Κατάντια για τη χώρα και την Αριστερά και ο Κασσελάκης και ο Πολάκης

Η τελική πράξη του Δελφινάριου της δήθεν Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, ολοκληρώνεται αυτές τις ώρες στην Κεντρική Επιτροπή. Η κατάθεση πρότασης μομφής από τους «87» και η ανακοίνωση της υποψηφιότητας από τον Παύλο Πολάκη, σε συνδυασμό με τα γνωστά πολιτικά ακαταλαβίστικά του Στέφανου Κασσελάκη, δείχνει αυτό που λέγαμε εδώ και καιρό:

Ότι κόμμα της Αριστεράς με την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πλέον. Δεν υπήρξε και ποτέ κατά τη γνώμη, ούτε και με την «παλαβή» διακυβέρνηση του 2015 που κάποιοι την ονομάζουν ακόμη και σήμερα «ρήξη με το κατεστημένο».

Ποιοι; Κάποια βολεμένα τζουκ μποξ της ψευτοαριστεράς που με το πρώτο κέρμα θα παίξουν το τραγούδι του αφεντικού, αφού πρώτα φιλήσουν το χέρι του Πολυχρονεμένου.

Όμως, όπως και όταν εξελέγη ο Στέφανος Κασσελάκης μίλησα για κατάντια της Αριστεράς, το ίδιο λέω και τώρα.

Είναι κατάντια, όχι μόνο για τους αγώνες της Αριστεράς, αλλά γενικότερα για την πολιτική στην Ελλάδα, να καταθέτει υποψηφιότητα για την ηγεσία ενός κόμματος ο Παύλος Πολάκης.

Όχι γιατί δεν είναι ένας τίμιος άνθρωπος ή ένας καλός επαγγελματίας. Αλλά γιατί έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου και πολιτικού που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σε κανέναν.

Είναι ακραίος, διχαστικός, λαϊκιστής του χειρότερου είδους, ομοφοβικός και ρατσιστής, κλασικός εκπρόσωπος της παραδοσιακής πατριαρχίας που όλοι θέλουμε να αποβάλουμε.

Ανθρωπος που έχει τολμήσει να σηκώσει το χέρι του σε βάρος γυναικών, αλλά κανείς δεν τόλμησε να του κάνει έστω και επίπληξη.

Ενας άνθρωπος που ζει για δολοφονεί χαρακτήρες. Που δεν σέβεται την αντίθετη άποψη, τον πολιτικό αντίπαλο, τον ιδεολογικό αντίπαλο.

Που πάσχει πλέον βαριά από το σύνδρομο της δημοφιλίας που του δίνει το σκουπιδαριό των social media.

Δεν είναι απλά ένας «αψύς Σφακιανός» όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά είναι το alter ego των ακροδεξιών λαϊκιστών που μιλάνε για «καθαρά χέρια», κατηγορούν τους άλλους για τα πάντα, βλέπουν τον εαυτό τους ως ένα μείγμα Βοναπάρτη και Ιαβέρη.

Όμως, αυτό δεν είναι ούτε Αριστερά, ούτε πολλώ δε μάλλον πολιτική. Είναι ακραία μεταπολιτική αήθεια που πρέπει να εκλείψει από τη χώρα μας, η οποία βασανίστηκε για καιρό από τους ίδιους οι οποίοι σήμερα θέλουν να μας σώσουν.

Και δυστυχώς σε μια εποχή που τα πολιτικά κενά αυξάνονται επικίνδυνα. Που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κακό της εαυτό και που δεν μπορεί να φτιάξει ένα νέο όραμα, μια νέα κατεύθυνση για την Ελλάδα, αλλά αναλώνεται στη διαχείριση της καθημερινότητας, η αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζει αυτή την εικόνα.

Ενας αρχηγός αδύναμος, πολιτικά ανεπαρκής, αδιάβαστος και ανεπίδεκτος μαθήσεως. Που όχι μόνο δεν ταιριάζει στα πολιτικά ήθη της Ελλάδας και στην βαριά πολιτική κληρονομιά της Αριστεράς.

Και από την άλλη ένας διεκδικητής της ηγεσίας που νομίζει ότι είναι ο Αγιος Παύλος με ρομφαία και θα έρθει να σώσει τη χώρα από όλους εμάς τους κακούς, τους διαπλεκόμενους, τους πληρωμένους, τους διεφθαρμένους.

Αν και τα λεφτά είναι πολλά, κοντά 4 εκατ. το χρόνο κρατική χρηματοδότηση.

Αν και η εξουσία είναι γλυκιά, όπως γλυκιά είναι και η καθημερινή παρουσία στα κανάλια και στα social media.

Αν και όλοι αυτοί έχουν συνηθίσει να βρίσκονται στην πολιτική και αδυνατούν να ζήσουν μακριά από την κομματίλα, τους διαδρόμους, την ίντριγκα και τις συγκρούσεις.

Καλό θα ήταν να βαρέσουν διάλυση στον ΣΥΡΙΖΑ. Να κλείσουν το μαγαζί και να κατεβάσουν και τα ρολά, πηγαίνοντας σπίτι τους διά παντός. Να το κάνουν μόνοι τους για έναν και μόνο λόγο: Για να γεννηθεί πράγματι το καινούργιο του Γκράμσι που επικαλέστηκε ο Κασσελάκης (χωρίς να ξέρει τι είναι, αυτό είναι βέβαιο).

Στη Δημοκρατία και στα κόμματα τα κενά οφείλουν να γεμίζουν για να μην αφήνουν χώρο σε επικίνδυνα μορφώματα.

Και τώρα είναι η ώρα των προοδευτικών πολιτών της χώρας να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα, χωρίς όλους αυτούς τους πολιτικούς σαλτιμπάγκους και κονφερανσιέ (ανεξαρτήτως κόμματος), που σήμερα είναι στην επικαιρότητα.

Για να συμβεί αυτό, όμως, απαιτείται να βγουν μπροστά υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας. Ανθρωποι πετυχημένοι, φτασμένοι, έντιμοι και με το αίσθημα της προσφοράς.

Χωρίς ταμπέλες και κομματικές παρωπίδες, χωρίς ρεβανσισμούς και εμφυλιοπολεμικές συμπεριφορές.

Η ώρα είναι κρίσιμη για να την αναλώνουμε σε άθλιους τύπους που προκαλούν αποστροφή για την πολιτική.

Διαβάστε επίσης:

Μάχη Παντελιάδη-Σκλαβενίτη για την αγορά cash & carry
ΕΡΤ: Το χάος που αφήνει πίσω του ο Κωνσταντίνος Ζούλας και οι προκλήσεις του Γιάννη Παπαδόπουλου
Τράπεζες: Μπαράζ μειώσεων στις τραπεζικές προμήθειες έφερε η επέλαση του IRIS