Η Ουκρανία χτυπά καμπάνα αφύπνισης. Για πολύ καιρό τώρα οι δημοκρατίες της Δύσης ζουν με την ψευδαίσθηση ότι οι αξίες τους είναι γενικά αποδεκτές. Κι αν δεν είναι, ότι θα γίνουν…

Σε τέσσερα άρθρα μου (στις 9, 14, 23 και 25 Φεβρουαρίου) υποστήριξα ότι:

(α) Ο Ψυχρός Πόλεμος έχει ήδη αρχίσει, με κίνδυνο να υπάρξουν επικίνδυνα θερμά επεισόδια, όπως φάνηκε από το κοινό ανακοινωθέν Ρωσίας – Κίνας (9/2)

(β) Ο Πούτιν είχε ήδη κερδίσει διότι είτε η Δύση θα υποχωρούσε είτε η Ρωσία θα εισέβαλε στην Ουκρανία (14/2)

(γ) Η νέα κρίση επέβαλε την χρήση της νομισματικής χρηματοδότησης (23/2)

(δ) Ο 21ος αιώνας τώρα ξεκίνησε, το 2022,  με κρίση που θα φέρει μεγάλες αλλαγές (25/2)

Έκτοτε, οι εξελίξεις δικαίωσαν την στήλη.

Είχα επίσης επισημάνει ότι για την Ρωσία, μετά τη Συρία και την Κριμαία, που ήταν οι πρώτες μεγάλες κινήσεις στην γεωπολιτική σκακιέρα, και τις αψιμαχίες με τις εμπλοκές στην Γεωργία και Αρμενία, η Ουκρανία σηματοδοτεί την αρχή ενός νέου παιγνιδιού.

Με την απόφαση του Πούτιν να θέσει σε ετοιμότητα δυνάμεις στο εσωτερικό της Ρωσίας, που περιλαμβάνουν και τις πυρηνικές, η μορφή και οι κίνδυνοι της νέας γεωπολιτικής σύγκρουσης δεν έχουν πλέον θολά χαρακτηριστικά.

Ο Πούτιν έχει δηλώσει ότι η κατάρρευση της ΕΣΣΔ ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή του 20ου αιώνα. Το γεγονός και μόνο ότι την βάζει πάνω από τις καταστροφές των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, λέει πολλά για την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου.

Ο ιστορικός Λόρδος Acton είχε διατυπώσει την περίφημη φράση «Η ισχύς διαφθείρει και η απόλυτη ισχύς διαφθείρει απόλυτα». Πολλοί έχουν ερμηνεύσει την αναφορά στην διαφθορά, παραδοσιακά, με την έννοια της παράνομης συσσώρευσης προσωπικού πλούτου. Η έννοια, όμως, είναι ευρύτερη. Φτάνει στο επίπεδο της διαφθοράς της ψυχής.

Είναι σαφές ότι, όπως ακριβώς και ο Ερντογάν, έτσι και ο Πούτιν έχει «απόλυτα διαφθαρεί» από την απόλυτη εξουσία που έχει. Και οι δύο ζουν στον δικό τους κόσμο.

Αυτό ακριβώς είναι που τους κάνει επικίνδυνους. Κι αν στην περίπτωση του Τούρκου υπάρχουν ακόμη μερικά δεσμά με τα πρότυπα και την ηθική της ανθρωπιάς και μία αρκετά σαφής γνώση των συμφερόντων της χώρας του σε συνάρτηση με την ισορροπία δυνάμεων, αυτό προφανώς δεν ισχύει πλέον για τον Πούτιν.

Οι αναφορές στον ασφυχτικό κλοιό του ΝΑΤΟ ακούγονται εύλογες αλλά σε σημαντικό βαθμό στερούνται σοβαρότητας. Λες και ο Πούτιν τρόμαξε διότι κάποια στιγμή, αν και όταν θα έμπαινε η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, αν και όταν θα εγκαθίστανταν  πύραυλοι στο  έδαφος της, τότε θα υπήρχε η περίπτωση να τους εξαπολύσει η Δύση κατά της Μόσχας!

Έλεος, πια με τις δικαιολογίες των φιλελευθέρων του σαλονιού.

Ο Πούτιν ονειρεύεται την αποκατάσταση της ισχύος και επιρροής της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Ως μεσαίο στέλεχος της KGB που βρέθηκε στα ύπατα αξιώματα της Ρωσίας, ίσως να φαντάζεται τον εαυτό του ως κάτι μεταξύ του Πέτρου του Μεγάλου και της Αικατερίνης της Μεγάλης: Είναι ο Βλαδιμήρ που τολμά να πει ότι ο Λένιν έκανε λάθος κι αυτός έρχεται τώρα να αποκαταστήσει το χαμένο μεγαλείο της Ρωσίας.

Κατέλαβε την Κριμαία, προσπάθησε να φτιάξει έναν διάδρομο από τα σύνορα του προς αυτήν την μεγάλη ναυτική βάση, απέτυχε, και επέλεξε την συνολική εισβολή στην  Ουκρανία—που έτσι κι αλλιώς ήταν στα σχέδια του, όπως προκύπτει με σαφήνεια από το τελεσίγραφο που απέστειλε στην Δύση.

Ποιος εγγυάται ότι αύριο δεν θα επιδιώξει να ενώσει το Καλίνινγκραντ με τη Ρωσία; Ο τρόμος έχει ήδη εξαπλωθεί πάνω από τις Βαλτικές Χώρες. Η προειδοποίηση προς την Φινλανδία και τη Σουηδία αποτελεί ξεκάθαρη ανάμιξη στα εσωτερικά ανεξάρτητων σωρών.

Η φιλοδοξία (και μαζί ίσως η παράνοια) δεν έχουν όρια.

Η Δύση έχει επιλέξει τον δρόμο των οικονομικών κυρώσεων. Μπορεί να του κάνουν την ζωή δύσκολη αλλά δεν θα τον εκτρέψουν από το όραμα του, από την αποστολή του.

Και μερικές φορές χτυπάς όταν το σίδερο είναι ζεστό.

Η Ουκρανία χτυπά καμπάνα αφύπνισης. Για πολύ καιρό τώρα οι δημοκρατίες της Δύσης ζουν με την ψευδαίσθηση ότι οι αξίες τους είναι γενικά αποδεκτές. Κι αν δεν είναι, ότι θα γίνουν.

Ώρα για ρεαλισμό

Στην ωμή χρήση της βίας από τον Πούτιν, στην απόφαση του να επαναφέρει τον Θεό του Πολέμου στην Ευρώπη, ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης του, ο μόνος τρόπος που μπορεί να τον σταματήσει, είναι η επίδειξη ισχύος – ίσης και ανώτερης της δικής του.

Έχουν περάσει 84 χρόνια από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – μετρώντας από το 1938.  Είναι καιρός να ξαναθυμηθούμε τη ρήση «Μίλα για ειρήνη και προετοιμάσου για πόλεμο».