Πολλά γράφονται για την πρωτιά Κασσελάκη, φοβάμαι όμως πως μέσα στην σπουδή της επικαιρότητας κινδυνεύει να χαθεί η ουσία. Και η ουσία είναι ότι περίπου «το μισό ΣΥΡΙΖΑ» (κατά το «μισό ΠΑΣΟΚ») ψήφισε στα τυφλά.

Ψήφισε έναν άνθρωπο με φωτογένεια και έξυπνα επικοινωνιακά αντανακλαστικά, για τον οποίο δεν ξέρει ούτε την καταγωγή του, ούτε την πορεία του, ούτε –κι αυτό είναι το κυριότερο—τα πιστεύω του. Εκτός κι αν για τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, παλαιούς και σπεύδοντες νεόκοπους, η απόλυτη αοριστία και τα σλόγκαν συνθέτουν ιδεολογία.

Η πρωτιά Κασσελάκη έδειξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ταυτότητα. Κι αν είχε επί Αλέξη Τσίπρα, τώρα την έχασε.

Επειδή, δε, ο πρώην αρχηγός έζησε, ανεδείχθη και πρόκοψε με συνθήματα, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον Κασσελάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκε, έζησε, μεγάλωσε, πήρε εξουσία και κατέρρευσε με συνθήματα.

Ο Τσίπρας των συνθημάτων έφυγε, αναζητείται τώρα ο νέος Τσίπρας. Το πρόβλημα είναι ότι τα σλόγκαν του Τσίπρα γεννήθηκαν πάνω σε εύφορο κοινωνικό έδαφος. Ποιο είναι σήμερα το σύνθημα που αντηχεί τον πόνο και την ελπίδα της κοινωνίας; Γιατί η καπηλεία του Εμφυλίου με την άμεση και έμμεση αναγωγή σ’ αυτόν ως «γεγονός» συνεχιζόμενου διχασμού έληξε.

Αν η επόμενη Κυριακή επιβεβαιώσει τα προγνωστικά και ο Κασσελάκης εκλεγεί ως ο νέος επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα έχει αμετάκλητα καταρρεύσει ο μύθος της ελληνικής αριστερής ιδεολογίας και μαζί του ο έτερος μύθος του ηθικού πλεονεκτήματος της ελληνικής αριστεράς. Διότι, οι μισοί εγγεγραμμένοι οπαδοί του μείζονος κόμματος της αριστεράς απλά δεν ξέρουν καν για τι ψηφίζουν.

Παιδιά, όλοι μαζί για γιουρούσι.

Ο Κασσελάκης αποτελεί την τιμωρία του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ που έβαλε την αρχηγία πάνω από την ουσία, την κομματική συνοχή πάνω από την ιδεολογία, την μικροκομματική και προσωπική σκοπιμότητα πάνω από την αυτοκριτική.

Με αυτήν την επιλογή, η αριστερά υποχρεωτικά χάνει την δυνατότητα της αέναης εκμετάλλευσης των αντί-δεξιών αντανακλαστικών της κοινωνίας, του εκφοβισμού με βάση την πνευματική ανωτερότητα και την παραχάραξη της ιστορίας.

Αλήθεια, πως φαντάζονται οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ τις επόμενες μέρες του κόμματος στην Βουλή; Ποιος θα είναι ο «αντ’ αυτού»; Πως θα συγκριθεί με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη (όπου γλέντια θα έχουν στήσει στα κρυφά); Με ποια εμπειρία και ποια γνώση θα αντιμετωπιστεί ο Πρωθυπουργός;

Ενδοκομματικά, ποιοι θα συμμετάσχουν στις επιτροπές που ελέγχουν τους μηχανισμούς του κόμματος; Ποιοι θα αναλάβουν την οργάνωση του Συνεδρίου; Ποιοι θα σχεδιάσουν και θα εισηγηθούν τις ιδεολογικές κατευθύνσεις, την στρατηγική για ένα διμέτωπο με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ;

Όλα αυτά τα απλά πρακτικά είναι ξένα προς τον αλεξιπτωτιστή Κασσελάκη. Σε ποιες δυνάμεις, λοιπόν, υπολογίζει, ποιες δυνάμεις τον στηρίζουν και – το πιο σημαντικό—γιατί; Για ποιο λόγο και με ποιες επιδιώξεις;

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ το γνωστό κλισέ ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία» μάλλον ισχύει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα για τον Κασσελάκη και ως τραγωδία για το κόμμα.

Διαβάστε επίσης:

Στέφανος Κασσελάκης: «Όχι» στην πρόταση της Έφης Αχτσιόγλου για debate

Έλενα Ακρίτα: Άλλαξε γνώμη και στηρίζει Κασσελάκη – «Μόνον οι ανόητοι αγκιστρώνονται στην αρχική τους επιλογή»

Ο ευρωπαϊκός εγκλωβισμός στην κανονικότητα