Καραμανλής- Σαμαράς: «Ο εχθρός είμαστε εμείς»

Στην μακρά ιστορία των πετυχημένων καρτούν, υπάρχει ένας κεντρικός πρωταγωνιστής με την ονομασία Pogo (Πόγκο)— γνωστός για το καυστικό χιούμορ του και την τάση του να κάνει πολιτικές παρατηρήσεις. Σ’ ένα από τα καρτούν (που δημοσιεύονταν με την μορφή ιστορίας σε τρείς εικόνες) η σειρά δείχνει τον Pogo να φτάνει λαχανιασμένος στα χαρακώματα, και να λέει «συνάντησα τον εχθρό και τρόμαξα». Στην δεύτερη εικόνα όλοι τον ρωτούν με αγωνία «και ποιος είναι;» Και στην τρίτη εικόνα ο Pogo απαντά «είμαστε εμείς».

Διαβάζοντας για τις εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία και ειδικά για την επικείμενη συνεύρεση των δύο «πρώην» με τον «νυν» δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου αυτό το συγκεκριμένο καρτούν, και να θέλω να θέσω στους δυο «πρώην» ένα ερώτημα: αν στην σημερινή Βουλή η αντιπολίτευση  ήταν ένα κόμμα με ποσοστό στήριξης ας πούμε 28% και η Ν.Δ. ήταν στο 31% θα είχαν την άνεση να ασκήσουν στην κυβέρνηση την απροκάλυπτα σκληρή κριτική στην οποία έχουν επιδοθεί πρόσφατα;

Η απάντηση είναι πως μάλλον όχι. Βέβαια, με τον Αντώνη Σαμαρά ποτέ δεν ξέρεις. Το δικό του καλούπι είναι μοναδικό. Και υπάρχει το 1993 για να μας δημιουργεί επιφυλάξεις ως προς το «όχι». Είναι, όμως, σαφές ότι η έλλειψη αντιπολίτευσης βοήθησε να λυθούν οι γλώσσες, να αναβιώσουν πάθη, να προβληθούν φαντασιώσεις, να αναδειχθούν –και πάλι—προσωπικές φιλοδοξίες.

«Ο εχθρός είμαστε εμείς» — ας το κατανοήσουν όσοι επαρμένοι ζουν στον περασμένο αιώνα, όσοι ιδεοληπτικοί βλέπουν παντού φαντάσματα, όσοι παμπόνηροι έχουν βλέψεις να διασφαλίσουν μία άλλη εικονική πολιτική κληρονομιά.

Το θέμα είναι ένα: η χώρα πρέπει να κυβερνάται. Τούτη την στιγμή κυβέρνηση μπορεί να ασκήσει μόνο η Ν.Δ. με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, διότι αυτός ως επικεφαλής της παράταξης κέρδισε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις – και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Και, διότι κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν είναι καν σε θέση να κυβερνήσει—σήμερα.

Αν οι «πρώην», που έτσι κι αλλιώς δεν διακρίνονται για την επιτυχημένη πορεία τους, έχουν διαφωνίες μπορούν να τις εκφράσουν ιδιωτικά στο εκλεγμένο ηγέτη του κόμματος και της κυβέρνησης.

Η κρίση με αναφορά στο παρελθόν τους δεν τους ευνοεί. Ο Κώστας Καραμανλής ευθύνεται για την χρεοκοπία – επί της κυβέρνησης του έφτασε το πρωτογενές έλλειμμα σχεδόν στο 15% του ΑΕΠ. Η θέση του Γιώργου Παπανδρέου «Λεφτά υπάρχουν» ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα της ελληνικής χρεοκοπίας. Αν έκανε ένα λάθος αυτό ήταν η επιδίωξη να κερδίσει τις εκλογές.    Ο Αντώνης Σαμαράς ευθύνεται για την πολιτική ανοιχτών συνόρων με την Αλβανία, τα αποτελέσματα της οποίας σήμερα φαίνονται. Ευθύνεται για το κρυφτό που έπαιζε με τους δανειστές μας, με αποτέλεσμα την έλευση του Αλέξη Τσίπρα σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Τα παιγνίδια με τις λέξεις και τα κρυφτούλια με τις προφάσεις οφείλουν να σταματήσουν. Εφόσον οι κκ. «πρώην» εκφράζουν τις διαφωνίες τους στον δημόσιο χώρο, τότε το συμπέρασμα είναι αναπόφευκτο: ή αδιαφορούν αν διακινδυνεύουν την ενότητα του κόμματος ή επιδιώκουν την αποπομπή του Μητσοτάκη. ‘Η και τα δύο.

Φτάνει πια με τους «πρώην». Η χώρα χρειάζεται ενότητα, ικανή κυβέρνηση, αποτελεσματική αντιπολίτευση. Η συνεύρεση των «πρώην» με τον «νυν» έχει σημασία μόνο για όσους δεν συνειδητοποιούν τις κρίσιμες ημέρες που έρχονται. Κι αυτό ισχύει πρώτα-πρώτα και πάνω απ’ όλα για τους κκ. «πρώην».

Διαβάστε επίσης

Ο Σαμαράς και οι θεατρικές παραστάσεις

Ο Μητσοτάκης στην Βουλή, η αντιπολίτευση σε αναζήτηση ρόλου

Ανήλικοι και ποτά: κάνε το όπως οι Πιτσιλής και Βουρλιώτης