Αν υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά που στο βάθος του ιστορικού χρόνου μπορεί να αποδοθούν στην εποχή μας, αυτά είναι της υποκρισίας και της αταραξίας. Και αναφέρομαι για την εποχή μας χρονικά και γεωγραφικά, της χώρας μας μη εξαιρουμένης.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο Μητσοτάκης έφερε όλα τα μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια μαζί, γιατί ο Πιερρακάκης δεν δημοσιεύει το νόμο, γιατί ο Φλωρίδης επιβάλει αυστηρές ποινές,  γιατί ο Χρυσοχοΐδης δεν συλλαμβάνει τους μπαχαλάκηδες, γιατί ο Γεωργιάδης δεν έχει ήδη φέρει τα πάνω-κάτω στην υγεία.

Η απάντηση είναι απλή: διότι αυτή η κυβέρνηση εννοεί αυτά που λέει, δεν κρύβεται πίσω από τις αποτυχίες της ή καθυστερήσεις της, δεν βγαίνει στα κεραμίδια να διαλαλήσει τις επιτυχίες της, δεν φοβάται να αντιμετωπίσει τις πολύμορφες και από πολλές πηγές εκπορούμενες αντιδράσεις. Έχει μία μεταρρυθμιστική ατζέντα με την οποία συμφώνησε η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος ,κι αυτή θα εφαρμόσει. Κρατά τα αυτιά της ανοιχτά, αποδέχεται χωρίς ενδοιασμό την καλόπιστη κριτική και τις προτάσεις που δεν αλλοιώνουν την ουσία της εκάστοτε μεταρρύθμισης, αισθάνεται αρκετά ισχυρή να επιμείνει στην πορεία της και στο χρονοδιάγραμμα της.

Λάθη έγιναν, γίνονται και θα γίνονται. Η ίδια έχει την ευθύνη να διορθώνει και να αποφεύγει. Αν αποτύχει σ’ αυτό, θα πληρώσει το όποιο κόστος. Είναι, όμως, κυβέρνηση που δεν έχει χαθεί στην γοητεία της αταραξίας (όπως την αποκαλεί ο Κώστας Αξελός) – είναι πολύ καιρός που έχουμε ζήσει την γοητεία της πράξης, αυτό είναι που ταράζει όσους είχαν καλομάθει στην ψευδο-σύνθεση της δήθεν εξωστρέφειας που συνυπάρχει με τον δήθεν εκσυγχρονισμό.

Υποκριτές είναι οι διαμαρτυρόμενοι για το νόμο Πιερρακάκη – δεν τον γνωρίζουν καν, καθώς δεν έχει δημοσιευτεί. Το ιερό πάθος τους, που δεν βρίσκεται στην ψυχή τους αλλά φοριέται στο μανίκι τους, βρίσκει διέξοδο στην μανία της καταστροφής, διότι δεν έχουν κανένα επιχείρημα, κανένα αντίλογο, καμία εναλλακτική πρόταση.  Η θέση τους είναι απλή: «Λέμε όχι σε όλα (;) και για να μας ακούσετε καταστρέφουμε». Η απόλυτη υποκρισία απέναντι στην στοιχειώδη λογική.

Υποκριτές οι αγρότες. Συνθήματα προβάλλουν χωρίς επιχειρήματα, χωρίς να λένε τι έχει γίνει μέχρι σήμερα για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα του Θεσσαλικού Κάμπου, χωρίς να διασαφηνίζουν τι περιμένουν ακόμη και με ποια προτεραιότητα. Υποκριτές, γιατί για δεκάδες χρόνια έμαθαν να καλοπερνούν με τις  φουσκωμένες (από τα ψέματα τους) κοινοτικές και εθνικές επιδοτήσεις, την χρήση φτηνών εισαγόμενων εργατών (ενώ οι ίδιοι ξημεροβραδιάζονταν στα καφενεία), την αλόγιστη χρήση φαρμάκων και νερού, τα δάνεια που πάγια διαγράφονται.  Σήμερα, σε μία εποχή όπου άλλα κράτη έχουν κάνει την έρημο εύφορο έδαφος και όπου η κρίση των τροφίμων θα οδηγήσει σε παγκόσμιες ελλείψεις, ίσως και σε πείνα, η Έλληνες αγρότες έχουν εγκαταλείψει την γη ρημαγμένη και τον πλούτος  βορά σε άλλους.

