Πριν ένα χρόνο είχα γράψει ένα άρθρο για το Ελληνικό λέγοντας πως η ιστορία του είναι μια κλασσική περίπτωση αποτυχίας του Ελληνικού κράτους, μια ιστορία που πρέπει να την διδάσκουμε στα σχολεία και στα πανεπιστήμια γιατί τόσα πολλά συμπυκνωμένα παραδείγματα κακοδιαχείρισης  είναι δύσκολο να ξαναβρεθούν.

Τώρα που  συντελέστηκε με επιτυχία η μεταβίβαση των μετοχών, μου δίνεται η αφορμή για να ξαναμιλήσω για μια φανταστική ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και δική σας.

Όταν άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις για το πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί το Ελληνικό είχα την βεβαιότητα πως είναι το μοναδικό έργο που μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά την σύγχρονη θέση της Ελλάδας στον κόσμο.

Είμαι γέννημα θρέμμα Παλαιό Φαληριώτης, μεγάλωσα δίπλα στη θάλασσα και δίπλα στο αεροδρόμιο.

Τα αεροπλάνα ήταν η παρέα μας.

Ήταν κάποιες μέρες που δεν καταλάβαινα γιατί, μάλλον λόγω καιρικών συνθηκών τα αεροπλάνα που προσέγγιζαν το αεροδρόμιο ή απογειωνόντουσαν  περνούσαν πάνω από το σπίτι μας και έτρεμαν τα πάντα.

Αυτό το βαθύ βουητό των κινητήρων που μουγγρίζουν , αυτό το θαύμα της μηχανικής μας χαιρετούσε, μας ξύπναγε, μας τρόμαζε, αλλά ήταν και μέρος της καθημερινότητας μας.

Η μητέρα μου η οποία ήταν πρώην αεροσυνοδός, έκανε τον σταυρό της και έλεγε  «ας πάει στη ευχή του Θεού»

Η  γειτονία  με ένα αεροδρόμιο δημιουργεί αυτήν την  ιδιαίτερη σχέση με τα αεροπλάνα και την δραστηριότητα που συγκεντρώνεται γύρω από αυτό.

Τα αεροδρόμια έχουν κάτι μαγικό, όπως και τα λιμάνια.

Σηματοδοτούν τις αναχωρήσεις και τις αφίξεις προς κάπου  ή από κάπου.

Μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή τυπικό, αρχή σπουδών , επιστροφή από στρατό, όλοι έχουμε τις αναμνήσεις μας από τα αεροδρόμια.

Ώρες αναμονής, έντονα βλέμματα στον πίνακα των αφίξεων μέχρι να γραφτεί η ένδειξη ‘landed’

Οι περισσότεροι θυμόμαστε τον ξεχωριστό ήχο που έκαναν οι πίνακες ανακοινώσεων όταν άλλαζαν οι ενδείξεις τους.

Τα γράμματα και τα νούμερα γύριζαν σαν αντλίες βενζίνης, ή σαν κουλοχέρηδες στα καζίνο μέχρι να καταλήγουν στο σωστό γράμμα ή νούμερο για να σχηματίσουν την καινούργια ένδειξη άφιξης , αναχώρησης ή καθυστέρησης.

Παρέες μαζευόντουσαν στους φράχτες του αεροδρομίου προς την μεριά της Γλυφάδας, τα βράδια με μπίρες  για να παρακολουθήσουν τα αεροπλάνα που ερχόντουσαν και έφευγαν στον εντυπωσιακά φωτισμένο αεροδιάδρομο.

Και μια μέρα όλα νέκρωσαν, και πάγωσαν, και όλοι εμείς που περνάγαμε κάθε μέρα σχεδόν απέξω βλέπαμε τα άδεια κτίρια, και νιώθαμε την μεγάλη αλλαγή.

Είχαν αρχίσει και οι συζητήσεις για τα πλάνα διαμόρφωσης του ελληνικού.

