Δεν θα το έλεγες και κεραυνό εν αιθρία, το ξέσπασμα μίας σειράς μίνι-κρίσεων στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής ήταν εν πολλοίς αναμενόμενο: οι βασικές διαφορές με τις Τουρκία, Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία δεν είχαν ποτέ επιλυθεί, εξάλλου.

Αναπόφευκτα, λοιπόν, περίοδοι περιορισμένης έξαρσης θα διαδέχονται περιόδους ησυχίας , σ’ έναν συνεχή φαύλο κύκλο. Η διακοπή του θα σηματοδοτούσε το πέρασμα σε μία επικίνδυνη φάση – στην οποία ούτε η πολεμική σύγκρουση θα μπορούσε να αποκλειστεί.

Ουσιαστικά, ο τρόπος με την οποίον ανέκυψαν αυτές τις ημέρες τα θέματα που απασχολούν την Ελλάδα με τις τρεις ανωτέρω χώρες παραπέμπει στον χώρο των δημοσίων σχέσεων, όπως αυτός έχει πλέον διαφοροποιηθεί με την χρήση της τεχνολογίας.

Πολύ ορθά, ερωτηθείς ο Μάκης Βορίδης σήκωσε τους ώμους του. Διότι, το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ο Έντι Ράμα «ήρθε, είδε και… απήλθε». Το «κατάκτησε» είναι προφανώς στην φαντασία είτε ίσως του ιδίου και πάντως των κύκλων που τον ώθησαν σ’ αυτήν την κατά Μητσοτάκη πολύ σωστά χαρακτηρισθείσα «αχρείαστη» επίσκεψη.

Αντιδρώντας, ίσως, στην κίνηση της Ελλάδος με τον Μπελέρη, ο Ράμα θυμήθηκε τους Αλβανούς (πολλοί έχουν γίνει Έλληνες πολίτες) στην χώρα μας και μετά από 30 χρόνια ξηρασίας, έδωσε το παρόν.

Ο δρόμος της Αλβανίας προς την Ευρώπη είναι βέβαια ανύπαρκτος, τόσο όσο είναι και της Βόρειας Μακεδονίας. Οι εκεί αρμόδιοι δεν τόλμησαν να μην γράψουν στο επίσημο κείμενο ορκωμοσίας της προέδρου Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα την ονομασία «Βόρεια Μακεδονία», η ίδια όμως, έπαιξε με συνέπεια το παιγνίδι των δημοσίων σχέσεων – στο κάτω-κάτω ως πολιτικά όφειλε, με βάση την προεκλογική εκστρατεία.

Με «ψυχρό αίμα» ο Μητσοτάκης εξέφρασε την ελπίδα ότι άλλο ήταν μία προεκλογική καμπάνια και άλλη θα είναι η σκληρή πραγματικότητα μίας ρεαλιστικής κυβερνητικής πολιτικής.

Το θέμα με την Τουρκία είναι προφανώς πιο περίπλοκο. Αστάθμητος παράγων είναι τα κίνητρα του Ερντογάν. Πολιτισμικά η απόσταση που χωρίζει την Τουρκία από την Δύση διευρύνεται σταθερά. Σε όρους realpolitik, o Τούρκος πρόεδρος κρατά κάποιες ισορροπίες.

Ως προς την Ελλάδα ειδικά, είναι δύσκολο να αποσαφηνιστεί αν η περίοδος ηρεμίας αποτελεί μία καθαρή κίνηση τακτικής ή αν έχει περάσει σε μία πιο μόνιμη φάση αποκλιμάκωσης, γνωρίζοντας πολύ καλά πως οι διαφορές είναι σχεδόν αδύνατο να επιλυθούν.

Από την πλευρά της είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει υιοθετήσει την πολιτική του Theodore Roosvelt «speak softly and carry a big stick”— που μεταφράζεται «μίλα ήρεμα και κράτα ένα βαρύ μπαστούνι». Δίνοντας τον τόνο, ο Πρωθυπουργός κρατά τους τόνους χαμηλούς και κινείται στον χώρο της πράξης εκμεταλλευόμενος τα δικαιώματα που απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες.

Ταυτόχρονα, έχει φροντίσει να προχωρήσει με γοργά και αποτελεσματικά βήματα η ισχυροποίηση των ενόπλων δυνάμεων, όπου στο πρόσωπο του Νίκου Δένδια έχει βρει έναν πολύτιμο ομογάλακτο.

Οι παραφωνίες από την πλευρά της αντιπολίτευσης μολονότι αναμενόμενες είναι αποκαρδιωτικές. Ο μεν Κουτσούμπας, δέσμιος της άκαμπτης ιδεολογίας του κατάφερε να καταφερθεί κατά της Ε.Ε. Ο Χαρίτσης έγραψε έκθεση ιδεών.

Ο Βελόπουλος λίγο έλειψε να ζητήσει πόλεμο και, προφανώς, μπέρδεψε τον Μητσοτάκη με τον Κασσελάκη λέγοντας ότι ο πρωθυπουργός δεν γνωρίζει τα βασικά στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής. Το ερώτημα του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ «Γιατί εκλιπαρεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την τήρηση της Συμφωνίας των Πρεσπών;» είναι τόσο αντιπολιτευτικά απλοϊκή που αγγίζει τα όρια της ηλιθιότητας. Σοφός ο Ανδρουλάκης, ουσιαστικά σιώπησε.

Για μία ακόμη φορά η αντιπολίτευση προτίμησε να επιτεθεί στην κυβέρνηση αντί να στηρίξει την χώρα. Ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς και η εθνική ομοψυχία απαιτείται τώρα και θα απαιτηθεί ακόμη πιο έντονα στο άμεσο μέλλον.

Ο Κασσελάκης αντί να πετάει το ουσιαστικά χωρίς περιεχόμενο τσιτάτο «Καλούμε την ηγεσία της Βόρειας Μακεδονίας να συνετιστεί», θα μπορούσε να ζητήσει επίσημη ενημέρωση και να πάρει μερικά μαθήματα εξωτερικής πολιτικής, ώστε να μην υπονομεύει με τις αστοχίες του την χώρα.

Η κριτική, ιδιωτική και δημόσια, είναι απόλυτα θεμιτή, φτάνει να είναι ουσιαστική και εποικοδομητική. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του πολύ απέχουν από αυτήν.

Διαβάστε επίσης:

Χασμουρητά και ασήμαντα πνίγουν την προεκλογική περίοδο

Το βαθύτερο νόημα της έλλειψης εργατικών «χεριών»

Τα καθαρά αδιέξοδα της αντιπολίτευσης