Τα περίπου θριαμβευτικά σχόλια για την υψηλή ποιότητα του ντιμπέιτ μεταξύ των έξη υποψηφίων για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Συγκαλύπτουν το κρίσιμο γεγονός ότι έχουμε βάλει τόσο χαμηλά τον πήχη πολιτικής ποιότητας, ώστε να θεωρούμε επίτευγμα το αυτονόητο: ότι έξη πολιτικοί μπορούν να διεξάγουν μία μεταξύ τους συζήτηση χωρίς να σφαχτούν.
Και βέβαια ήταν ποιοτική η συζήτηση ως προς την διαδικασία και την προσωπική συμπεριφορά των υποψηφίων,.
Για δε τις μπηχτές και τις μικρές κόντρες, ευτυχώς που τις είχαμε διότι, πρέπει να ομολογήσω πως σε ορισμένες στιγμές ήθελα να ξαναπιάσω στα χέρια μου το βιβλίο που διάβαζα και είχα αφήσει για να παρακολουθήσω το ντιμπέιτ.
Συνειδητοποιούμε, όμως, τι επικροτούμε – και δεν αναφέρομαι στην ουσία των επιχειρημάτων και των προτάσεων που ακούστηκαν με σχετική ευκρίνεια;
Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στην κλοτσοπατινάδα, που όταν δεν συμβαίνει αναρωτιόμαστε γιατί και υπερθεματίζουμε το αυτονόητο. Δεν είμαι ούτε παιδοψυχίατρος ούτε κοινωνικός ψυχολόγος.
Βλέποντας, όμως, την απίθανη βία στους ανηλίκους, την απόλυτη ψυχρότητα μπροστά σε εξόφθαλμα περιστατικά εκδήλωσης καθαρού μίσους, αναρωτιέμαι αν τελικά καταφέραμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας, σε υπερθετικό μάλιστα επίπεδο, την υποθάλπτουσα βία που χαρακτηρίζει την πολιτική μας ζωή εδώ και δεκάδες χρόνια.
Δεν λέω ότι οι δικοί μας πολιτικοί παίζουν ξύλο στο Κοινοβούλιο, αντιγράφοντας άλλα γνωστά ξένα πρότυπα.
Λέω, όμως, ότι η λεκτική βία μπορεί να είναι εξίσου τρομακτική ως προς τις επιπτώσεις της με την φυσική βία—και κάποια στιγμή η λεκτική αναπόφευκτα μετατρέπεται σε φυσική βία.
Η Αμερική, πάντα πρωτοπόρος, έχει ανάγει, ελέω Τραμπ, την λεκτική βία σε υψηλή τέχνη. Σήμερα, η δημοκρατία που με τόσο θερμά και σοφά λόγια είχε υπερασπιστεί ο Αλέξης ντε Τοκβίλ, κινδυνεύει ακριβώς διότι η λεκτική βία έχει διαρρήξει τα κανάλια επικοινωνίας και την έχει χωρίσει σε δύο στρατόπεδα που δεν μπορούν καν να μιλήσουν το ένα στο άλλο.
Η κριτική λειτουργία έχει αποδυναμωθεί, η κάθε πλευρά δίνει στην ίδια λέξη τελείως αντίθετες έννοιες, η ουσία έχει χαθεί, ο διάλογος είναι μεταξύ κουφών.
Το πρόβλημα είναι ότι, έτσι κι αλλιώς, ζούμε μέσα σε βίαιο περιβάλλον. Η Ρωσία μας τίμησε με την επαναφορά της βίας σε κρατικό επίπεδο.
Το Ιράν μέσω Χεζμπολά και Χαμάς και των Φρουρών της Επανάστασης την έχει αναγάγει σε κρατικό όπλο, ανοιχτά στηρίζοντας την τρομοκρατία με θρησκευτικό υπόβαθρο μάλιστα. Ο θάνατος προσφέρεται με τις ευλογίες του Αλλάχ
. Η τηλεόραση ως ο μεγάλος ισοπεδωτής, εξάλλου, μηνύματα βίας μεταφέρει καθημερινά.
Αναλυτές στις ΗΠΑ υποστήριξαν ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ πρώτα χάθηκε μέσα στην ίδια την Αμερικανική κοινωνία που δεν μπορούσε να ανεχθεί τις καθημερινές εικόνες με τις δεκάδες μαύρους σάκους των νεκρών που ξεφόρτωναν οι στρατιωτικές αρχές από τα αεροπλάνα.
Γυρνώντας πίσω στα δικά μας, τώρα ίσως πληρώνουμε τις διχαστικές τάσεις που αποτελούν σχεδόν το φυσιολογικό μας πολιτικό περιβάλλον.
Έξη άνθρωποι κατάφεραν να συμπεριφερθούν πολιτισμένα μεταξύ τους. Αυτό το θεωρούμε επίτευγμα. Συγχαρητήρια μας αξίζουν;
Διαβάστε επίσης
Τα επιτόκια, ο φόβος της ύφεσης και η δυσκολία της χρονικής στιγμής