Τα επιτελεία των καναλιών ήταν πανέτοιμα να αναλύσουν και να εξηγήσουν το αποτέλεσμα των χθεσινών, δεύτερου γύρου, εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση. Μέχρι τώρα, ο πρώτος γύρος απλά είχε επιβεβαιώσει το αποτέλεσμα των διπλών μάλιστα βουλευτικών εκλογών που προηγήθηκαν μόλις κατά 70 ημέρες περίπου. Αδίψαστη είναι, όμως, η επιθυμία να «ανακαλυφθεί» αν οι πλημμύρες και οι πυρκαγιές είχαν κάμψει την υποστήριξη προς την κυβέρνηση.

Κυριακή βράδυ, το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε την ωριμότητα του ελληνικού εκλογικού σώματος: Eμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση, καθώς εξακολουθεί να θεωρείται ως η πλέον κατάλληλη διαχειρίστρια των προβλημάτων που ζουν οι πολίτες στο πετσί τους, αλλά χωρίς λευκή επιταγή. Που αναγνωρίζουν —έστω και αμυδρά— τις κρίσεις που έρχονται. Που ζητούν ασφάλεια από το κράτος, αλλά προειδοποιούν ότι οι αποτυχίες θα πληρώνονται. Αναζητούν την ασφάλεια μέσω της επαρκούς διαχείρισης.

Στην περίπτωση της Αθήνας, π.χ. δεν κέρδισε υποχρεωτικά ο συνασπισμός ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ. Κέρδισε η ανεπάρκεια στην διαχείριση μερικών σημαντικών θεμάτων που, εσφαλμένα σε σημαντικό βαθμό, δημιούργησαν την αίσθηση της ευρύτερης ανεπάρκειας στους Αθηναίους.

Αυτό και η αποχή που μπορεί επίσης να ερμηνευτεί ως μία έμμεση αποδοκιμασία.

Η αναζήτηση στην ασφάλεια του κράτους, είναι αντίδραση γαλουχημένη από τον ίδιο τον πολιτικό κόσμο για πολλές δεκαετίες.

Γι’ αυτό, τώρα, στέλνουν το μήνυμα προς το ΠΑΣΟΚ πως δεν πείθει ακόμη.

Ουσιαστικά όλα τα «κέρδη» ήρθαν από τη συνεννόηση με τρίτους και την φυσιολογική αντίδραση στα προβλήματα που αναπόφευκτα αν και λαθεμένα έχει θεωρηθεί πως η κυβέρνηση δεν επαρκεί.

Το μήνυμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως δεν τον θεωρούν σοβαρό παίχτη.

Προς την άκρα δεξιά ότι επιλέγουν να την αγνοήσουν.

Και προς το ΚΚΕ πως μπορεί να ελπίζει μόνο στα ορφανά του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρόκληση προς την κυβέρνηση είναι τεράστια και κάθε ημέρα μεγαλώνει.

Είναι σαφές ότι η τετράδα Πιερρακάκη – Χρυσοχοϊδη – Φλωρίδη – Κεραμέως ετοιμάζουν κρίσιμες παρεμβάσεις στους τομείς τους.

Κατά καιρούς αφήνουν να διαρρεύσουν πληροφορίες, αλλά είναι περιορισμένες και ελεγχόμενες.

Φαίνεται ότι «δοκιμάζουν τα νερά» — γεγονός που προδίδει την έκταση της παρέμβασης.

Θα υποστήριζα, όμως, ότι οι διαρθρωτικές παρεμβάσεις – να θέλουμε να είναι πράγματι διαρθρωτικές – θα όφειλαν να περιλαμβάνουν τα εξής:

Στη Θεσσαλία, την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών και του κλήρου.

Με βάση τις προβλέψεις για την κλιματική κρίση, η καταστροφή στον Θεσσαλικό κάμπο προσφέρει μία άριστη ευκαιρία να μελετηθεί ποιες είναι οι νέες καλλιέργειες στις οποίες οφείλουμε να στραφούμε. Διότι είναι σαφές ότι η αλλαγή στο κλίμα θα επηρεάσει άμεσα τι καλλιεργούμε και πως.