Τους καιρούς μας χαρακτηρίζει αυτή η υποκρισία.  H πολιτική του apartheid καταργήθηκε το 1991, ο Μαντέλα ανέλαβε πρόεδρος το 1994 αλλά σήμερα η πολλά κοπτόμενη για την Γάζα Ν. Αφρική, διακρίνεται για την διαφθορά των ηγετών της, την ανικανότητα τους να αυξήσουν το βιοτικό επίπεδο του λαού τους, την διατήρηση των φυλετικών διακρίσεων είτε συγκεκαλυμμένα είτε από την …αντίθετη φορά. Κατά τα άλλα ξευτελίζουν την έννοια της αντικειμενικότητας, ισοπεδώνουν αυτήν της δικαιοσύνης, υποβαθμίζουν τους θεσμούς, προσφεύγοντας στο Διεθνές Δικαστήριο με μόνο κίνητρο να κερδίσουν πολιτικό βάρος στην Ήπειρο της Αφρικής.

Υποκρισία χαρακτηρίζει όλους όσους φωνασκούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα – διότι το κάνουν όταν τους συμφέρει και μόνο. Ο ίδιος ο προμαχώνας τους, η Δύση, δεν είναι άμοιρη ευθυνών και αντίστοιχων πρακτικών. Η δε επίκληση της διεθνούς τάξης επίσης υποκριτική είναι. Για ποια διεθνή διακυβέρνηση μιλάμε και ποια επικαλούμαστε; Για την αναποτελεσματικότητα του ΟΗΕ, την πολιτικοποίηση των θεσμών του (ΠΟΥ) και την διαφθορά τους (UNWRA), τις άκαρπες συζητήσεις της ολομέλειας, την έπαρση των στελεχών τους και των εξοργιστικών προνομίων τους, την αδυναμία του, τέλος, να επιβάλλει τις έστω και στοιχειώδεις αποφάσεις του;

Στον παγκόσμιο χάρτη, μόνο μία κοινότητα υπάρχει που μπορεί να θεωρηθεί πως δεν έχει ακόμη πέσει θύμα της αδιάντροπης υποκρισίας και της ανατολίτικης αταραξίας. Παρά τα μεγάλα λάθη που εξακολουθεί να κάνει, κυρίως διότι συχνά χάνει την πυξίδα της στρατηγικής και προσφεύγει στους εύκολους τακτικισμούς (επέκταση ή εμβάθυνση;), η Ε.Ε. έχοντας πληρώσει ακριβά με αίμα και με δάκρυα, με θανάτους και βασανισμούς τον 20ο αιώνα, πήρε επιτέλους το μάθημα της και αποτελεί τούτη την στιγμή τον μοναδικό παγκόσμιο φάρο που καταφέρνει να προβάλει με σχετική συνέπεια αλλά και με ανησυχία, το φως του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της αναγνώρισης των πολυκρίσεων, της έστω ελλειμματικής θέλησης για την αντιμετώπισή τους.

Ένας φάρος, κι αυτός κουτσός, μόνος, μέσα σε μία παγκόσμια τρικυμία που κινδυνεύει να σαρώσει τα πάντα. Κι αυτή η τρικυμία κινδυνεύει να μας πνίξει διότι ως ανθρωπότητα παραμένουμε τυφλωμένοι υποκριτές, πάντα κρυμμένοι πίσω από την αταραξία.

Διαβάστε επίσης

Παρά τα γεγονότα η πολιτική σκηνή είναι ήρεμη