Τη διοργάνωση που λέγεται Eurovision και που υποτίθεται ότι συναγωνίζονται τραγούδια από διάφορες χώρες για το ποιο είναι καλύτερο, ας την αντιμετωπίσουμε όπως της αξίζει. Χρόνια τώρα. Με αδιαφορία, ως ένα πανηγυράκι ανοησίας, που δεν προάγει κανένα είδος μουσικής, κανένας πολιτισμό, καμιά κουλτούρα, κι από το οποίο βγάζουν κάποιοι λεφτά.

Κι εν πάση περιπτώσει, αδιάφορο είναι αν το βλέπουν 100 χιλιάδες ή 1 εκατομμύριο τηλεθεατές και στην Ελλάδα ή αν η ΕΡΤ κάνει ρεκόρ τηλεθέασης. Η ποιότητα μιας εκπομπής, μιας παραγωγής δεν συνδέεται πάντα με την τηλεθέαση. Αν ήταν έτσι όλα τα τηλεσκουπίδια, τα άθλια, σεξιστικά, ανόητα τηλεριάλιτι ή τις φθηνές κουτσομπολίστικες εκπομπές των πανελιστών της υποκουλτούρας, δεν θα τα έβλεπε κανείς. Τέλος πάντως. Κανείς άλλωστε δεν διεκδικεί για τον εαυτό του τον τίτλο του πρέσβη του ελληνικού πολιτισμού και της κουλτούρας.

Αφού όλη η Ελλάδα ασχολείται από χθες με το τραγούδι που θα στείλει η Ελλάδα στο ευρωπαϊκό πανηγυράκι, είναι καλό να πούμε ορισμένα πράγματα.

Τόσο για την ΕΡΤ που κάνει τις επιλογές, όσο και γενικότερα για όλους εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Eurovision προάγει τον πολιτισμό και τη μουσική παράδοση κάθε χώρας ή ότι θα αυξηθεί ο τουρισμός επειδή θα δουν κάποιοι το βίντεοκλιπ με τις ομορφιές της χώρας μας.

Το τραγούδι, λοιπόν, της Μαρίνας Σάττι είναι μια άθλια συρραφή μουσικών κι ένα κράμα τσιφτετελοτράγουδων αγκαλιά με ραπ που πουλάει στη νεολαία και μια δήθεν εσάνς παραδοσιακών ακουσμάτων. Κοινώς ένας μουσικός και τραγουδιστικός αχταρμάς που μπορεί να έχει και επιτυχία στο τηλεπανηγύρι που θα στηθεί στη Eurovision. Είπαμε: Επιτυχία και ποιότητα δεν πάνε σχεδόν ποτέ μαζί.

Αυτό το άθλιο τραγουδάκι που επιχειρείται να «επικοινωνηθεί» ως κάτι το εξωτικό, κάτι το «βαλκανικό» ή ως μια σπουδαία έμπνευση που παντρεύει πολλά είδη μαζί και «βγαίνει κάτι μαγικό» είναι μια τρανή απόδειξη της μουσικής ένδειας που επικρατεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παντού.

Ή μάλλον της αδυναμίας να βγει μπροστά το ποιοτικό τραγούδι, η ανάδειξη παραδοσιακών μουσικών ακουσμάτων ή το πραγματικό πάντρεμα της μουσικής πολιτιστικής κληρονομιάς με τις σύγχρονες κατευθύνσεις που έχει πάρει η μουσική.

Να τελειώνουμε λοιπόν με το «Ζάρι» της ΕΡΤ την οποία πληρώνουμε όλοι εμείς, προφανώς όχι για να αναδεικνύει τη σάχλα.

Αν το ελληνικό τραγούδι σήμερα είναι η Μαρίνα Σάττι με αυτές τις μουσικές ανοησίες τότε η κυρία Λίνα Μενδώνη πρέπει να πάρει πίσω τη ρύθμιση για την ποσόστωση. Γιατί αν είναι να ακούμε όπου πάμε τέτοια «ελληνικά» τραγούδια, καλύτερα να το ρίξουμε στην ξένη μουσική ή στην όπερα για να ησυχάσουμε.

Και μιας και η υπόθεση της Eurovision συνέπεσε με το θάνατο του σπουδαίου Δήμου Μούτση, ίσως είναι καλύτερα θα λέγαμε που δεν έζησε για να δει ένα ακόμη επεισόδιο της ευτέλειας του ελληνικού τραγουδιού.

Τι σχέση μπορεί να έχει το Ζάρι με τη φωνή της Σάττι με το «Δε λες κουβέντα» με την φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου ή με τη «Φυσαρμόνικα που κλαίει» με τη φωνή του ίδιου του Μούτση.

Και μην πείτε άλλες εποχές. Η καλή μουσική, οι ποιοτικοί στίχοι είναι διαχρονικοί. Σε αντίθεση με τα σαχλοτράγουδα των νυχτερινών κέντρων ή τις δήθεν «παραδοσιακές μελωδίες» της Σάττι και της κάθε δήθεν «εξωτικής τραγουδίστριας» που ξεχνιούνται σε έξι μήνες.

Αλλά είπαμε: Στο πανηγυράκι της Eurovision πάμε με τα λεφτά της ΕΡΤ, δηλαδή τα δικά μας. Μη θέλουμε και ποιότητα. Γιατί όπως έχει πει και ο Ουμπέρτο Εκο: «Η μαζική κουλτούρα είναι αντι-κουλτούρα».

Διαβάστε επίσης:

Πίτερ Μαρίνο: Είμαι 45 χρόνια στην ιστορία τέχνης της Νέας Υόρκης