Είμαι καθηγητής σε Γυμνάσιο-Λύκειο,  έχω καταφέρει να μονιμοποιηθώ μετά από 2  χρόνια δοκιμαστική περίοδο και ανήκω στην πολυπληθέστερη κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων που έχει η χώρα μου.

Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζω κάποιον συνάδελφο που να μην έχει καταφέρει να περάσει μετά τα δύο πρώτα δοκιμαστικά χρόνια στην μονιμότητα.

Αυτό κάτι σημαίνει… πως είμαστε όλοι άψογοι.

Συναγωνίζομαι με τους δικαστικούς για το ποιος επιτελεί το πιο σημαντικό λειτούργημα στην Ελλάδα.

Διδάσκω, διαπαιδαγωγώ, πλάθω, διαμορφώνω το μέλλον της χώρας μου.

Μάλλον κάνω την πιο όμορφη δουλειά στον κόσμο. Είμαι μέσα στα γέλια, μέσα στη ζωή, μέσα στην ελπίδα.

Ακούω αστεία, πειράγματα, μου κάνουν πλάκες, τους μαλώνω, κερδίζω την εμπιστοσύνη τους, κρατώ λεπτές ισορροπίες.

Κάνω μάθημα 23 ώρες την εβδομάδα και όσο περνάνε τα χρόνια και γίνομαι καλύτερος , με περισσότερη εμπειρία, διδάσκω όλο και λιγότερες ώρες την εβδομάδα και φτάνω στο τέλος στις 18 ώρες.

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει αποφασίσει πως  όσο καλύτερος γίνεσαι τόσο λιγότερο πρέπει να διδάσκεις.

Εγώ μάλλον διαφωνώ με αυτήν την πρακτική και θα προτείνω να αλλάξει.

Είμαι ευχαριστημένος με τον τρόπο που διδάσκω τους μαθητές μου.

Δεν έχω παράπονο, κανένας δεν με ενοχλεί και κανέναν δεν ενοχλώ.

Τις προάλλες το σχολείο μου επιλέχτηκε να συμμετάσχει σε έναν  διαγωνισμό που τον λένε PISA. Στην αρχή πίστεψα πως είχε σχέση με τον πύργο της Πίζα στην Ιταλία , αλλά τελικά αφορούσε έναν διεθνή διαγωνισμό που παίρνει το όνομά του από το  “Programme for International Student Assessment”

Τελικά έμαθα πως αυτός ο διαγωνισμός ξεκίνησε γιατί κάποιες χώρες (ΗΠΑ & Γαλλία) ένιωθαν πως έμεναν πίσω στην κούρσα της γνώσης και ήθελαν να αξιολογήσουν τα εκπαιδευτικά τους συστήματα.

Αν είναι δυνατόν σκέφτηκα!! αυτοί δεν είναι καλοί εκπαιδευτικοί σαν και εμάς και χρειάζονται κάποιον τρίτο να τους αξιολογήσει;

Αλλά και οι ίδιες οι εξετάσεις αυτές καθαυτές ήταν περίεργες. Απευθυνόντουσαν σε 15 χρόνους μαθητές που πλησιάζουν προς το τέλος της υποχρεωτικής τους εκπαίδευσής , με σκοπό να διερευνήσουν εάν οι γνώσεις και οι ικανότητες που έχουν αποκτήσει είναι αρκετές για να συμμετάσχουν αποτελεσματικά στις σύγχρονες κοινωνίες και να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της εποχής μας.

Επιπρόσθετα αυτές οι εξετάσεις δεν ήθελαν διάβασμα.

Μα αν δεν διαβάσουν τα παιδιά να τα μάθουν απέξω άραγε σε τι θα εξετασθούν;

Σε πράγματα από το μυαλό τους;

Τέλος πάντων, οι μαθητές μου οι 15 χρόνοι εξετάστηκαν   στα μαθηματικά, στην κατανόηση κειμένου και στις φυσικές επιστήμες .

Σε αυτές τις εξετάσεις της PISA συμμετείχαν μαθητές από 78 χώρες.

Πήραμε κάτω από την βάση.

Συνολικά σαν Έλληνες μαθητές.

Καταταχτήκαμε  στην 44 θέση ανάμεσα σε άλλες  78 χώρες.

Στην Ευρώπη ξεπεράσαμε  μόνο τη Μάλτα, τη Ρουμανία, την Κύπρο και τη Βουλγαρία.

