Η παρωδία ήταν πάντα για μένα το πιο αδιάφορο κινηματογραφικό είδος, γιατί δεν ήταν ούτε κωμωδία, αλλά ούτε και ιστορία, οπότε δεν ήξερες εάν έπρεπε να πάρεις σοβαρά την υπόθεση, ή να χαλαρώσεις όπως χαλαρώνεις σε μια κωμωδία και να περιμένεις τα αστεία να συμβούν.

Μάλλον συμφωνούσαν και αρκετοί μαζί μου γιατί δεν θυμάμαι πολλές πετυχημένες παρωδίες που να συζητήθηκαν και να πέτυχαν.

Και βρισκόμαστε σήμερα στην εποχή του Netflix, στρυμωγμένοι όλοι μας, σε μια πλατφόρμα χωρίς καμιά κοινωνικότητα, χωρίς ουσιαστικές επιλογές.

Έχουμε φτιάξει το προφίλ μας και περιμένουμε είτε τις προτάσεις του Netflix είτε να ακολουθήσουμε και εμείς μαζικά την κατάταξη των 10 δημοφιλέστερων επιλογών.

Μια από τις πιο επιτυχημένες εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης είναι ο τρόπος που πλατφόρμες σαν το Netflix επιλέγουν ανάμεσα σε χιλιάδες εναλλακτικές προτάσεις για να παρακολουθήσουμε.

Για αυτόν τον λόγο χρειάζονται τα διαφορετικά προφίλ, ώστε να σε καταλαβαίνει, να σε παρακολουθεί και να σου γλυτώνει χρόνο από το ατέλειωτο ψάξιμο.

Στα παλιότερα χρόνια της χρυσής εποχής της τηλεόρασης, υπήρχαν αρκετά περιοδικά που είχαν σαν μοναδικό περιεχόμενο εκτός από το αναλυτικό πρόγραμμα των καναλιών, λεπτομερείς περιγραφές και κριτικές των ταινιών και των σειρών για να επιλέγουν οι συστηματικοί και φανατικοί τηλεορασοφάγοι.

Σήμερα στις πλατφόρμες συνδρομητικής τηλεόρασης είναι χαρακτηριστική η απουσία οποιουδήποτε είδους κατάταξης (rating), ή αξιολόγησης.

Δεν υπάρχει κάποιο κριτήριο ποιοτικό, αισθητικό, υποκειμενικό από κριτικούς δημοσιογράφους.

Επιπρόσθετα δεν έχουμε τη δυνατότητα να ψάξουμε μόνοι μας με τα δικά μας τα κριτήρια…

Υπάρχει μόνο το ποσοτικό, αυτή η πρώτη δεκάδα, που σχεδόν όλοι ακολουθούμε.

Η ποιοτική ένδειξη αντικαθίσταται από το ποσοστό ταύτισης με τις δικές σου προτιμήσεις, εάν ομοιάζει με αυτά που σου άρεσαν, με αυτά που έχεις ήδη παρακολουθήσει.

Είναι αυτή η νέα κατάσταση ομαδοποίησης, μαζικοποίησης, αυτή που τοποθετείς τη διασκέδαση, την αποσυμπίεση, την οικογενειακή συνεύρεση στα χέρια μιας παγκόσμιας πλατφόρμας.

Αυτή η δύναμη να απευθύνεσαι σε όλο τον κόσμο, να μετατρέπεις μια κορεάτικη σειρά (Squid Game) σε παγκόσμια επιτυχία, να φτιάχνεις τάσεις, να ακουμπάς τον κόσμο ολόκληρο.

Είναι και τεράστια οικονομική επιτυχία αλλά και τεράστια ευθύνη.

Είναι το βήμα, ο μοναδικός τρόπος για να σε ακούσουν πολλοί, πάρα πολλοί.

Γίνεσαι ο παγκόσμιος Χρήστος Λαμπράκης, γίνεσαι ο παγκόσμιος σχολιαστής της πραγματικότητας, ο παγκόσμιος φιλόσοφος, ο διαμορφωτής.

Όχι όταν παράγεις ταινίες για να γεμίσεις τις ατελείωτες ανάγκες των συνδρομητών που σου έχουν παραδώσει μεγάλο μέρος του βίου τους για να το απασχολήσεις.

Όχι όταν έχεις σκοπό να καλύψεις τις αστέρευτες στιγμές αδυναμίας εύρεσης πραγματικής ασχολίας, είτε σωματικής είτε πνευματικής.

Όχι όταν προσφέρεις ξεχειλωμένες σειρές για να αποθηκευτούν στα iPad και στα laptops για να μας συντροφεύουν στις διακοπές, λες και έχει μεγάλη διαφορά εάν καταναλώνεις ποσότητες συνδρομητικής πλατφόρμας στο κρεβάτι, στον καναπέ ή στις διακοπές.

Η σύνδεση σου με το μέσο μετάδοσης ξεπερνά τον τόπο που βρίσκεσαι και με ποιους εντοπίζεσαι γύρω σου.

Η εξάρτηση από τις πλατφόρμες υλικού σε ξεχωρίζει από τις σκέψεις σου, σου σκεπάζει την αδράνεια, σου αδυνατίζει την όρεξη για ζωή, σου μεγεθύνει την απόσταση της πραγματικότητας με την πλασματική ζωή ηρώων που συνενώνουνε με υπερβατικό τρόπο τις ζωές τους με τα social media και την ασφάλεια της αέναης κατανάλωσης.

