Η γκρίνια και η μιζέρια χτυπάει πρώτα όσους την εκτοξεύουν και την κάνουν στάση ζωής.

Κουραστήκατε άραγε και εσείς από την φθορά που προκαλούν οι αέναες συζητήσεις αναζήτησης ευθυνών και εξιλαστήριων θυμάτων όταν αντιμαχόμαστε ακραία καιρικά φαινόμενα;

Χιονοκαταιγίδες, παρατεταμένους καύσωνες, επίμονες βροχοπτώσεις και έντονα πλημμυρικά φαινόμενα.

Πότε άραγε καταφέραμε στην πραγματικότητα να ανταπεξέρθουμε συνολικά και συλλογικά απέναντι στα ξεσπάσματα της φύσης ή στα απότοκα της κλιματικής αλλαγής;

Την τελευταία περίοδο έχουν γίνει σοβαρά βήματα προόδου κυρίως με την ουσιαστική αναβάθμιση της πολιτικής προστασίας, θεσμικά με την δημιουργία υπουργείου, στελεχιακά με προσωπικότητες είτε δυναμικές είτε προβεβλημένες αλλά και τεχνολογικά με την προστασία της ανθρώπινης ζωής με την χρήση της υπηρεσίας 112.

Η πολιτική προστασία τώρα έχει ονοματεπώνυμο που της προσδίδει χαρακτήρα, δυναμική, πρωτοβουλία, αλλά και τις ανάλογες ευθύνες που της αναλογούν κυρίως όσον αφορά την προστασία της ζωής και τον συντονισμό όλων των εμπλεκομένων μερών, του στρατού συμπεριλαμβανομένου.

Το έργο ενός διαχειριστή κρίσεων περιλαμβάνει πολλές αφανείς δράσεις που αφορούν συντονισμό, διακυβέρνηση, αρμοδιότητες, προετοιμασία, ασκήσεις ετοιμότητας. Όλες αυτές οι αφανείς δράσεις πρέπει ασφαλώς να συνδυάζονται και με χαρακτηριστικά ηγεσίας για την κρίσιμη στιγμή που θα χρειαστεί να ληφθούν οι δύσκολες αποφάσεις.

Από αυτές τις δύσκολες αποφάσεις που παίρνονται στο πεδίο ξεχωρίζουν οι ηγέτες από τους γραφειοκράτες και οι επιτυχημένοι πολιτικοί από τους κενούς περιεχομένου επικοινωνιολόγους και συνθηματίες.

Βέβαια είναι πιθανό ακόμα και οι σωστές αποφάσεις να εξαφανίζονται κάτω από την πίεση των πραγματικών συνθηκών, των υφιστάμενων δυνατοτήτων και μέσων αντιμετώπισης, αλλά κυρίως να εξαφανίζονται από την δυναμική των ακραίων φυσικών φαινομένων που σε πολλές περιπτώσεις είναι τρομακτική.

Υπάρχει όμως ταύτιση απόψεων στο τι σημαίνει ακραίο φυσικό γεγονός;

Ανεξαρτήτως ποσότητας χιονιού μπορεί ένας δρόμος να παραμένει ανοιχτός στην κυκλοφορία και ασφαλής;

Υπάρχουν κάποιες ακραίες συνθήκες, παραδεκτές και συμφωνημένες εκ των προτέρων που θα επέβαλλαν σχεδόν αυτόματα την απαγόρευση της κυκλοφορίας σε όλων τύπων τα οχήματα;

Όπως είχε απαγορευτεί κάποια στιγμή και η κυκλοφορία στην Εθνική οδό.

Ας παίξουμε άμυνα ορισμένες φορές και ας γιουχαϊστούμε…

Είναι προτιμότερες οι αντιδράσεις που αφορούν το αμυντικό ποδόσφαιρο, γιατί δεν προσφέρει θέαμα, με δυσκολία επιτυγχάνει νίκες αλλά παράλληλα δεν τρώει και εύκολα γκολ.

Και όταν τρως γκολ, ο πρώτος που τα πανηγυρίζει είναι ο αντίπαλος.

Τώρα στο φαινόμενο Ελπίδα έφαγε γκολ μαζί με τους υπόλοιπους συνήθεις υπόπτους και ο ιδιωτικός φορέας.

Και ξεκίνησε ξανά αυτός ο ατελείωτος διαγκωνισμός κατηγοριών και επιμερισμού ευθυνών.

Τόση φθορά, τόση γκρίνια, τόση μιζέρια, τόση ανεύθυνη, ασύστολη και στο τέλος χαιρέκακη εκτόξευση κατηγοριών.

Νιώθεις πως οι δημοσιογράφοι έχουν ονειρευτεί πως το αποκορύφωμα της καριέρας τους εκτός από μια συνέντευξη με τον πρωθυπουργό της χώρας θα είναι αυτές οι καταστάσεις όπου θα μπορούν να κάνουν σε ζωντανή σύνδεση δίωρα ρεπορτάζ με αποκλεισμένους.

Φαντάζονται τους εαυτούς τους να τρέχουν μαζί με το αθέατο συνεργείο που τους ακολουθεί ασθμαίνοντας ανάμεσα στους εγκλωβισμένους και να τους ρωτάνε τις ίδιες ερωτήσεις…

Εσείς πόσες ώρες είστε εγκλωβισμένος; (λες και αυτός δεν βρίσκεται πίσω από το προηγούμενο σταματημένο αυτοκίνητο που λίγο πριν είχε ρωτήσει ο χιονισμένος δημοσιογράφος…)

Έχετε βενζίνη για να έχετε αναμμένο το καλοριφέρ, έχετε νερό;

Η ερώτηση όμως που σπάει κόκκαλα και επαναλαμβάνεται στο διηνεκές είναι εάν έχουν δει κάποιο στέλεχος της κρατικής μηχανής (αστυνομικό, πυροσβέστη, υπάλληλο του δήμου, της εταιρείας…)

ΚΑΝΕΝΑΝ απαντάνε οι περισσότεροι και ο δημοσιογράφος ευχαριστημένος συνεχίζει το ρεπορτάζ στο σκηνικό της μάχης με τα χιόνια.