Όλα τα ακούσαμε, από το μεγαλύτερο πάρκο στην Ευρώπη, μέχρι να το πουλήσουμε σαν οικόπεδα και να αγοράσουμε πολυκατοικίες στις γειτονιές της Αθήνας , να τις γκρεμίσουμε και να κάνουμε μικρά πάρκα δροσιάς σε περιοχές που το έχουν ανάγκη.

Οι όμοροι δήμοι είχαν τα δικά τους σχέδια, τα περισσότερα χωρίς αναλυτική κοστολόγηση, αλλά με προσέγγιση του βλέποντας και κάνοντας…

Πέρασαν μερικά χρόνια και έπρεπε να κάνουμε τους Ολυμπιακούς αγώνες, όποτε όποια αθλητική εγκατάσταση δεν είχαμε που να την χωροθετήσουμε,  ο χώρος του αεροδρομίου ήταν η εύκολη λύση.

Φτιάξαμε εγκαταστάσεις για μπέιζμπολ , για ξιφασκία ακόμα και  για καγιάκ  στο αεροδρόμιο του ελληνικού.

Άραγε πόσο κόστισαν όλα αυτά τα γήπεδα για τους Ολυμπιακούς αγώνες που αποφασίστηκε να γίνουν χωρίς κανένα σχεδιασμό στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού;

Ποιοι ήταν εκείνοι που πήραν εκείνες τις τόσο λανθασμένες αποφάσεις;  Δεν μπορούσαν να βρουν άλλες λύσεις; Άλλες τοποθεσίες;

Σπατάλη πόρων, ατελείωτα χρηματικά ποσά με τόσο βραχυπρόθεσμο  αποτέλεσμα.

Θα ήταν εντυπωσιακά συμβολικό να έχουν καταγράψει σε video οι άνθρωποι της Lamda  τις κατεδαφίσεις όλων αυτών των κτιρίων των Ολυμπιακών αγώνων.

Να γίνει αυτή η πράξη σύμβολο της ανικανότητας , της ανυπαρξίας σχεδιασμού και  της παντελούς  απουσίας σεβασμού στο δημόσιο χρήμα.

Η μπουλντόζα να γκρεμίζει το γήπεδο του μπέιζμπολ ή τις εγκαταστάσεις της ξιφασκίας … μετά από 16 χρόνια

Πάνε και τα χρήματα μας , πάνε και τα χρόνια μας…

Και δεν είναι μόνο το Ελληνικό, είναι και όλο το παράκτιο μέτωπο.

Μια ανείπωτη τραγική ιστορία , αυτή του ελληνικού και ολόκληρου του παραλιακού μετώπου.

Φάρος ανικανότητας , αλλά και κυριαρχία τοπικών συμφερόντων και σκοτεινών διαδικασιών παραχωρήσεων σε επιχειρηματίες για νυχτερινά κέντρα…

Μα πως πέρασαν τόσα χρόνια για κάτι τόσο προφανές;

Πως μπορεί να τυφλωθούνε, να χαλαρώσουν και να παρασυρθούν , τόσοι πολλοί και για τόσα χρόνια;

Εάν εσείς είχατε το καλύτερο οικόπεδο, πάνω στη θάλασσα,  όμορφο και τεράστιο, τόσο μεγάλο  όσο για να μπορείς να αλλάξεις τον ρου της Ελλάδας, και ήξερες ότι ο προηγούμενος ένοικος θα στο άδειαζε από το 1995 , γιατί τότε υπογράφηκε η σύμβαση για το αεροδρόμιο στα Σπάτα  θα άφηνες να περάσουν 25 χρόνια για να μπουν οι μπουλντόζες;

25 χρόνια είναι μια γενιά, είναι πολλά χρόνια, και ειδικά για όσους  από εμάς έχουν περάσει στην μέση ηλικία (ας βάλει ο καθένας το νούμερο που σηματοδοτεί την μέση ηλικία…)  τα 25 χρόνια είναι βαριά, πολύ βαριά για να τα έχουμε αφήσει να περάσουν ανεκμετάλλευτα.

Και εδώ αρχίζει η φανταστική  ιστορία για το Ελληνικό.

