Καλά ξεκινά η επίσημη προεκλογική εβδομάδα. Πλούσια η εκκίνηση, υπόσχεται συγκινήσεις και πυροτεχνήματα.

Προηγήθηκε η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στον Γερμανό καγκελάριο Olaf Scholz. Έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα ο Αρχηγός από την εποχή του «Go back Madame Merkel». Τότε, στην εποχή των επάρατων μνημονίων, η Γερμανία ήταν ο μισητός εχθρός. Σήμερα, πιστά αναζητά την έστω και έμμεση ευλογία της. Τι να κάνει άλλοτε. Η Γερμανία τον έσωσε το καλοκαίρι του 2015, η ευγνωμοσύνη του πρέπει να είναι μεγάλη.

Θαύμασα την μεγαλοστομία της ανακοίνωσης μετά την συνάντηση. Παρουσίασε το όραμα του για την Ελλάδα, δεν το λες και πρόγραμμα αυτό που είπε στον Scholz, και πιστεύω πως σε πολλά σημεία θα προσυπέγραφαν όλοι οι αρχηγοί κομμάτων, όλα τα στελέχη, όλοι οι οπαδοί, με εξαίρεση από τη Ν.Δ, τουλάχιστο,  τις αναφορές του στην έλλειψη δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Τόση η αοριστία. Αλλά, ο δρόμος προς την εξουσία μέσω αστάθμιστων υποσχέσεων είναι άριστα μελετημένος από τον αρχηγό.

Είναι σταθερά αγκυροβολημένος στην ιδεολογία του ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορεί να παρεκκλίνει – τώρα τουλάχιστον πριν τις εκλογές. Μετά βλέπουμε – η ήττα σίγουρα θα φέρει νέες… ιδέες. Εξάλλου, δεν είναι μικρός ο αριθμός παρατηρητών που κατ’ ιδίαν υποστηρίζουν ότι ο «Αλέξης ήδη κινείται και σχεδιάζει το μέλλον με βάση την ήττα του κόμματος.» Άλλοι, επίσης, θεωρούν πως ήδη την διαχειρίζεται.

Το εντυπωσιακό γεγονός του τέλους της εβδομάδας είναι, όμως, η αμετροέπεια της εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Τρεις παρατηρήσεις:

Πρώτη, η ημιμάθεια: καμία εταιρεία δημοσκοπήσεων δεν μπορεί να δημοσιεύσει τα ακατέργαστα στοιχεία.

Δεύτερη, το υπονοούμενο: αν φοβάσαι τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, τότε φοβάσαι και το αποτέλεσμα των εκλογών.

Τρίτη, η εμπλοκή: με την τοποθέτηση της η Πόπη Τσαπανίδου δείχνει να παίρνει έμμεσα μέρος στην εσωκομματική διαμάχη για την «κυβέρνηση των ηττημένων».

Το μεγαλύτερο ατόπημα, όμως, αφορά το θέμα του debate. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σοβαρός και πράγματι επεδίωκε να διεξαχθεί μία σοβαρή δημόσια συζήτηση των αρχηγών κομμάτων, θα είχε φροντίσει να θέσει εγγράφως το επιθυμητό από την πλευρά του πλαίσιο με λεπτομέρειες ως προς την συμμετοχή, τα θέματα, τον χρόνο και την δομή, θα είχε ζητήσει να διεξαχθούν κατ’ ιδίαν διαπραγματεύσεις και θα δημοσίευε τις θέσεις του είτε το αποτέλεσμά ήταν θετικό είτε ήταν αρνητικό.

Με την ανακοίνωση της (δεν την θεωρώ προσωπική βέβαια, αλλά αναπόφευκτα την πιάνουν τα σκάγια)  η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ τορπιλίζει το debate. Τώρα, αν αυτό έγινε ηθελημένα ή όχι, ας το κρίνουν οι πολίτες και ειδικά οπαδοί και τα στελέχη του κόμματός της.

Δεν θα αντιπαρέλθω την αναφορά στο ΣΕΒ, που την εκφράστηκε ως μομφή κατά του Άκη Σκέρτσου. Δείχνει βαθιά ιδεοληψία και απέχθεια για κάθε τι τεχνοκρατικό. Η θητεία του Σκέρτσου στον ΣΕΒ αποτελεί παράδειγμα επιτυχίας και θετικό πρόσημο στο βιογραφικό του. Η έμμεση κατηγορία ότι στηρίζει την επάρατη ιδιωτική πρωτοβουλία (όλα επάρατα είναι στον τομέα αυτόν για τον ΣΥΡΙΖΑ) αναδεικνύει την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και των ταγών του να ξεφύγουν από ξεπερασμένα σοσιαλιστικά πρότυπα που έχουν την καταγωγή τους στην μακρινή Σοβιετία. Σε άλλες χώρες και χώρους η συνεργασία με τον ΣΕΒ θα θεωρείτο επιτυχία. Ίσως διότι θα γνώριζαν τις μάχες που δόθηκαν μεταξύ άλλων κατά των λαθών των μνημονίων—για παράδειγμα.

Άσφαιρα τα πυρά. Ας μάθουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι υπάρχουν πυροτεχνήματα και …πυροτεχνήματα. Άλλα είναι εντυπωσιακά και άλλα γυρνούν και καίνε τον ιδιοκτήτη τους. Κι ας μην ξεχνούν ότι είναι πάντα αυτό ακριβώς αυτό: πυροτεχνήματα.