Από τον Ευρωπαϊκό Βορρά (την Σουηδία) μέχρι τον Ευρωπαϊκό Νότο (την Ιταλία) επικρατεί βαθιά αναστάτωση. Η κοινωνική συνοχή δοκιμάζεται σκληρά, ο πολιτικός εξτρεμισμός είναι σε άνοδο, η οικονομική δυσπραγία αφήνει επώδυνες πληγές.

Ο κόσμος μας βρίσκεται σε σημείο καμπής.

Και όμως. Οι ταγοί του αδυνατούν να διαχειριστούν τις κρίσεις αποτελεσματικά, δεν έχουν όραμα να προσφέρουν, ελπίδα να δώσουν.

Η ενεργειακή κρίση δεν είναι το αίτιο. Είναι η αφορμή.

Είχε προηγηθεί η πανδημία του κορωνοϊού. Ανέδειξε τα αποτελέσματα της ανθρώπινης απληστίας–που δεν θέλησε να σεβαστεί τα όρια μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης. Υπογράμμισε την άρνηση μας, ως παγκόσμιοι πολίτες, να δράσουμε από κοινού για να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό. Κατέδειξε ότι προτιμάμε να αναδεικνύουμε αυτά που μας χωρίζουν παρά αυτά που μας ενώνουν.

Της πανδημίας είχε προηγηθεί το ξέσπασμα της κλιματικής κρίσης. Στην αρχή αμφισβητήθηκε η ύπαρξη της. Στην συνέχεια οι επιπτώσεις της. Και τέλος η ταχύτητα της.

Τα απτά αποτελέσματα έχουν διαψεύσει και τους πιο αισιόδοξους.

Της κλιματικής αλλαγής είχε προηγηθεί η οικονομική ανατροπή. Τείνουμε να ξεχάσουμε ότι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας έδειξε και απέδειξε πως νοιάζεται. Νοιάζεται για την φτώχια και την αρρώστια. Για την ειρήνη και την παιδεία. Το περιβάλλον και το μέλλον.

Ανέδειξε έτσι νέες αξίες. Δημιούργησε νέους θεσμούς διακυβέρνησης. Έμπρακτα προώθησε τις αρχές του Διαφωτισμού.

Στον 21ο αιώνα, όμως, όλα αυτά εγκαταλείφθηκαν στο όνομα ενός αέναου κυνηγητού του άμεσου κέρδους, της άμεσης απόλαυσης, της προσωρινότητας.

Και όλα σκεπάστηκαν από τον μανδύα της έπαρσης.

Το μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας υπέπεσε έτσι στο πιο αρχαίο αμάρτημα. Αυτό της «ύβρις».

Στα δισεκατομμύρια χρόνια της ύπαρξης του Πλανήτη μας και των ανυπολόγιστων και άγνωστων δυνάμεων που τον δημιούργησαν έχουμε το με θράσος να αντιτάσσουμε την «παντοδυναμία» του ανθρώπου.

Εθελοτυφλούμε. Ατενίζουμε τα άστρα και ονειρευόμαστε κατακτήσεις, ενώ είναι αμφίβολο αν ως όντα μπορούμε να αφήσουμε μόνιμα το έδαφος στο οποίο γεννηθήκαμε. Οι κρίσεις στο σπίτι μας πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα, οι επιπτώσεις τους δεν είναι πλέον τοπικές, κι εμείς δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι τα παγκόσμια προβλήματα επιδέχονται πλέον μόνο παγκόσμιες λύσεις.

Καιγόμαστε κι εμείς ομφαλοσκοπούμε. Δέσμιοι προκαταλήψεων, φορτωμένοι με ιδεολογικές στρεβλώσεις, πνιγμένοι στο εθνικό και στο προσωπικό «εγώ», πράγματι βλέπουμε μόνο τα δένδρα και όχι το δάσος στο οποίο ανήκουν. Στην κρίσιμη εποχή όπου απαιτείται παγκόσμια ομοψυχία δεν μπορούμε να πετύχουμε καν την περιφερειακή – ακόμη χειρότερα την εθνική.

Ένας μετεωρίτης κατέστρεψε τους δεινόσαυρους.

Εμείς, ως ανθρωπότητα, δεν έχουμε ανάγκη από μετεωρίτες. Όπως είπε ο Pogo στο αθάνατο καρτούν «Είδα τον εχθρό (και τρόμαξα) Είμαστε εμείς»

Διαβάστε επίσης

Κυριάκος Μητσοτάκης: Οι τρεις πληγές της κυβέρνησης του