Με απογοήτευσε το ντοκιμαντέρ για τον Σουμάχερ!

Άνευρο, ελλιπές, πλατειάζει αναίτια από το 1996 – 2000, αγιοποιεί το Βίλι Βέμπερ και διαστρεβλώνει την εικόνα του πολυπρωταθλητή.

Είναι αλήθεια πως κάθισα προχτές στην πρεμιέρα του στην πλατφόρμα του Netflix να το δω. Εκνευρίστηκα, αφάνταστα και επειδή ήμουν κουρασμένος, όντας βράδυ, έδωσα τόπο στην οργή: «Περίμενε το πρωί». Το ξαναείδα λοιπόν ξεκούραστος κρατώντας σημειώσεις και πλέον μπορώ με βεβαιότητα να πω, ότι πρόκειται για δουλειά κατώτερη των περιστάσεων. Έχω δει την ανάλογη δουλειά για το Σένα, προφανώς το Rush ακόμη και το Drive to Survive. Για να μην αναφερθώ στο επικό ντοκιμαντέρ για το Μάικλ Τζόρνταν. Περίμενα λοιπόν κάτι ανάλογο.  Αντ’ αυτού είδα ένα γλυκανάλατο ποτ πουρί ευτυχισμένων στιγμών και αγιοποίησης ενός κορυφαίου αθλητή.

Ο Σουμάχερ είναι ο πρώτος οδηγός που κατάφερε να ξεφύγει από το στενό πλαίσιο του μηχανοκίνητου αθλητισμού και να γίνει παγκόσμια προσωπικότητα να βραβευτεί ως αθλητής της χρονιάς και άλλα πολλά. Είναι ο οδηγός που έφερε στη Formula 1 τη συστηματική προπόνηση για ενδυνάμωση συγκεκριμένων μυϊκών ομάδων. Είναι ο άνθρωπος που όταν πήγε στη Ferrari το 1996 ζήτησε να του βάλουν ένα ράντσο στο σπίτι –μουσείο του Έντσο μέσα στο Φιοράνο για να μη χάνει χρόνο πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο. Όταν το έβαλαν οι Ιταλοί, ζήτησε να φτιάξει και ένα γυμναστήριο για να μην βγαίνει καθόλου από εκεί. Στην Ίμολα η πιο δύσκολη στιγμή του δεν ήταν ο χαμός του Σένα, ήταν ο χαμός της μάνας του. Έμαθε για τον τραυματισμό της Παρασκευή μετά τα ελεύθερα του 2003. Πήρε το αεροπλάνο βρέθηκε κοντά της, γύρισε το Σάββατο πήρε pole, ξαναγύρισε κοντά της, της κρατούσε το χέρι όταν πέθανε, επέστρεψε την Κυριακή στην πίστα, κέρδισε τον αγώνα και έφυγε να πάει στην κηδεία της.

Όλα αυτά τα θυμάμαι σα χτες γιατί τα έζησα από κοντά μεταδίδοντας τους αγώνες του, ακούγοντας τις συνεντεύξεις του, βλέποντάς τον να δουλεύει στα πάντοκ, στα πιτ. Όλα αυτά και άλλα πολλά δεν αναφέρονται στο ντοκιμαντέρ. Δε γίνεται σαφές ότι η επιτυχία του ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Κέρδισε το θαυμασμό μου το 2005 και το 2006 που όντας επτάκις παγκόσμιος ίδρωνε την φανέλα για την 5^η και 6^η θέση. Εκείνη την εποχή ο Σουμάχερ δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει τον μάνατζερ Βέμπερ (τον κύριο 10%) που είναι λαλίστατος στο ντοκιμαντέρ. Μαντεύω δική του ενορχήστρωση για την παραγωγή.

Όχι δεν έχει καμία σχέση ο Σουμάχερ που θυμάμαι, που έζησα, μ’ αυτόν που εξιστορείται στο ντοκιμαντέρ. Κρίμα…

Διαβάστε επίσης:

Στη Καρδαμύλη με Alfa Romeo Stelvio!