Όποιος πολίτης έχει έστω την ελάχιστη αίσθηση για την έννοια του Κράτους του Δικαίου, δεν μπορεί παρά να συγκρίνει την μαθητική διαδήλωση που έγινε την δεύτερη ημέρα μετά την τραγωδία των Τεμπών και την χθεσινή, υποκινούμενη από γνωστούς κύκλους, σύγκρουση στο κέντρο της Αθήνας.

Η πρώτη χαρακτηρίστηκε από το ήθος της. Σεμνή, χωρίς κραυγές, χωρίς κομματικά συνθήματα, χωρίς ακρότητες, απέπνεε την βαθιά αληθινή θλίψη της νεολαίας για το συμβάν. Θεωρώ ότι το θέμα δεν ήταν απλά η απώλεια της ανθρώπινης ζωής αλλά ο άδικος τρόπος με τον οποίο χάθηκε. Την συνειδητοποίηση ότι χθες, σήμερα, αύριο, όλοι είναι υποψήφιοι για άδικο θάνατο, όλοι μπορούσαν κάλλιστα να είχαν βρεθεί στη θέση των παιδιών που «έφυγαν», των παιδιών που «δεν έφτασαν», των παιδιών που δεν «πήραν τηλέφωνο».

Με την εκκωφαντική σιωπή τους, τα ουσιαστικά μηνύματα του, την ατμόσφαιρα που αυτόματα δημιούργησαν και, το κυριότερο, επέβαλλαν με την στάση τους και την συμπεριφορά τους έδωσαν ένα μάθημα στην κοινωνία και στους ταγούς της.

Το μάθημα, βέβαια, πήγε χαμένο στους συνδικαλιστές της υποκρισίας που κατέβηκαν σε απεργία έτσι για να το μπάχαλο, την δήθεν τιμή του συνδικαλισμού, τους αγώνες του (για τον εαυτό του, τα λεφτά τους και τις καρέκλες του), τον κομματισμό του.

Ότι ήταν να λεχθεί, ότι το ουσιαστικό, το είπε η νεολαία στην πρώτη διαδήλωση. Οι συνδικαλιστές ήταν, για μία ακόμη φορά, μία περιττή, άχρηστη ουρά.

Ο σκεπτόμενος πολίτης οφείλει να θέσει ένα κρίσιμα ανελέητο  ερώτημα – κι ας ο απαντήσει μόνος του, στην σιωπηλή γωνιά της ψυχής του: γιατί ήταν τόσο περιορισμένα τα επεισόδια μετά την μαθητική παρέλαση και τόσο εκτεταμένα μετά την συνδικαλιστική;

Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, εξάλλου, το γεγονός ότι τα κόμματα δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν την… ιερότητα και την… σημασία της συνδικαλιστικής παρέλασης. Οι άσχετοι με τους σιδηροδρόμους συνδικαλιστές, δάσκαλοι και καθηγητές, δημόσιοι υπάλληλοι  και ναυτικοί, τι δικαίωμα είχαν να δημιουργήσουν τις συνθήκες για το μπάχαλο που ακολούθησε την υποκριτική και άκαιρη διαδήλωση τους;

Οι μαθητές και νεαροί φοιτητές είχαν την πιο σοβαρή: την άδικη απώλεια της νέας σε ηλικία ζωής. Το έκαναν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο—την σοβαρότητα.

Οι συνδικαλιστές ήταν εκτός τόπου, χρόνου και ουσίας. Αν πίστευαν στο δίκαιο θα είχαν προ πολλού απεργήσει στο όνομα της ασφάλειας των πολιτών – όπως έγραψα χθες. Δεν θα είχαν περιοριστεί στα ραβασάκια που κάλυπταν την πλάτη τους. Αν αύριο η κυβέρνηση ανακοινώσει μικρή αύξηση του κατώτατου ραβασάκια θα γράψουν ραβασάκια ή θα τα σπάσουν στο κέντρο της Αθήνας; Αν ήταν ειλικρινείς  γιατί δεν έκαναν ΤΗΝ κίνηση να πάνε να διαδηλώσουν στον τόπο της τραγωδίας; Αλλά, ποιος ξεβολεύεται, θα μου πείτε;

Ερώτημα είναι, επίσης, αν ο πολιτικός κόσμος κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει τα μηνύματα; Τι συμπεράσματα έβγαλε από τα δύο άκρως αντίθετα γεγονότα; Κατάλαβε την διαφορά ή χάθηκε κι αυτή στα βαθιά πηγάδια του στενοκέφαλου κομματισμού;

ΟΙ επόμενες ημέρες θα το δείξουν. Δεν διακατέχομαι από αισιοδοξία αλλά η στάση της Ν.Δ. και μερικώς του ΠΑΣΟΚ δείχνουν ενθαρρυντικά σημάδια. Μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου έχει εδώ και καιρό περιέλθει στην περιφρόνηση των πολιτών – το δείχνει η μεγάλη αποχή στις εκλογές. Είναι φαινόμενο επικίνδυνο για την φιλελεύθερη δημοκρατία. Η τραγωδία προσφέρει στον πολιτικό κόσμο μία μοναδική ευκαιρία να σώσει την χαμένη του τιμή.

Διαβάστε επίσης

Άρθρο Παρέμβαση: Η τεράστια υποκρισία Ανδρουλάκη, Τσίπρα, συνδικαλιστών