Η γνωστή παροιμία «ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται» έχει το νόημα ότι με αυτόν τον τρόπο η ανάσυρση είναι πιο αποτελεσματική και ταυτόχρονα πιο ασφαλής για τον σώστη. Η φράση ήρθε στο νου ακούγοντας τα διάφορα επιχειρήματα που ανέπτυξαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, προκειμένου να χτυπήσουν την κυβέρνηση.

Τα περισσότερα ήταν άσχετα με το βασικό θέμα, τον γάμο ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Με απελπισία προσπαθούσαν αρχηγοί και υπαρχηγοί να βρουν κάποιο άνοιγμα την κυβερνητική πανοπλία, Επιστράτευσαν τα πάντα: από αόριστες κατηγορίες περί ακραίου συντηρητισμού και πλευροκόπημα της κυβέρνησης εκ των έσω δεξιά μέχρι την οικονομική κατάσταση (μαύρη κατά την αντιπολίτευση) και το κατάπτυστο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου ότι δήθεν η Ελλάδα δεν είναι χώρα δημοκρατική.

Αυτές οι αντιπολιτευτικές ακροβασίες εξηγούν σχεδόν απόλυτα γιατί η κυβέρνηση δεν έχει αντίπαλο. Επιστρέφοντας στην παροιμία, η αντιπολίτευση είναι ένας άνθρωπος που πνίγεται και προσπαθεί να σωθεί τραβώντας ο ίδιος τον εαυτό του από τα μαλλιά. Γίνεται; Όχι βέβαια, εκτός κι αν ζούμε στον κόσμο των καρτούν.

Αλλά, σαν ένα καρτούν είναι τελικά η αντιπολίτευση. Η πάσα αντιπολίτευση. Οι διαφοροποιήσεις στο θέμα του γάμου θα μπορούσαν να έχουν ξεπεραστεί αβρόχοις ποσί αν το κάθε κόμμα άφηνε τους βουλευτές του να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Βεβαίως και όφειλαν να γίνουν ενημερωτικές συναντήσεις, να διεξαχθούν κόντρα συζητήσεις, να ακουστούν έντονες αντιρρήσεις, τελικά όμως να αφεθούν οι βουλευτές να κινηθούν ο καθένας με βάση τις δικές του ηθικές αξίες.

Η Ν.Δ. άντεξε με περίπου το 1/3 των μελών της να μην συμφωνούν – δηλώντας είτε ότι απέχουν είτε ότι καταψηφίζουν.  Στον ΣΥΡΙΖΑ ένας διαφώνησε και έγινε μέγα θέμα. Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν στην ιστορία υπεισέρχονται μαζί με την ιδεολογία και προσωπικά θέματα.  Στο ΠΑΣΟΚ, όπου η αναλογία των διαφωνούντων είναι παρόμοια με αυτή της Ν.Δ., η ηγεσία προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ανασύροντας ότι είχε και δεν είχε κατά της κυβέρνησης.

Αυτή η εικόνα όπου η κυβέρνηση δεν επηρεάζεται από βασική εσωτερική διαφωνία αλλά η αντιπολίτευση γίνεται…κομμάτια, εξηγεί την πρωτοκαθεδρία Μητσοτάκη. Στο παιγνίδι που παίζει αυτή η συγκεκριμένη κυβέρνηση μπορείς να συμμετάσχεις με αξιώσεις μόνο αν έχεις σοβαρά επιχειρήματα. Αν η στάση της αντιπολίτευσης προσδιορίζεται μόνο με την αντίθεση-άρνηση σε ότι λέει-κάνει η κυβέρνηση, τότε το παιγνίδι είναι χαμένο από…χέρι.

Ένα απλό παράδειγμα. Που ήταν το περίφημο ευρωκοινοβούλιο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτά, με λόγια και με πράξεις, χωρίς να το κρύβει, επιχειρούσε την πιο επικίνδυνη επίθεση κατά της δημοκρατίας στα πενήντα χρόνια της μεταπολίτευσης;  Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει η αντιπολίτευση όταν επιχειρηματολογεί ότι ναι μεν κατά τον Economist η χώρα μας είναι «πλήρης  δημοκρατία» αλλά βρίσκεται στην πιο χαμηλή θέση από τα κράτη-μέλη της Ε.Ε.;

Επί κυβέρνησης Μητσοτάκη και για πρώτη φορά μετά το 2008 η Ελλάδα χαρακτηρίστηκε ως «πλήρης δημοκρατία» στην 20 θέση ανάμεσα σε 167 χώρες και με σκορ 8,14 όταν ο παγκόσμιος μέσος όρος (που το 2023 ήταν χαμηλότερος από το 2022) είναι μόλις 5,23. Επιπλέον η χώρα μας βαθμολογήθηκε με 10 ως προς τις εκλογικές διαδικασίες και με 8,82 ως προς τις πολιτικό-κοινωνικές ελευθερίες.

Όταν μία αντιπολίτευση δεν διστάζει να ενωθεί με τους ιδεολήπτες προκειμένου να συκοφαντήσει την χώρα και έτσι να θίξει την κυβέρνηση, τότε το καρτούν του πνιγμένου που προσπαθεί να σωθεί τραβώντας ο ίδιος τον εαυτό του από τα μαλλιά, ταιριάζει απόλυτα σ’ αυτήν.

Ταμάμ.

Διαβάστε επίσης

Η κοινωνία απέναντι στο βαθύ κράτος