Όμως ο Χρήστος Λαμπράκης δεν έγινε τυχαία αυτός που ήταν, ούτε ο Netflix κατέκτησε την παγκόσμια κυριαρχία επειδή δεν είχε αντίπαλους.

Την κατέκτησαν με αριστουργήματα.

Ο Λαμπράκης με λογοτέχνες αρθρογράφους και ουσιαστικές θεματολογίες που ξεχώριζαν και το Netflix με παραγωγές όπως το «Don’t Look Up».

Σίγουρα δεν είστε όλοι συνδρομητές που να έχετε πρόσβαση στην συγκεκριμένη ταινία, όμως κανονίστε να την δείτε σε φίλους σας.

Δεν είναι τα μεγάλα ονόματα των πρωταγωνιστών, δεν είναι το πρωτότυπο σενάριο, δεν είναι η πρωτοποριακή σκηνοθεσία.

Είναι το ξυράφι της παρωδίας, είναι αυτή η ηλιαχτίδα της πραγματικότητας που τρυπάει το καθωσπρέπει, το πολιτικά ορθό.

Είναι η αλήθεια της κλιματικής καταστροφής που έρχεται αλλά όλοι μας έχουμε κάποιες άλλες προτεραιότητες…

Είναι η διακωμώδηση της κοινωνίας που βλέπει τη ζωή σαν μια πλατφόρμα θαυμασμού του εύκολου, του φτιαγμένου, του εντυπωσιακού.

Η ουσία, η απλότητα, η ανθρώπινη διάσταση συντρίβονται κάτω από το όμορφο, το λαμπερό, το χαλαρό, το αποδεκτό από όλους.

Δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος για την αλήθεια, για αληθινούς ανθρώπους, για πραγματικές καταστάσεις.

Ζούμε για να φαινόμαστε και για να μας αποδέχονται, και ας χάνουμε μεγάλο μέρος της αλήθειας μας.

Δεν έχουμε καν χρόνο για να ψάξουμε την αλήθεια μας.

Αλήθεια μας είναι πως μας βλέπουν οι άλλοι. Εάν μοιάζουμε με τις εικόνες που μας κατακλύζουν από παντού.

Αλήθεια είναι να συμφωνείς, να μην ασχολείσαι, να παρασύρεσαι στις εικόνες.

Αλήθεια είναι να απορροφάς χιλιάδες ώρες οπτικού περιεχομένου, είτε εμπορικού, είτε ερασιτεχνικού, προσωπικού, φλύαρου και εντελώς ανούσιου.

Αλήθεια είναι να παρασύρεσαι στο κινητό σου μέσα σε τσουνάμι θεμάτων που μηδέ σε ενδιαφέρουν αλλά και που ουδέ θα θυμάσαι μόλις αποτραβήξεις το βλέμμα σου από την οθόνη των 6 ιντσών.

Αυτή την ψευτότητα διέλυσε η ταινία του Adam McKay «Don’t look UP» που προβάλλεται από το Netflix.

Με μια λεπίδα έσκισε τη φτιασιδωμένη ύπαρξη.

Θαυμάσαμε τα αποκαλυπτήρια, τα αφανέρωτα, τα όσα θάβουμε για να ομοιάζουμε και να μην παρεξηγούμαστε.

Πολιτικοί που βιώνουν την πραγματικότητα μόνο μέσα από τα επικοινωνιακά απόνερα των δράσεων τους και θάβουν την προσωπικότητα τους και τη λογική τους πίσω από υποστηρικτές και δεσμεύσεις.

Επιστήμονες που ενώ έχουν βιώσει την ουσία της επιστήμης και της γνώσης θαμπώνονται από τη λάμψη των χαμόγελων των άλλων και σταματάνε να κοιτάνε μέσα τους.

Επιχειρηματίες που τεκμαίρονται πως υπάρχει ο ιδανικός συνδυασμός επιχειρηματικότητας , κερδοφορίας με κοινωνία και ανθρώπους.

Και στο τέλος τη δραματική απόδραση όσων πιστεύουν και θεωρούν πως μπορούν να ξεγελούν με την ύλη την ουσία, με τα πλούτη τα αισθήματα, και με τα αξιώματα τη συνείδηση.

Απόδραση παροδική από την αλήθεια της συντριβής, της μετωπικής σύγκρουσης με την πραγματικότητα.

Κανείς δεν είναι υπεράνω, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα του, είτε τη λένε Bronteroc είτε τη λένε συνείδηση και εσωτερική φωνή.

Ευκαιρία με την αλλαγή του χρόνου να ακούσουμε αυτό το μεγαλειώδες μήνυμα που μας φώναξε το Netflix, και να το παραφράσουμε: Don’t look up… but look inside. Εκεί θα βρούμε την αλήθεια μας.

Καλή χρονιά σε όλους μας!

Υ.Γ.: Όταν θα φτάσετε στο τέλος της ταινίας, δεν μπορείτε να μην θαυμάσετε αυτή την ευρηματική σύλληψη, αυτήν την απρόσμενη εξέλιξη, αυτή την απίστευτη έμπνευση που είναι τόσο υπερβατική και σχηματίζει στα χείλια μας ένα πελώριο μπράβο για τους συντελεστές της.

Διαβάστε επίσης;

Squid Game: Έρχεται 2η και 3η σεζόν

Ουκρανία: Αντιδράσεις προκάλεσε σειρά του Netflix για το πώς απεικονίζει μια Ουκρανή κάτοικο του Παρισιού

Τι έψαξαν περισσότερο οι Έλληνες στο Google το 2021;