Αμέσως μόλις υπογράφεται η σύμβαση για την μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα ξεκινάει ο νέος διαγωνισμός για το Ελληνικό.

Διερευνάται εάν πρέπει να γίνει ένας μόνο διαγωνισμός για ένα mega project ή να σπάσουν την διαδικασία  σε περισσότερα μικρότερα έργα για διαμοιρασμό του ρίσκου.

Καταλήγουν στην καλύτερη λύση , γίνεται ο διαγωνισμός και τα έργα ξεκινούν  2-3 χρόνια αφότου έφυγε το αεροδρόμιο, δηλαδή το 2003.

Όλα τα έργα θα είχαν ολοκληρωθεί, και στο ελληνικό θα κατοικούσαν 70-80 χιλιάδες άνθρωποι.

Αρκετοί από αυτούς θα ήταν ξένοι που θα είχαν διαλέξει να εγκατασταθούν στην Ελλάδα μόνιμα ή θα είχαν έρθει μαζί με τις ξένες εταιρείες που θα είχαν εγκατασταθεί στην χώρα μας.

Θα είχε δημιουργηθεί το  πιο ωραίο εργασιακό περιβάλλον της Ευρώπης.

Αρκετοί από τους αλλοδαπούς κατοίκους θα είχαν γεννήσει τα παιδιά τους εδώ, και μια νέα γενιά οικονομικών μεταναστών θα είχε δημιουργηθεί.

Μερικά παιδιά ίσως πήγαιναν και σε ελληνικά σχολεία, ή σε νέα δίγλωσσα σχολεία που θα είχαν δημιουργηθεί.

Θα βλέπαμε μικρούς και έφηβους που θα έμοιαζαν με καλοκαιρινούς τουρίστες, αλλά θα μιλούσαν ελληνικά σαν Έλληνες και θα μπερδευόμασταν.

Ίσως ακόμα αντί για το Ισραήλ να είχε γίνει εδώ  το περίφημο οικοσύστημα start-up του Τελ-Αβίβ  που όλοι θαυμάζουμε και σήμερα θέλουμε να αντιγράψουμε.

Στο τέλος μπορεί και να είχαμε πειστεί από διεθνή πανεπιστήμια , να είχαμε αλλάξει το σύνταγμα μας και να είχαμε δημιουργήσει και κάποια campus αμερικανικών πανεπιστήμιων.

Το Harvard Business school θα είχε δημιουργήσει το πρώτο  Harvard Hellenic Campus…

Ένα διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο θα είχε δημιουργηθεί και ίσως να είχε ανοίξει εδώ τα ευρωπαϊκά της γραφεία η Apple, η Google και η Facebook.

Ένας ανταγωνισμός διεθνών κολοσσών για το ποιος θα έρθει να εγκατασταθεί στην μοναδική πρωτεύουσά της Ευρώπης που βρίσκεται πάνω σε θάλασσα που να μπορείς και να κολυμπήσεις!!

Ο τρόπος ζωής σε αυτήν την καινούργια πόλη έχει γίνει παγκόσμιο πρότυπο.

Όλα μοιάζουν παραμυθένια σαν να έχουν βγει  από στιγμιότυπα στο Instagram.

Βλέπεις το απέραντο γαλάζιο από το γραφείο σου, πας με το ποδήλατο η το πατίνι στο διαμέρισμα σου που βρίσκεται στην διπλανή γειτονιά, όλα είναι απολύτως  ασφαλή , για μικρά παιδιά , για οικογένειες , για νέους, με παροχή υπηρεσιών όλο το 24ωρο.

Βάζεις το μαγιό σου και κανείς μπάνιο στην θάλασσα 8-9 μήνες το χρόνο, γιατί έχεις γίνει πια χειμερινός κολυμβητής αφού έχεις την θάλασσα από κάτω σου.

Έχεις φίλους από όλο τον κόσμο που έρχονται και σε επισκέπτονται για να δουν αυτήν την καινούργια πόλη, μένουν στο ξενοδοχείο που είναι σε μικρή απόσταση από το σπίτι σου, ενώ ο πλούσιος μπαμπάς του κολλητού σου έχει έρθει με το σκάφος του στη μαρίνα που και αυτή είναι δίπλα στο σπίτι σου.

