«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», ήταν ένα από τα αποφθέγματα του Μεγάλου Τιμονιέρη. Ο Μάο πίστευε στην πάλη των τάξεων και στην αδιάκοπη εγρήγορση να μην επιτραπεί η εισαγωγή της ηθικής της μπουρζουαζίας. Γι’ αυτό επεδίωκε την αναταραχή — που πρόσφερε την ευκαιρία να καθυποτάξει τους εχθρούς του. Οι σημερινοί εχθροί ποιοι είναι τελικά; Ο Γάλλος αστός πως αντιμετωπίζει άραγε την άνοδο των ποπολάρων; Ο Ευρωπαίος πολίτης τι εικόνα έχει σήμερα για την Ευρώπη; Πως εκτιμά την παγκόσμια γεωπολιτική εικόνα σε σχέση με τον ίδιο, το έθνος του, το Ευρωπαϊκό εγχείρημα, το μέλλον του;
Κι εσύ παρατηρητή, πες μας λοιπόν τι βλέπεις.
Μία Γαλλία με πολιτική αστάθεια και πιθανό έλλειμμα στην διαδικασία λήψης αποφάσεων. Μία Γερμανία αδύναμη, χωρίς γνωστικό και έμπειρο πλοηγό—οπότε ο περίφημος Γαλλόγερμανικός άξονας έχει ήδη καταρρεύσει. Μία Ουγγαρία που κινδυνεύει να εξελιχθεί στην Πέμπτη Φάλαγγα του Πούτιν. Λίγο πιο πέρα μία Αγγλία με αδοκίμαστη και χωρίς σαφές πρόγραμμα κυβέρνηση. Μία Ευρώπη προς το παρόν ακέφαλη, βυθισμένη σε οικονομικές ιδεοληψίες, σε αναζήτηση ταυτότητας, διστάζοντας να κάνει τα βήματα που θα μείωναν τις εθνικές κυριαρχίες και θα της έδιναν πνοή και μέλλον. Μία Ρωσία που έχει πεισθεί πως βρίσκεται σε καθεστώς πολιορκίας, οπότε έχουν ξυπνήσει, μαζί με τις αμετροεπείς φιλοδοξίες, τα χειρότερα ένστικτα αυτοσυντήρησης.
Ακόμη πιο πέρα, βλέπει μία Αμερική όπου άνισα μάχονται η πνευματική κατάπτωση με τον αυταρχισμό και το φάσμα της κατάρρευσης της δημοκρατίας να είναι πλέον ορατό. Μία Ινδία σε άνοδο, με δημοκρατικό καθεστώς μόνο κατ’ όνομα. Μία Κίνα που θεωρεί πως ήρθε η εποχή όπου το Μεσαίο Βασίλειο θα πάρει στα χέρια του τον ηγετικό ρόλο που του έδωσε η Φύση. Δύο πολιτισμούς που μάχονται για την επικράτηση τους, έχοντας περίπου αναβιώσει την εποχή των Σταυροφοριών. Μία θάλασσα φτωχών με νησίδες αδιάντροπα πλουσίων, οι οποίοι σταδιακά φτιάχνουν τα δικά τους ανεξάρτητα βασίλεια, επιλέγοντας να αυτοεξοριστούν από την ευρύτερη κοινωνία. Έναν κόσμο όπου η τεχνολογία κινείται ανεξάρτητα από την πολιτική και κοινωνική βούληση, χωρίς ουδείς να γνωρίζει ούτε καν ποιος είναι ο νέος δρόμος—πολύ περισσότερο τι επιφυλάσσει. Και μία κλιματική κρίση που μας βλέπει και είτε κλαίει είτε γελάει – εξαρτάται από τον καθένα μας να προσδιορίσει αν είμαστε ως παγκόσμια κοινωνία για γέλια ή για κλάματα.
Θα μου πείτε, τα έφερε όλα αυτά η απόφαση του Μακρόν να πάει σε εκλογές; Όχι, βέβαια, Τα συγκρουσιακά προβλήματα προφανώς προϋπήρχαν. Αλλά, το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών, με την αμφισημία του το χαρακτηρίζει, φέρνει στην επιφάνεια όλες τις βαθύτατα διχαστικές ρωγμές που προσδιορίζουν τον κόσμο μας, όπως και το σύνολο των δικών μας αδυναμιών να λειτουργήσουμε με βάση το κοινό συμφέρον.
Λόγω της αυστηρά δομημένης και φιξαρισμένης ιεραρχική οικογενειακή, πολιτική και κοινωνική δομή, μπορεί ο Κομφούκιος να θεωρείται ως εχθρός της δημοκρατίας. Κατά νου, όμως, είχε την αρμονική συμβίωση για το κοινό καλό. Μπορεί ο Αριστοτέλης να θεωρούσε ότι η δημοκρατία που ενδιαφέρεται μόνο για αυτούς που έχουν ανάγκη, είναι ένα διεφθαρμένο πολίτευμα. Κατά νου, όμως, είχε την ανθρώπινη ανέλιξη μέσω της λογικής και την διακυβέρνηση με στόχο το κοινό καλό.
Η έννοια και κατανόηση του κοινού καλού, που ειδικά η κλιματική κρίση αναδεικνύει με σαφήνεια, είναι αυτό που δεν βλέπει ο παρατηρητής. Όσο δεν το βλέπει, ο κατήφορος θα είναι νομοτελειακός.
Διαβάστε επίσης
Γαλλία: Άλλο ευρωεκλογές, άλλο πολυφωνία και άλλο διακυβέρνηση