Την προηγούμενη εβδομάδα σας αναφέρθηκα σε δύο άδικους θανάτους, της Φώφης και του 20χρονου Ρομά.

Άδικους κατά μια υπερφυσική και κοινωνική έννοια σε συνδυασμό με τις πολύ άνισες και διαφορετικές κοινωνιολογικές καταβολές που είχαν παραλάβει από τους γονείς τους και το περιβάλλον τους.

Φανταζόμουν πως δεν θα χρειαζόταν να μιλήσουμε για άλλους θανάτους εκτός από τους ανεμβολίαστους και τις παρομοιώσεις που χρησιμοποιούμε για να δώσουμε έμφαση και εικονογράφηση στην τραγικότητα της κατάστασης.

Όπως αυτή που συγκρίνει τους χαμένους καθημερινά σαν ένα πούλμαν 50 θέσεων που βουτάει στο γκρεμό. Ο οδηγός του έχει δυνατά την μουσική, οι επιβάτες τραγουδάνε σαν να πηγαίνουν εκδρομή άσματα επαναστατικά.

Τραγούδια κατά της παγκόσμιας συνομωσίας, εμβατήρια για την αυτοδιάθεση των σωμάτων και ύμνους εναντίον των χρηματισμένων ιατρών από τις φαρμακευτικές.

Και μετά η βουτιά………δεν σώζεται κανείς. Μέχρι την επόμενη μέρα όπου ένα άλλο πούλμαν με άλλο χαρούμενο οδηγό θα ακολουθήσει παρόμοια πορεία προς ακόμα μια επαναστατική πτώση στην άβυσσο.

Άβυσσος και η ψυχή του ανθρώπου. Περίεργη εντούτοις και η κατάσταση που έχουμε βρεθεί όλοι οι υπόλοιποι να ακροβατούμε ανάμεσα στην λογική του παραλόγου και τις δικές μας αξίες περί προσωπικής ελευθερίας και ατομικής ευθύνης.

Αλήθεια γιατί δεν επιτρέπεται η ευθανασία; Γιατί έχουμε συμβιβαστεί με το παράδοξο να χάνονται άνθρωποι ενώ εμείς γνωρίζουμε πως μπορούμε να τους σώσουμε;

Γιατί παλεύει ένα ολόκληρο σύστημα να τους σώσει μέσα στις ΜΕΘ και τους αφήνουμε άνετους και απερίσκεπτους να περιμένουν την τυχαία σειρά τους για να μπούνε μέσα;

Έχουμε συλλογικά αποφασίσει σαν κοινωνία να μεγαλώσουμε την κοινωνική απόσταση αφήνοντας τους ανεμβολίαστους στην δική τους τύχη, ενώ την ίδια στιγμή σαν κοινωνία έχουμε πάρει την απόφαση να υποχρεώνουμε όλους τους συμπολίτες μας σε υποχρεωτική 9ετή εκπαίδευση.

Λίγο αντιφατικό γιατί ενώ στην περίπτωση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης δεν αφήνουμε περιθώρια σε κάποιον να μην ενταχθεί σε αυτήν καθόσον είμαστε πεπεισμένοι για την χρησιμότητά της.

Και ενώ είμαστε το ίδιο, ίσως και περισσότερο πεπεισμένοι για την χρησιμότητα του εμβολίου διστάζουμε.

Ίσως σας φαίνονται λίγο ασύνδετα, όλα αυτά και μπορεί να είναι, όμως αύριο θα έρθει ακόμα ένα πούλμαν που θα κάνει μια εντυπωσιακή πτώση, και άλλο ένα μεθαύριο και ύστερα άλλο ένα. Εμείς που γνωρίζουμε την αλήθεια, είμαι βέβαιος , είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή τα πολλά αυτά πούλμαν όχι μόνο θα βαρύνουν την συνείδησή μας αλλά και θα μας λείψουν…

Άλλος όμως είναι ο θάνατος του σημερινού άρθρου.

Είναι ο θάνατος από μια σιδερένια βολίδα ταχύτητας 200 χιλιομέτρων που εξαφανίζει σε μια στιγμή έναν πατέρα και σύζυγο.

Τα θανατηφόρα τροχαία ήταν μέρος της γραπτής δημοσιογραφίας τον καιρό των εφημερίδων. Με το πέρασμα των χρόνων το αναγνωστικό κοινό τα βαρέθηκε, τα συνήθισε και έτσι οι δημοσιογράφοι στην αρχή τους αφιέρωναν μονόστηλα και στη συνέχεια τα εξαφάνισαν.

Μόνο όσα είχαν πολυάριθμους εμπλεκομένους έπαιρναν κάποια προβολή ανάλογα με τα αισθητήρια του δημοσιογράφου και του μέσου στο οποίο εργαζόταν.

Όλα αυτά ανετράπησαν με την έλευση των videos από τις κάμερες ασφαλείας που έχουν τοποθετηθεί στα περισσότερα ιδιωτικά καταστήματα και τις κάμερες διαχείρισης κυκλοφορίας.

Σήμερα όταν υπάρχει οπτική λήψη από ένα τροχαίο, το περιστατικό ανεβαίνει ψηλά στην βαθμίδα της ειδησεογραφίας στην εποχή του ηλεκτρονικού τύπου.

