Μερικές ενδείξεις  δημιουργούν την ισχυρή αίσθηση ότι τελικά ο πρωθυπουργός πήρε την απόφαση να πολεμήσει στις ευρωεκλογές ωσάν να επρόκειτο για εθνικές. Όσοι θεωρούν αυτήν την απόφαση ως υψηλού ρίσκου διατείνονται  πως αν η Ν.Δ. διατηρήσει  τουλάχιστον το ποσοστό που πήρε στις προηγούμενες ευρωεκλογές, αυτό θα ερμηνευτεί ως επικύρωση της κυριαρχίας της–  οπότε όλα είναι καλά. Αν δεν συμβεί αυτό και ταυτόχρονα κλείσει το άνοιγμα της ψαλίδας με τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ, αυτό θα ερμηνευτεί ως ήττα και θα εντείνει τις πιέσεις που ήδη υφίσταται η κυβέρνηση.

Θεωρώ (2/4) ότι απλά επειδή η κυβέρνηση χειρίστηκε επικοινωνιακά το θέμα των Τεμπών με λαθεμένο τρόπο, έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η κυβέρνηση περίπου…καταρρέει. Αν (υποθετικά)  όντως καταρρέει, η απόφαση να δώσει μάχη είναι η ενδεδειγμένη. Θα φέρει συσπείρωση και θα θέσει τους πολίτες προ των ευθυνών της. Αν δεν καταρρέει (που αυτή είναι η πραγματικότητα) τότε δεν κάνει διαφορά αν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν είναι το καλύτερο. Η Ν.Δ., το γράφω ξανά, έχει τρία χρόνια ακόμα να κυβερνήσει.

Ποιος άλλος υπάρχει, εξάλλου;

Για την χώρα αυτό που μετρά πλέον είναι η ικανότητα της κυβέρνησης να κυβερνήσει. Από το τέλος του 2023 έγραφα ότι η μάχη θα είναι για την καθημερινότητα του πολίτη. Αυτή δίνεται να σήμερα – ή, τουλάχιστον οφείλει να δίνεται. Διότι καθημερινότητα είναι, π.χ., και η βία, οπότε η δολοφονία σχεδόν μέσα στο αστυνομικό τμήμα δεν είναι παρά η ματωμένη αυλαία σε μία σειρά από λανθασμένες κρίσεις και αποφάσεις – κι αυτό θα όφειλε να μας προβληματίσει τουλάχιστον όσο αυτή η ίδια η δολοφονική κατάληξη. Το έγκλημα ξεκίνησε από τα γραφεία και κατέληξε στην αυλή.

Αυτή η αλληλουχία είναι επικίνδυνη για μία κοινωνία που έχει εισέλθει στην περίοδο των πολυκρίσεων. Διότι, με απλά λόγια, δεν έχουμε πραγματικά προετοιμαστεί γι’ αυτές. Προφανώς δεν μιλώ για τα παβλόβια συριζαίικα αντανακλαστικά της επίθεσης στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη—άκαιρη, άστοχη, άσχετη όπως κατά κανόνα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, το σύνολο της δημόσιας διοίκησης είναι που δημιουργεί ανασφάλεια στον πολίτη. Και επειδή το σύνολο είναι απρόσωπο, στρεφόμαστε κατά του «καθ’ ύλην αρμοδίου» πολιτικού προσώπου, άκοπα, άκριτα, άδικα, φορτώνοντάς του όλες τις ευθύνες.

Η μονιμότητα στο δημόσιο από μέσο πολιτικής ανάδειξης μετατρέπεται πλέον, στο νέο καθεστώς του 21^ου αιώνα, σε βρόγχο στον λαιμό των κομματαρχών. Η πολιτική απραξία μπροστά στο  συνταγματικό άλλοθι δεν αποτελεί δικαιολογία. Αν αυτή η κυβέρνηση θέλει να αποκαταστήσει τους ισχυρούς δεσμούς εμπιστοσύνης με τους πολίτες, τους δεσμούς που της έδωσαν τέσσερις στην σειρά εντυπωσιακές εκλογικές νίκες, οφείλει να κάνει σημαία της την εκπαίδευση με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και την αξιολόγηση χωρίς εκπτώσεις.

Ο πρωθυπουργός έλαβε την απόφαση του. Τα σημάδια παρακμής της ελληνικής κοινωνίας δεν σταματούν στο περιβόητο αστυνομικό τμήμα: από εκεί αρχίζουν, και ακολουθεί μία ατέλειωτη σειρά κρίσιμων γεγονότων – από την συνεχιζόμενη αύξηση των ανισοτήτων και το χωλαίνων σύστημα υγείας μέχρι τον βαθύτατο εκσυγχρονισμό όλου του πλέγματος άμυνας και ασφάλειας της χώρας.

Αν και τραχύς ο δρόμος είναι σαφής. Δεν είναι ο καιρός για να ασχοληθεί αυτή η συγκεκριμένη κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη. Η πιο πρόσφατη δημοσκόπηση το αποδεικνύει. Τώρα είναι η στιγμή για φυγή προς τα εμπρός, για να γίνουν όσα δεν έγιναν τα τελευταία 30 χρόνια.

Διαβάστε επίσης

Η στιγμή της πικρής αλήθειας