Ανοιχτά και κλειστά θέατρα, συναυλίες, πολιτιστικές εκδηλώσεις, εκθέσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα, φεστιβάλ.

Συνέδρια, εμπορικά κέντρα, αθλητικά γεγονότα σε όλη την διάρκεια του χρόνου.

Το Ελληνικό πλέον έχει καλύψει την δυναμικότητά του και αναπτύσσονται οι γειτονικοί προορισμοί.

Μοσχάτο , Τζιτζιφιές, Ανάβυσσος, Δραπετσώνα.

Ότι βλέπει Ελληνική θάλασσα γίνεται προορισμός , και όταν μπορεί να συνδυαστεί με εργασία ,  με τεχνολογία με σπουδές και με πολιτισμό τότε η συνταγή της επιτυχίας είναι μάλλον δεδομένη.

Αυτή η φανταστική ιστορία που ίσως και να είχε αποτρέψει ακόμα και την χρεωκοπία μας δεν έγινε πραγματικότητα.

Αντί αυτού ζήσαμε αλυσοδεμένους δημάρχους να προστατεύουν τους δημότες τους από την  δήθεν  τσιμεντοποίηση και εκμετάλλευση του Ελληνικού.

Κάτι ανάλογο συνέβαινε και στην Πύλο εναντίον του Costa Navarino.

Κανονικά οι φωτογραφίες όλων των διαπρύσιων εχθρών της ανάπτυξης μαζί με τα λόγια τους θα πρέπει να αναρτηθούν στις εισόδους του Ελληνικού και του Costa Navarino για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Φτάσαμε  όμως στο σήμερα μέσα  από τον δύσκολο δρόμο, της σπατάλης, της ανικανότητας και κυρίως της κωλυσιεργίας.

Είμαστε τυχεροί στην ατυχία μας που η οικονομική συγκυρία της χρεωκοπίας επιτάχυνε τις διαδικασίες και η  εταιρεία Λάμδα, έκανε την φανταστική ιστορία   δικό της επιχειρηματικό στόχο και όραμα.

Μαζί της συντάχθηκαν η Ελληνική κυβέρνηση, οι Έλληνες επιχειρηματίες που συμμετέχουν κεφαλαιακά με την εμπιστοσύνη τους, οι δύο Ελληνικές τράπεζες που την χρηματοδότησαν και  φυσικά ολόκληρος ο Ελληνικός  λαός που έχει βαρεθεί  να ακούει σχέδια και πλάνα και πλέον θέλει όχι μόνο να δει αλλά κυρίως να ζήσει.

Η επιτυχία της Lamda και του έργου του Ελληνικού δεν αφορά έναν επιχειρηματικό όμιλο , αλλά όλους  μας, γιατί  σχεδόν ποτέ άλλοτε οι οικονομικές ωφέλειες μιας εταιρείας δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα ενός ολοκλήρου λαού.

Η μοναδική μου παρατήρηση αλλά και ευχή στην άρτια οργανωμένη παρουσίαση  της πρώτης εκδήλωσης της Lamda με αφορμή την επίσημη έναρξη του έργου είναι να δούμε και Έλληνες αρχιτέκτονες να συμμετέχουν στον σχεδιασμό των έργων .

Ίσως αυτή να  είναι η ευκαιρία μας για να αναδείξουμε τους Έλληνες Calatrava και Renzo Piano.

Σήμερα που γυρίζουμε σελίδα ας αναρωτηθούμε εάν πρέπει να  κλάψουμε  γοερά για τα 25 χρόνια που χάθηκαν,  ή να αναστοχασθούμε και να  ευχηθούμε να έχουμε το μυαλό και την υγεία ώστε να διδαχθούμε από τα λάθη μας και  να φτιάξουμε την Ελλάδα που μας αξίζει.

Η φανταστική ιστορία του Ελληνικού και της Ελλάδας τώρα ξεκινάει….