Ο Roy Lee δεν ήταν ένας συνηθισμένος φοιτητής. Όταν μεταγράφηκε στο Columbia University το φθινόπωρο του 2024 για να σπουδάσει Πληροφορική, δεν είχε στο μυαλό του να ακολουθήσει την πεπατημένη. Μαζί με τον συνεργάτη του, Shanmugam Neel, άρχισαν να πειραματίζονται με διάφορες startup ιδέες. Στην αρχή ήταν μια εφαρμογή για σημειώσεις. Μετά, AI agents για πωλήσεις. Τίποτα δεν φαινόταν να αποδίδει — μέχρι που έκαναν κάτι διαφορετικό: σταμάτησαν να σκέφτονται το προϊόν και άρχισαν να σκέφτονται το μοντέλο διανομής του.

Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας τους οδήγησε στη δημιουργία του Interview Coder, ενός AI εργαλείου σχεδιασμένου για να λύνει προβλήματα LeetCode σε πραγματικό χρόνο, κατά τη διάρκεια τεχνικών συνεντεύξεων. Το εργαλείο δεν ήταν απλώς τεχνολογικά καινοτόμο· ήταν μια σιωπηλή επίθεση στην ακινησία των διαδικασιών προσλήψεων των Big Tech, που παραμένουν κολλημένες σε μοντέλα αξιολόγησης δεκαετίας του 2000.

Ο Roy το δοκίμασε σε συνέντευξη στην Amazon, πέτυχε απόλυτα και δημοσίευσε βίντεο της εμπειρίας. Το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό: viral προβολές, προσφορές από Meta, TikTok, Capital One, Amazon – και τελικά μια οργισμένη αντίδραση. Η Amazon όχι μόνο ανακάλεσε την προσφορά της, αλλά πίεσε και το Columbia να τον τιμωρήσει. Το πανεπιστήμιο, αντί να στηρίξει την καινοτομία, υποτάχθηκε. Τον τιμώρησε, τον ανέκρινε, και τελικά τον απέβαλε.

Ο Roy δεν λύγισε. Συνέχισε να αναπτύσσει το εργαλείο του, έφτασε τα $170.000 μηνιαίο εισόδημα και έγινε σύμβολο ενός νέου τύπου εργαζόμενου: εκείνου που χτίζει πράκτορες AI, όχι βιογραφικά. Παράλληλα, η υπόθεσή του πυροδότησε μια ευρύτερη συζήτηση στην Αμερική: είναι οι τεχνικές συνεντεύξεις πλέον έγκυρες; Πόσοι υποψήφιοι χρησιμοποιούν AI; Πώς πρέπει να αλλάξει η αξιολόγηση;

Ορισμένες εταιρείες το κατάλαβαν. Η Google, η Anthropic και άλλοι κολοσσοί άρχισαν να εξετάζουν νέες μορφές αξιολόγησης: τεστ δημιουργίας και συνεργασίας με AI, prompting skills, ικανότητα χρήσης εργαλείων refactoring. Οι προσλήψεις πλέον δεν εστιάζουν στο τι θυμάσαι, αλλά στο πώς σκέφτεσαι και συνεργάζεσαι με μηχανές.

Και η Ελλάδα; Δυστυχώς, η ελληνική αγορά μοιάζει παγωμένη στον χρόνο. Οι περισσότερες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν την Τεχνητή Νοημοσύνη ως απλή “τεχνολογική εξέλιξη”, την οποία θα “ενσωματώσουν” αφού πρώτα “εκπαιδεύσουν το προσωπικό”. Επιπλέον αφήνουν την ενσωμάτωση να την τρέξουν consultants χωρίς σοβαρή εκπαίδευση μέσω περιφερειακών ομάδες που τις ονομάζουν AI factories. Όμως, αυτή η στάση δεν είναι απλώς συντηρητική. Είναι επικίνδυνη. Γιατί δείχνει πλήρη άγνοια για το πού πηγαίνει ο κόσμος.

Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε υποδομή, ούτε κουλτούρα, ούτε στρατηγική για την εποχή των AI agents. Οι περισσότερες εταιρείες δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να δουλεύεις με agents. Δεν έχουν επενδύσει σε εργαλεία, δεν έχουν ορίσει ρόλους για prompt engineers ή agent orchestrators, και κυρίως — δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι οι “υπάλληλοι του μέλλοντος” δεν είναι απλώς χρήστες εργαλείων αλλά δημιουργοί agents. Το ίδιο συμβαίνει και με την ψηφιοποίηση του κράτους το οποίο αρκέστηκε στο να ψηφιοποιήσει την γραφειοκρατία. Τα ψηφιακά έργα του ταμείου ανάκαμψης έχουν σχεδιαστεί χωρίς την τεχνητή νοημοσύνη ως βάση, και κατά συνέπεια έχουν υποθηκεύσει τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους. Φρονώ ότι θα χρειαστεί άμεσα επανασχεδιασμός στρατηγικής.

Και εδώ ακριβώς είναι που ξεχωρίζουν εταιρείες όπως η ΑΙ Employee (http://ai-employee.cloud), η οποία όχι μόνο κατανοεί την έννοια του agentic μέλλοντος, αλλά ήδη προσφέρει λύσεις βασισμένες σε AI agents που εκτελούν αυτόνομα workflows, προσωποποιούν εμπειρίες και μεγιστοποιούν την αποτελεσματικότητα χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν είναι να “εκπαιδεύσουν τους υπάρχοντες υπαλλήλους στο ChatGPT”, αλλά να προσλάβουν — ή να δημιουργήσουν — AI employees. Ανθρώπους που δεν κάνουν “εργασίες”, αλλά σχεδιάζουν και εκτελούν συστήματα παραγωγής μέσω AI agents.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα παραμείνει ανταγωνιστική στον διεθνή χώρο αν δεν υιοθετήσει άμεσα τέτοιες πρακτικές. Αν δεν επενδύσουμε στην καλλιέργεια εσωτερικής τεχνογνωσίας σε AI agents και δεν ενσωματώσουμε «ψηφιακούς υπαλλήλους» που λειτουργούν σαν επεκτάσεις των ανθρώπων, θα μείνουμε στο περιθώριο. Και χειρότερα: ούτε καν θα καταλάβουμε πότε μας προσπέρασαν.

Η υπόθεση του Roy Lee είναι προειδοποιητική. Μας λέει ξεκάθαρα ότι η εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης δεν θα περιμένει κανέναν. Οι θεσμοί που συνεχίζουν να προσλαμβάνουν με βάση το βιογραφικό, το πτυχίο και το “τι έκανες τα τελευταία 5 χρόνια”, απλώς θα βρεθούν να αναρωτιούνται γιατί δεν μπορούν να καινοτομήσουν. Και η Ελλάδα, αν δεν κινηθεί τώρα, θα καταλήξει μια αγορά που εισάγει τεχνολογία αλλά δεν τη δημιουργεί — και πολύ απλά, δεν θα έχει ρόλο στο τραπέζι του μέλλοντος.

Διαβάστε επίσης:

Vibe-Governing και Δασμοί με Άρωμα… AI

Η Υιοθέτηση της Τεχνητής Νοημοσύνης: Το Ταξίδι της Warply

Το Μέλλον του Edge AI: Η Εποχή των Προσωπικών Βοηθών στις Συσκευές