα υπάρξουν ποτέ πια τόσα πολλά αριστουργήματα μαζί. Ομορφα τραγούδια ναι, ταλαντούχοι μουσικοί, στιχουργοί ή τραγουδιστές βεβαίως.

Όχι όλοι εκείνοι σαν τον Μίμη Πλέσσα που μας άφησαν παρακαταθήκη αυτά τα διαμάντια.

Δυστυχώς, ο Πλέσσας έζησε για να δει την υποκουλτούρα της μουσικής. Την υποβάθμιση των στίχων, την ελαφρότητα των αοιδών.

Εζησε να δει μια κυρία να τραγουδά για ένα σπίτι που νοικιάστηκε και όσο περισσότερο ανοίγει τα πόδια της στα βίντεο κλιπ, τόσο περισσότερες οι… θεάσεις στο διαδίκτυο.

Εζησε μια άλλη κυρία του τραγουδιού να τραγουδά για «άλλες τέτοιες πίπες»… υμνώντας κι αυτή τον έρωτα.

Εζησε την… απόλυτη με διεθνή καριέρα να τραγουδά τα… πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχα ενός άλλου… fake Μπετόβεν της νεοελληνικής υποκουλτούρας.

Των μπουζουκομάγαζων, των τραγικών συναυλιών και των δημοσίων σχέσεων της τηλεόρασης που κάνει μεγάλους τραγουδιστές, αμόρφωτους, ατάλαντους, άφωνους.

Και των συνθετών που απλά παίζουν ένα πιάνο που τους αγόρασε ο μπαμπάς και περιμένουν από τις… συμβίες τους να τους προωθήσουν στο παλκοσένικο της TV ώστε να πλασαριστούν κι αυτοί ως μέρος του πολιτισμού μας.

Σίγουρα άκουσε ο Πλέσσας και τον… πολιτισμό της τραπ μουσικής… ας μην επεκταθώ στο πλέον λούμπεν στοιχείο του «ελληνικού πενταγράμμου.

Ο Πλέσσας έζησε 100 χρόνια αλλά η μουσική του θα ακούγεται για άλλα 500. Τουλάχιστον από αυτούς που επιμένουν ότι η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος.

Διαβάστε επίσης:

Σταμάτησαν του ρολογιού οι δείκτες – Πέθανε ο σπουδαίος συνθέτης Μίμης Πλέσσας
Κυριάκος Μητσοτάκης: «Μοναδικός ο Μίμης Πλέσσας…ένας κορυφαίος συνθέτης, σπουδαίος επιστήμονας και γλυκός άνθρωπος»
Μίμης Πλέσσας: Ποια είναι η σύζυγός του, Λουκίλα Καρρέρ