Στα 45 χρόνια της ενασχόλησης μου με την οικονομική δημοσιογραφία δεν θυμάμαι σχεδόν ούτε μία ημέρα να έχει περάσει χωρίς κάποια δημόσια αναφορά στην μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση (ΜμΕ). 

Είναι τόσο εκτεταμένη η πλύση εγκεφάλου που έχει γίνει, ώστε η ΜμΕ να θεωρείται περίπου όπως η ιερή αγελάδα των Ινδιών.

Οι αναφορές, εξάλλου, στην «ραχοκοκαλιά» της ελληνικής οικονομίας που οφείλουμε όλοι να προστατέψουμε είναι τόσες πολλές και συχνές ώστε η κοινωνική πλειοψηφία να έχει ασπαστεί την ακραία αυτή θέση σαν ευαγγέλιο. 

Όσο για τον πολιτικό κόσμο; Η ΜμΕ είναι αστείρευτη πηγή ψήφων. Τουλάχιστον για την κεντροαριστερά και την αριστερά. 

Θεωρώ ότι ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε αυτά τα δεδομένα που κυριαρχούν. 

Γιατί η πραγματικότητα, ως προς την σημασία της ελληνικής ΜμΕ είναι διαφορετική από τον μύθο της. 

Στην Ε.Ε. η χώρα μας βρίσκεται στην τελευταία θέση ως προς την αποτελεσματική κατανομή των πόρων. 

Και η παραγωγικότητα εργασίας, που το 2000 ήταν ήδη σχεδόν στο 63% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, μειώθηκε στην περίοδο 2007-2014 και έμεινε περίπου σταθερή από τότε. Με μία ουσιώδη διαφορά, όμως: τώρα βρίσκεται περίπου στο 50% του μέσου όρου της Ε.Ε.

Οι λόγοι για την εξέλιξη αυτοί είναι πολλοί. Ένας, όμως, πρέπει να αναζητηθεί στην κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική ΜμΕ. 

Αυτή κατέχει το μεγαλύτερο μερίδιο (περίπου 50%) στην Ε.Ε. και, ταυτόχρονα, έχει την χαμηλότερη παραγωγικότητα. Η αναφορά είναι σε σύγκριση με τις αντίστοιχες μονάδες της Ευρώπης, δηλαδή με επιχειρήσεις που απασχολούν έως 9 άτομα. 

Η παραγωγικότητα εργασίας της ελληνικής ΜμΕ είναι στο 1/10 αυτής του Λουξεμβούργου και στο ½ αυτής της Πορτογαλίας. Μεγαλύτερη από την Ελλάδα είναι η αντίστοιχη παραγωγικότητα στην Πολωνία και στην Βουλγαρία.

Ποια είναι η ελληνική ΜμΕ; Κατά κανόνα μία μικρή οικογενειακή μονάδα, που κατά πάσα πιθανότητα απασχολεί 1-2 άτομα. Οι εγκαταστάσεις της συνήθως παραπέμπουν στον 19^ο αιώνα και τα μηχανήματα της στον 20^ο. 

Η πελατεία της κυρίως γεωγραφικά περιορισμένη, η έννοια του μάρκετινγκ περίπου ανύπαρκτη, η οργάνωση καθαρά ιεραρχική. Η πρόσβαση σε χρηματοδότηση ελάχιστη αν όχι ανύπαρκτη, η οικονομική αδιαφάνεια μάλλον εκτεταμένη, οι διεθνείς εξελίξεις της είναι άγνωστες. 

Είναι σαφές ότι, εξωστρεφής, ανταγωνιστική, βιώσιμη ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχθεί με αυτές τις συνθήκες. 

Οι ελληνικές ΜμΕ είτε πρέπει να μεγαλώσουν, είτε πρέπει να αυξήσουν την παραγωγικότητα της είτε πρέπει να κλείσουν. 

Επειδή ο αριθμός τους είναι μεγάλος και επειδή η αύξηση της παραγωγικότητας πολλές φορές συνεπάγεται και αύξηση του μεγέθους, νομοτελειακά η λύση πρέπει να έρθει πρωταρχικά μέσα από την μεγέθυνση των μονάδων και το κλείσιμο αυτών που φυτοζωούν.

Μέτρα που θα στηρίζουν την σημερινή κατάσταση θα είναι λεφτά πεταμένα στο πηγάδι. 

Ας μην αποτελέσει η φετινή «ΔΕΘ» ένα ακόμα παράδειγμα. 

Είναι, επίσης, σαφές ότι η συνδικαλιστική αντίδραση θα είναι μεγάλη. Η πολιτεία οφείλει να την αγνοήσει. 

Η κυβέρνηση έλαβε ήδη κάποια μέτρα που προωθούν τις συγχωνεύσεις. Πρέπει να γίνουν πιο στοχευμένα. Ο τραπεζικός τομέας μπορεί να κάνει τα υπόλοιπα—εξ’ ανάγκης εξάλλου!