Στην ίδια ακριβώς λογική οφείλουμε να εξετάσουμε το μεγάλο και χρονίζον θέμα του κλήρου. Ο μικρός κλήρος αποτελεί πλέον πηγή πολλών κακών για την ελληνική γεωργία – τη στιγμή που αυτή οφείλει να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης για την χώρα και εγγύηση για την ασφάλεια της.

Μέχρι στιγμής, δεν έχω δει κάτι το σχετικό σε ότι έχει διαρρεύσει—αυτό που έχω δει είναι προσπάθεια επιστροφής στην προηγούμενη κανονικότητα. Αν αυτό ισχύσει η αποτυχία θα είναι τραγική και η απώλεια της ευκαιρίας ακόμη μεγαλύτερη.

Στις προδιαγραφές για τα δημόσια έργα, το ίδιο.

Αντιμετωπίζουμε τα δημόσια έργα σαν να μην υπάρχει η κλιματική κρίση. Ακόμη χειρότερα, σαν να μην έχουν κανένα πρόβλημα αυτά που λειτουργούν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αττική Οδός, όπου τα προβλήματα έχουν υπερκεράσει τις εγγυήσεις π.χ. ως προς την μέση ταχύτητα κίνησης, ως προς την ροή από την Οδό προς την Εθνική κ.ο.κ.

Αν δεν αρχίσουμε να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη την κλιματική κρίση, θα βρεθούμε μπροστά σε μεγάλες καταστροφές και η κυβέρνηση δεν φαίνεται να την έχει βάλει στις άμεσες προτεραιότητές της.

Καιρός, δε, να κατανοήσουμε ότι η κλιματική κρίση δεν αντιμετωπίζεται πλέον μόνο με την μείωση των εκπομπών.

Την τοπική αυτοδιοίκηση. Η κατάργηση των Αναπτυξιακών Εταιρειών είναι απόλυτα ορθή. Ελάχιστα πρόσφεραν στην ανάπτυξη, πολλά στην κομματικοποίηση και την διαφθορά.

Αν δεν υπάρξει, όμως, μία ξεκάθαρη απεικόνιση των αρμοδιοτήτων τους μαζί με μία ριζοσπαστική αναδιάρθρωση τους που θα προβλέπει στόχους και ποινές, το σημερινό κακό με τους πολλούς άχρηστους τοπικούς άρχοντες και τους λίγους ικανούς, θα συνεχιστεί σε βάρος της όποιας κυβέρνησης και πάντως σε βάρος της κοινωνίας.

Την κωδικοποίηση των νόμων. Η ιστορία με τις συνεχείς αλλαγές που αποτυπώνονται με τρόπο που κανείς δεν μπορεί να τις κατανοήσει – εκτός κι αν πιάσει το νήμα από την αρχή και πάει βήμα -βήμα να δει διαχρονικά τι και πως έχει αλλάξει, Στην σημερινή κατάσταση η διαφάνεια είναι όνειρο για τους πολίτες και η έλλειψη της πηγή εμπλουτισμού για τους δικηγόρους.

Δεν υποστηρίζω ότι αυτές οι αναφορές εξαντλούν τον κατάλογο των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Συσσωρευμένα εδώ και πολλές δεκαετίες προβλήματα δεν επιλύνονται ούτε όλα μαζί, ούτε σε μία νύχτα.

Στο χέρι της κυβέρνησης, όμως, είναι να δώσει επιτέλους την μάχη που όλες οι άλλες έχουν μέχρι σήμερα αποφύγει.

Το πολιτικό (δηλαδή κομματικό) κόστος ήταν πάντα στην μέση. Θεωρώ ότι οι τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις έχουν δώσει μία κυρίαρχη εντολή στην κυβέρνηση Μητσοτάκη: Δεν υπάρχει κομματικό κόστος. Υπάρχει το κόστος της κακής και αναποτελεσματικής διαχείρισης. Υπάρχει το κόστος της υπακοής στο  κομματικό κόστος.

Διαβάστε επίσης:

Το ηχηρό μήνυμα για την Κεντροαριστερά, η μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ, η δεινή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ

Σπίρτζης: Να ξεκινήσουμε συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ για κοινό ψηφοδέλτιο στις Ευρωεκλογές

Αρθρο – παρέμβαση: Το «σχέδιο Φλωρίδη» μπορεί να φέρει επανάσταση στο ελληνικό επιχειρείν