Αποκορύφωμα ήταν το συγκλονιστικό δυστύχημα στην Εθνική οδό όταν μια Porsche με ιλιγγιώδη ταχύτητα εξετράπη και κατέληξε σε ένα σταθμευμένο όχημα σε έναν προβλεπόμενο χώρο προσωρινής στάσης.

Νεκροί οι δύο νεαροί επιβάτες της βολίδας, αλλά δυστυχώς τους ακολουθήσαν και μια μητέρα με το μωρό της.

Όταν δόθηκε στην δημοσιότητα το πλάνο του δυστυχήματος από την κάμερα ασφαλείας ήταν μια μαχαιριά στην λογική.

Μια παράλογη ταχύτητα που μετατρέπει την όποια αδρεναλίνη και έξαρση της στιγμής σε αποκρουστική σκηνή ταινίας καταστροφής του αμερικάνικου κινηματογράφου.

Μια σκηνή που θα έπρεπε να την βλέπουμε καθημερινά όσοι οδηγούμε για να μην ξεχνάμε ποτέ.
Όλα αυτά τα ξαναθυμήθηκα όταν είδα το βίντεο από το αυτοκίνητο που συναντήθηκε με τόσο άδικο τρόπο με τον ταχυμεταφορέα στην Θεσσαλονίκη.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω…

Ένα αυτοκίνητο δαιμονισμένο στους δρόμους μιας πόλης. Ένας βέβαιος δημόσιος κίνδυνος που νομοτελειακά κάποια στιγμή θα εξαντλούσε την καλή του τύχη και θα εμπλεκόταν σε κάτι τραγικό.

Και το τραγικό ήρθε αλλάζοντας για πάντα τις ζωές της οικογένειας αυτού του άτυχου ταχυμεταφορέα.

Στην θέση του δρεπάνου ένας 21χρονος που είτε είχε, είτε δεν είχε δίπλωμα δεν έχει καμία σημασία.

Δεν είχε συνείδηση και αυτό είναι το πιο σημαντικό, και αυτό είναι που πρέπει να διερευνήσουμε και να καταλάβουμε.

Δεν βρισκόταν υπό την επήρεια ουσιών, ούτε οινοπνεύματος.

Είχε στην διάθεσή του όλη την συνειδητότητά του.

Είχε πλήρη συναίσθηση του κόσμου γύρω του και πήγαινε με πατημένο γκάζι μέσα στους δρόμους μιας πόλης.

Δεν ήταν ώρα πολύ προχωρημένη, η πόλη δεν κοιμόταν, οι περισσότεροι καθόντουσαν στις τηλεοράσεις τους και κάποιοι περίμεναν την παραγγελία τους από τον πατέρα δύο παιδιών που προσποριζόταν ως ταχυμεταφορέας.

Όμως η απουσία μιας έστω υποτυπώδους συνείδησης, μια ασυνειδησία συναντήθηκε μαζί του και σταμάτησε την διαδρομή του ανάμεσά μας.

Τι συνέβαινε όμως στο μυαλό του οδηγού που οδηγούσε τέρμα γκάζι σε μια ζωντανή πόλη;
Θα γίνει η δίκη, θα καταδικαστεί, θα τιμωρηθεί, θα εκτίσει την ποινή του.

Όμως όλοι εμείς θα μείνουμε στο σκοτάδι των αναπάντητων ερωτημάτων.

Γιατί τρέχει ένας νέος και μετατρέπεται σε θάνατο , για τρίτους, αλλά και ενίοτε για τον ίδιον του τον εαυτό;

Θα τολμούσα να προτείνω κάθε καταδικασμένος σε τροχαίο δυστύχημα έχοντας βαριά υπαιτιότητα να έχει την δυνατότητα να επιλέγει να γίνει αντικείμενο ψυχιατρικής και ψυχολογικής εξέτασης με αντάλλαγμα λίγο μικρότερη ποινή, όπως επίσης και να συναινεί στην δημοσιοποίησή της προσωπικής του ανάλυσής.

Εξειδικευμένοι γιατροί, θα του έπαιρναν συνεντεύξεις , θα τον παρακολουθούσαν, θα τον υπέβαλαν σε ψυχολογικά τεστ με την ελπίδα να μπορέσουμε να πάρουμε κάποια διδάγματα, να καταλάβουμε κάποιες από τις κακοσχηματισμένες συνάψεις που είχαν δημιουργηθεί στο μυαλό του.

Ίσως καταλάβουμε το παράλογο, ίσως εξηγήσουμε το απίστευτο και ίσως μπορέσουμε να αποτρέψουμε κάτι ανάλογο στο μέλλον.

Ουτοπικό; Υπερβολικά αισιόδοξο; Αφελές; Αδύνατο;

Αξίζει σίγουρα να προσπαθήσουμε για να μειώσουμε τις φορές που θα χρειαστεί κάποιος να ξαναπεί την συγκλονιστική φράση που είχε διατυπώσει ο τραγικός γονιός του οδηγού της Porsche:
«καλούμαστε να διαχειριστούμε το αδιανόητο, και να ζήσουμε με το αφόρητο…»