Πρώτοι ήταν οι Κινέζοι , οι Σιγκαπουριανοί οι Εσθονοί, οι Καναδοί, οι Ιρλανδοί…

Εντάξει δεν τα πήγαμε και πολύ καλά, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο.

Τα θέματα ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που αφορούσε στην κατανόηση κειμένου.

Υπήρχαν δύο κείμενα που αφορούσαν τις  διατροφικές ιδιότητες του γάλακτος. Το ένα από επιστήμονες διατροφολόγους και το άλλο από μια ένωση γαλακτοπαραγωγών που είχε στόχο την προώθηση της κατανάλωσης γάλακτος.

Οι μαθητές καλούνταν να κρίνουν εάν η πρόταση «η καθημερινή κατανάλωση γάλακτος βοηθά στην απώλεια βάρους»  ήταν γεγονός ή άποψη.

 Οι μαθητές μου στην συντριπτική πλειοψηφία απάντησαν λανθασμένα, γιατί ούτε και εγώ ξέρω γιατί.

Μπορεί να φταίει  το σχολικό μας συγκρότημα που έχει κάποιες ελλείψεις υποδομής; Ναι  σίγουρα αυτό φταίει!

Τώρα μας ζητάνε να κάνουμε και αυτοαξιολόγηση της σχολικής μας μονάδας.

Τι άραγε χρειάζεται  η αυτοαξιολόγηση;  Χρειάζεται κάποιον ειδικό για να αντιληφθεί και να αποτυπώσει  εάν το σχολείο έχει αρκετούς υπολογιστές, διαδραστικούς πίνακες ή σύγχρονες κτιριακές εγκαταστάσεις;

Εμένα μου μοιάζει σαν το ενεργειακό πιστοποιητικό που με υποχρέωσαν να κάνω για το δυάρι που έχω στο Γουδί και που νοικιάζω σε έναν φοιτητή από την Λάρισα.

Έδωσα 150 ευρώ στον μηχανικό, αλλά ποτέ μου δεν κατάλαβα σε  τι χρειαζόταν και σίγουρα ούτε στον ενοικιαστή μου που είδε από μόνος του πως τα παράθυρα ήταν παλιά και η θέρμανση κοινόχρηστη.

Δεν χρειαζόταν το ενεργειακό πιστοποιητικό για να το καταλάβει.

Έτσι και με την σχολική μονάδα, ότι είναι είναι.

Ας στείλουν κάποιον για να αποτυπώσει την κατάστασή της αρκεί να κάνουν και κάτι στη συνέχεια με αυτή την αποτύπωση.

Πάντως ανεξάρτητα από δικαιολογίες που αφορούν υποδομές και άλλες ελλείψεις που μπορώ πολύ εύκολα να προτάξω, όπως ένδεια υποστηρικτικού προσωπικού και απλήρωτες οργανικές θέσεις τα αποτελέσματα της PISA ήταν μάλλον απογοητευτικά.

Υπάρχουν κάποιοι αναλυτές των αποτελεσμάτων που υποστηρίζουν πως  ο μέσος 15χρονος Έλληνας μαθητής έχει περίπου τις γνώσεις και τις ικανότητες ενός μέσου 12 ½ χρόνου μαθητή από τη Σιγκαπούρη ή το Πεκίνο.

Αυτό όμως που είναι αρκετά  ανησυχητικό είναι η μεγάλη μας απόσταση στον αριθμό των αρίστων.

Το 2018 μόλις το 6,2% των Ελλήνων μαθητών πέτυχε πολύ υψηλές επιδόσεις σε έστω και ένα γνωστικό αντικείμενο (από 6,8% το 2015). Στις άλλες χώρες το ποσοστό των μαθητών πολύ υψηλών επιδόσεων είναι 15,7%, στη Σιγκαπούρη 43,3%, στην Εσθονία 22,5%, στη Γαλλία 15,9% και στην Πορτογαλία 15,2%.

Ίσως όλη αυτή η συσχέτιση της ρετσινιάς με την αριστεία να βρήκε ευήκοα ώτα στους μαθητές μου. (αν καταλαβαίνουν την λέξη ευήκοα…)

Ένα ακόμα στοιχείο που μου προκαλεί εντύπωση είναι η μεγάλη διαφορά στις επιδόσεις που έχουν οι μαθητές μου από τα ιδιωτικά σχολεία.

