Οι βαθιές, περισπούδαστες ερμηνείες για την απόφαση του Κώστα Καραμανλή να μην πολιτευτεί είναι ανεδαφικές. Εκφράζουν περισσότερο την φαντασία και το «θέλω» των ερμηνευτών και λιγότερο την πραγματικότητα. Ο Καραμανλής απλά επέλεξε τον τρόπο ζωής που επιθυμεί να ακολουθήσει από εδώ και εμπρός και έπραξε ανάλογα.

Γνωρίζοντας από πριν τις αντιδράσεις, φρόντισε να αποσαφηνίσει ότι στηρίζει απόλυτα την κυβέρνηση. Οι μετρημένες εμφανίσεις του θα το αποδείξουν και, ταυτόχρονα, μπορεί να αποβούν καθοριστικές για το μέλλον της Ν.Δ. που σε τούτη την φάση φαίνεται να συμπυκνώνεται στην εποχή Μητσοτάκη.

Βασικό στοιχείο της απόφασης είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει τίποτα να αποδείξει, τίποτα να κερδίσει και, ίσως, κάτι να χάσει αν παραμείνει στην ενεργό πολιτική.

Η πολιτική του πορεία ανέρχεται σε περίπου μισό αιώνα. Έχει κάνει τις καταθέσεις του σε όλη την γκάμα των αξιωμάτων και των λειτουργιών της Ν.Δ. Η διακυβέρνηση του έχει ήδη κριθεί, άλλοτε θετικά, άλλοτε αρνητικά, πάντα με υπερβολική αυστηρότητα από τους κριτές, πάντα με κάποια υστεροβουλία από τους υποστηρικτές του. Στην Ιστορία εναπόκειται να του αποδώσει την θέση που πράγματι του ανήκει στην μακρά σειρά ταγών που έχει αναδείξει η οικογένεια και η παράταξη.

Στην μνήμη και συνείδηση των πολιτών σήμερα, περισσότερο βάρος φέρει η δεύτερη, βραχύβια και γεμάτη προκλήσεις θητεία – πρόγευση των θυελλωδών ανέμων που θα έπλητταν όλα τα κράτη αμέσως μετά, υποβαθμίζοντας έτσι τα πολλά επιτεύγματα της πρώτης διακυβέρνησης. Η αυστηρή και γι’ αυτήν την περίοδο κρίση μάλλον προέρχεται από τις εξαιρετικά υψηλές προσδοκίες που είχε δημιουργήσει – με την σειρά τους, εν μέρει απόρροια της βαριάς κληρονομιάς που φέρει το όνομα.

Στα χρόνια της οικειοθελούς πολιτικής των μετόπισθεν, ο Κώστας Καραμανλής ποτέ δεν έχασε την αίσθηση και την γνώση για τις επιπτώσεις που θα είχε η δημοσιοποίηση των θέσεων του. Κινήθηκε, έτσι, με εξαιρετική φειδώ, έχοντας πάντα κατά νου το μέλλον της παράταξης. Οι όποιες διαφωνίες του παρέμειναν κρυφές – αντιγράφοντας σ’ αυτό την πολιτική σιωπής που τόσο χρησίμευσε στον θείο του.

Όσοι βιάστηκαν να δουν επίθεση κατά του νυν πρωθυπουργού στο θέμα των υποκλοπών, δεν συνειδητοποίησαν ότι με την στάση του και τα λόγια του ο Κώστας Καραμανλής πρόσφερε τεράστια υπηρεσία στην κυβέρνηση και στη Ν.Δ. Υπενθύμισε τα δημοκρατικά ιδεώδη που είχε υιοθετήσει η παράταξη με την ίδρυση της Ν.Δ., ενώ στο βαθμό που οι συγκεκριμένες φράσεις του μπορούσαν να ερμηνευτούν ως έμμεση κριτική στην κυβέρνηση (πράγμα που σαφώς ανέμενε) βοήθησε να δείξει ότι το κόμμα ήταν ανοικτό, πολυσυλλεκτικό, πράγματι δημοκρατικό.

Αποχωρώντας, ο Κώστας Καραμανλής δείχνει ότι αναγνωρίζει πως η ουσιαστική χρησιμότητα του έχει φτάσει στο τέλος της – οπότε είναι καιρός να ελεύθερα να επιλέξει τον τρόπο ζωής που επιθυμεί να έχει από εδώ και εμπρός. Γνωρίζει, εξάλλου, πως αν αύριο θελήσει να «ταράξει τα νερά» μπορεί να το κάνει και έξω από το Κοινοβούλιο. Το ειδικό πολιτικό βάρος του δεν εξαρτάται μόνο από την παρουσία του στα ψηφοδέλτια.

Αποχωρώντας, ο Κώστας Καραμανλής σηματοδοτεί το πέρασμα της κληρονομιάς σε μία άλλη γενιά. Ο Κώστας Αχ. Καραμανλή αυτόματα αναδεικνύεται στον ενεργό φορέα της οικογενειακής παράδοσης—έχοντας ήδη με την πορεία του και τις πράξεις του αποδείξει την αξία του ως διάδοχος και συνεχιστής.

Φαντάζομαι ότι η επόμενη ημέρα θα είναι γεμάτη με αναλύσεις για την απόφαση του Κώστα Καραμανλή, τις επιπτώσεις της και τις κρυφές πτυχές της. Θα αποτελούν αδικία για έναν πολιτικό που έδειξε εντιμότητα, θάρρος, ωριμότητα και ως ηγέτης της χώρας για μία δεκαετία και στις σημερινές δυσχερείς συνθήκες.

Διαβάστε επίσης

Παθήματα για μαθήματα: ο κίνδυνος της υπερσυγκέντρωσης