Μετά την ΔΕΘ: Η Ν.Δ. στον αστερισμό του ρεαλισμού, το ΠΑΣΟΚ στο ένδοξο παρελθόν, ο ΣΥΡΙΖΑ στα αζήτητα

Οι εξελίξεις είχαν προδιαγραφεί εδώ και μήνες. Η καθαίρεση Κασσελάκη ήταν η προτελευταία πράξη του δράματος.

Ακόμη κι αν επανεκλεγεί από την βάση, ο Κασσελάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν οριστικά επιστρέψει στο παρελθόν της εποχής Αλαβάνου: ένα καθαρά οριακό ως προς τις επιπτώσεις τους στην πολιτική, στην κοινωνία, στην οικονομία κόμμα. Κι αυτό εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ – ή ότι άλλο θα λέγεται– παραμείνει ως συγκροτημένο κόμμα.

Το ΠΑΣΟΚ επαύξησε το λάθος των χρονικών επιλογών του ως προς την κούρσα για την αρχηγία, , καθώς δεν έχει προσφέρει κανένα ουσιαστικό αντίλογο στον λόγο του Πρωθυπουργού. Είναι κρίμα, δε, που βιάστηκε τόσο πολύ να «απαντήσει» η ‘Αννα Διαμαντοπούλου με μία κατ’ ουσία «όχι σε όλα» ανακοίνωση. Κρίμα, διότι πολύ σωστά μας έχει συνηθίσει σε εξαιρετικά σοβαρές τοποθετήσεις όπως τα πολύ ρεαλιστικά, σοβαρά και μελετημένα 11 μέτρα που πρότεινε για την στέγη.

Την εποχή όπου η Ν.Δ. χαράζει – άλλοτε με επιτυχία άλλοτε όχι—νέους δρόμους, το ΠΑΣΟΚ αναζητά επανένωση με τον κόσμο (του?) επικαλούμενο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Με δεδομένη την γραμμή πολιτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη, μία πιο αποτελεσματική και ρεαλιστική επίκληση θα ήταν στο πνεύμα του Κώστα Σημίτη. Ο πνεύμα του Ανδρέα δεν θα λύσει το θέμα της ακρίβειας – στην οποία, εξάλλου, ήταν ο ίδιος πρωταθλητής μέσω του πληθωρισμού που είχαν φέρει οι αλόγιστες παροχές του.

Εν ολίγοις, άσχετα με το τι θα πουν – αν πουν κάτι—οι της αντιπολίτευσης στην ΔΕΘ, στις επόμενες ημέρες, το πολιτικό σκηνικό ήδη επιβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να παίζει στο δικό της γήπεδο και μάλιστα χωρίς αντίπαλο. Η ομιλία Μητσοτάκη στην ΔΕΘ ήταν μία αριστοτεχνική κίνηση: υπενθύμισε ότι σε μεγάλο βαθμό η κυβέρνηση υλοποιεί τις εξαγγελίες της, επισήμανε ότι γίνεται μεν πρόοδος στην αντιμετώπιση των προβλημάτων αλλά όταν είναι χρόνια μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, και ανακοίνωσε σειρά μέτρων που μπορεί να μην ακούστηκαν εντυπωσιακά αλλά είχαν όλα έναν κοινό παρονομαστή: την βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη.

Με μειώσεις ή και καταργήσεις επιβαρύνσεων, με αυξήσεις σε επιδόματα και συντάξεις και με την επέκταση του ψηφιακού κράτους επιχειρεί να βελτιώσει την ικανότητα των πολιτών και του κράτους στην αντιμετώπιση προβλημάτων της καθημερινότητας όπως η υγεία και η ακρίβεια, Ταυτόχρονα, επιχειρεί να θέσει εκείνες τις βάσεις που θα επιτρέψουν να επιδείξουμε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα απέναντι σε προκλήσεις όπως το δημογραφικό, η κλιματική αλλαγή, η ασφάλεια και η άμυνα.

Στην ουσία, ο Πρωθυπουργός έριξε κατάχαμα το γάντι στην αντιπολίτευση, δηλώντας με σαφήνεια ποιοι οι στόχοι της κυβέρνησης του και καλώντας τους διαφωνούντες είτε να επαναπροσδιορίσουν τους στόχους – οπότε και την κατανομή των πόρων – είτε, αν θέλουν περισσότερα να εξηγήσουν που θα βρουν τα χρήματα ή αν και πως θα είναι συνεπείς με τους κανόνες της Ε.Ε.

Δυο παρατηρήσεις είναι σημαντικές: η μία για την συνέπεια στην υλοποίηση, καθώς θα χρειαστεί να σπάσουμε αυγά—κι ας φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι αυτό δεν ισχύει. Το αντίθετο: ισχύει, ιδιαίτερα στην παιδεία και στην επέκταση του ψηφιακού κράτους.  Η πορεία της κυβέρνησης επιτρέπει κάποιο βαθμό αισιοδοξίας στο συγκεκριμένο θέμα.

Η δεύτερη αφορά μία μεγάλη έλλειψη. Μολονότι ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στο θέμα των ανισοτήτων, από τις εξαγγελίες και τα συμφραζόμενα προκύπτει ότι «βλέπει» τις ανισότητες να μειώνονται κυρίως μέσω της προσφοράς καλύτερων δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών. Είναι μία αναγκαία αλλά όχι επαρκής κίνηση.

Πέρα από το εγγενή προβλήματα ποιότητας, επάρκειας και εξευτελιστικών διαδικασιών που ενέχει ο συγκεκριμένος τομέας, οι ανισότητες του μοντέλου ανάπτυξης στο οποίο εμμένει η χώρα μας δεν αντιμετωπίζονται με μέτρα όπως η φορολόγηση και οι ποσοστώσεις επισκεπτών με τα κρουαζιερόπλοια. Απαιτούνται αλλαγές στην λειτουργία των αγορών (π.χ. στρεβλώσεις ανταγωνισμού), ενίσχυση θεσμών (μεγαλύτερη ανεξαρτοποίηση από το κράτος, κατάργηση κομματικών διορισμών) και, το κυριότερο, διαφορετική κατανομή πόρων ώστε να αρχίσει να αλλάζει η δομή της παραγωγής (ως προς το μέγεθος των μονάδων και το είδος που παράγεται).

Στην συγκεκριμένη χρονική πολιτική και οικονομική στιγμή, η ομιλία Μητσοτάκη στην ΔΕΘ ήταν η ενδεδειγμένη. Η αξία της θα κριθεί όχι τώρα αλλά σ’ ένα χρόνο: στην ΔΕΘ 2025.

Διαβάστε επίσης

Πληθωρισμός και ακρίβεια: το μπέρδεμα και οι υποσχέσεις

Προκοπή σημαίνει σύγκρουση: Η κοινωνία θα ανταμείψει όποιον επιλέξει να την φέρει σε πέρας

Η Αμοργός, το Μαντείο των Δελφών, ο Αριστοτέλης και ο Γκαίτε