Γιατί τόσο μεγάλη διαφορά στα αποτελέσματα με τα ιδιωτικά σχολεία;  Τι έχουν οι δικοί μου οι μαθητές και υπολείπονται των ιδιωτικών;

Τυχαίο γεγονός θα ήταν και αυτό γιατί μάλλον θα έπιναν  πολύ γάλα και θα ήξεραν την απάντηση στο ερώτημα που οι δικοί μου δεν μπόρεσαν να απαντήσουν…

( οι επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών των ιδιωτικών σχολείων για το 2015 ήταν συντριπτικά καλύτερες από αυτές των δημοσίων σχολείων αλλά αφορούσαν μόνο το 5% του συνολικού δείγματος…)

Με την PISA όμως και τα άσχημα αποτελέσματα νομίζω πως στο τέλος δεν θα γλιτώσουμε και τις προσωπικές αξιολογήσεις!!

Μα που ακούστηκε; Εμένα που διδάσκω τόσα χρόνια!! Μα καλά ποιος θα με αξιολογήσει; Είμαστε στα καλά μας;

Και τι θα γίνει εάν δεν αξιολογηθώ με επάρκεια;

Θα πάθω κάτι;

Είμαι μόνιμος δημόσιος υπάλληλος, είμαι κρατικός λειτουργός.

Α τώρα κατάλαβα, εάν δεν πάρω καλό βαθμό τότε θα παρακολουθήσω επιμορφωτικό σεμινάριο.

Ούτε που θυμάμαι πόσο καιρό είχα να παρακολουθήσω επιμορφωτικό σεμινάριο. Ίσως και να με βοηθήσει.

Γιατί άραγε δεν είναι συστηματικά όλα αυτά τα σεμινάρια και πρέπει να θεωρούνται τιμωρητικά;

Σίγουρα κάτι θα μάθαινα. Τι στο καλό καθηγητής είμαι, τα πιάνω στον αέρα όλα αυτά.

Θα είχε ενδιαφέρον να γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Όσοι συνάδελφοι μου καθηγητές  πετυχαίνουν τις υψηλότερες βαθμολογίες στην αξιολόγηση  να μπορούν να επιλέγουν τα πιο ενδιαφέροντα σεμινάρια από τους καλύτερους ειδικούς της εκπαίδευσης στον κόσμο.

Για να ακούσουμε και κάτι καινούργιο βρε παιδί μου και να έχουμε για μια φορά την ευκαιρία να δούμε ζωντανά αυτά που  ψάχνουμε και βλέπουμε  στο YouTube.

Θέλω την επόμενη φορά που θα σκίσω στην αξιολόγηση κάπως να ανταμειφθώ, με οποιονδήποτε τρόπο…

Έχω τόσο καιρό να ακούσω καλά λόγια. Ξέρω από τώρα τι ακριβώς μισθό θα παίρνω του χρόνου, σε 2 χρόνια σε 10 χρόνια.

Ένα μπράβο για εμάς τους καθηγητές  δεν υπάρχει. Είτε μπουν οι μαθητές μας στα πανεπιστήμια , είτε αριστεύσουν, είτε πάνε σπίτι τους.

Κανείς δεν με έχει ρωτήσει εάν χρειάζομαι βοήθεια με νέες διδακτικές μεθόδους.

Κανείς δεν μου έχει δώσει πραγματική βοήθεια για να εξελίξω το μάθημά μου, τα βιβλία που χρησιμοποιώ, να βελτιώσω τον τρόπο που διδάσκω τους μαθητές μου.

Κανείς δεν ασχολείται ουσιαστικά μαζί μου.

Στενάχωρο  λοιπόν το πιο ουσιαστικό και ευχάριστο επάγγελμα του καθηγητή στην Ελλάδα μας.

Τουλάχιστον να μην μας πέσει ο πύργος στο κεφάλι  και θα την βγάλουμε καθαρή και αυτήν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Είμαστε πάρα πολλοί για να μας διαταράξουν ουσιαστικά τον τρόπο λειτουργίας μας.

Όμως κάτι πρέπει να κάνουμε για να βελτιώσουμε την κατάσταση.

Και αυτό το κάτι θα πρέπει να το ξεκινήσουμε από ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.

Δεν πρέπει κανείς να μας το επιβάλει.

Για τα παιδιά μας και για την συνείδησή μας….

Διαβάστε επίσης

Ο πρώτος μου αγώνας δρόμου!!