Μεταμορφώνονται σε πολεμικούς ανταποκριτές εν μέσω διασταυρούμενων πυρών, φορώντας αντί για αλεξίσφαιρα γιλέκα χοντρά μπουφάν, και αντιγράφοντας το αγωνιώδες ύφος, την κομμένη ανάσα, το δραματικό ύφος που έχουν δει σε ταινίες ή τους μαθαίνουν στις σχολές δημοσιογραφίας.

Η μάχη και η φθορά των κατηγοριών στη συνέχεια αλλάζει σκηνικό και μεταφέρεται στα στούντιο, στις πολιτικές και ενημερωτικές εκπομπές, στην αρθρογραφία, και στο τέλος εκτοξεύεται με κακεντρεχή σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αυτό το κρεσέντο εύκολων κατηγοριών, φθόνου, προσέλκυσης παροδικής δημοσιότητας και ενδεχόμενων πολιτικών ωφελειών μας δηλητηριάζει, μας διχάζει μας καταθλίβει και σίγουρα δεν μας κάνει καθόλου σοφότερους.

Αστήριχτες κατηγορίες, αναζήτηση ευθυνών παντού, ανθρωποφαγία, και κλισέ, τόσα πολλά κλισέ και επαναλήψεις.

Όλες αυτές οι κατηγορίες το μόνο που καταφέρνουν είναι να σπέρνουν αυτόν τον αδιόρατο διχασμό, αυτήν την απροσδιόριστη μιζέρια.

Μια μιζέρια που ενώ στο βάθος όλοι γνωρίζουμε πως οι δυνατότητες μας απέναντι στα ακραία φαινόμενα είναι στην πράξη περιορισμένες, παρασυρόμαστε και ζητάμε το ανέφικτο , το εκπληκτικά οργανωμένο.

Η αντιμετώπιση των καιρικών εντάσεων που αναμένουμε δυστυχώς να μεγεθυνθεί τα επόμενα χρόνια δεν θα έπρεπε να είναι πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, χώρος εκτόξευσης κομματικού δηλητηρίου, και σκηνικό δραματικής θεατρικής παράστασης για εκκολαπτόμενους αλλά και πεπειραμένους ρεπόρτερ.

Οι πολίτες που εγκλωβίστηκαν στα αυτοκίνητα τους δεν έχουν πολιτικό πρόσημο, απαιτούν ανθρώπινη αντιμετώπιση σεβασμό, και μια ειλικρινή συγνώμη, που σε αυτή την περίπτωση την έλαβαν στον υψηλότερο βαθμό χωρίς αποσιωπητικά και ενστάσεις.

Για πρώτη φορά επίσης προσδιορίστηκε και μια μορφή αποζημίωσης λόγω της εμπλοκής του ιδιωτικού φορέα.

Η ύπαρξη αυτής όμως της έννοιας της έμπρακτης αναγνώρισης ευθύνης που καθιστά για την εταιρεία μια στάση αξιοπρέπειας και σοβαρότητας ξεκίνησε μια κατακριτέα καμπάνια προσέλκυσης ομαδικών αγωγών για μεγαλύτερες αξιώσεις.

Δικηγόροι προβεβλημένοι σε αγαστή συνεργασία με τηλεοπτικούς δημοσιογράφους διαφημίζουν αγωγές και υπόσχονται στους άτυχους εγκλωβισμένους ένα ακόμα εφάπαξ, αρκεί να είχαν προφίλ ευάλωτου πληθυσμού.

Εκπεσμός και εμπορευματοποίηση των πάντων.

Ας ελπίσουμε πως η «Ελπίδα» θα μπορούσε να μειώσει λίγο την ροπή προς την δυσάρεστη και φθοροποιό ανούσια και επαναλαμβανόμενη αντιπαράθεση.

Όταν εκτοξεύουμε ενοχές, κατηγορίες και ευθύνες πάντα ένα κομμάτι παραμένει μέσα μας.

Για πάντα και μας διαβρώνει.

Η διάβρωση της συλλογικής μας κουλτούρας είναι κάτι που πρέπει να αφορά όλους μας και αδιακρίτως.

Ζητάμε συγνώμη από τους ταλαιπωρηθέντες, τους αποζημιώνουμε λογικά και ανάλογα και οι υπεύθυνοι να συνεχίσουν τις αφανείς δράσεις προετοιμασίας και συντονισμού.

Γιατί δυστυχώς αναμένουμε πως στο μέλλον θα πολλαπλασιαστούν οι στιγμές που θα χρειαζόμαστε εκπαιδευμένους ηγέτες να παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις.

Υ.Γ. Ποιος είχε την φαεινή ιδέα να ονοματοδώσει στην χιονοκαταιγίδα την επωνυμία «Ελπίδα»;

Διαβάστε επίσης:

Άρθρο Παρέμβαση: Δήμαρχοι παρόντες απόντες… αδιάφοροι!

Θωμάκος – Καλαφατέλης – Μάνος: Έπαρση, άγνοια, αδιαφορία

Να αλλάξει η σύμβαση και η εταιρεία εκμετάλλευσης της Αττικής Οδού