Τολμώ να πω ότι ο Κωστής Χατζηδάκης το… απογείωσε. Στην χθεσινή στήλη προέτρεπα τον πρωθυπουργό να θυμηθεί τις «άγριες» ημέρες του  στο τότε υπουργείο διοικητικής μεταρρύθμισης. Φαίνεται ότι αυτόν τον ρόλο φύλαγε για τον υπουργό εθνικής οικονομίας, που ανταποκρίθηκε άμεσα. Πρώτα σε συνεργασία με τον έτερο Καππαδόκη, τον Γιώργο Πιτσιλή έφεραν ως δίδυμο τα πάνω-κάτω στην φορολογία, πιστοί στον δρόμο της απόδοσης φορολογικής δικαιοσύνης. Τώρα, περίπου ως μοναχικός λύκος, ο Χατζηδάκης επιχειρεί μία από τις μεγαλύτερες τομές που θα μπορούσαν να γίνουν στην χώρα.

Η αναφορά είναι, προφανώς, στην υιοθέτηση μοντέλου ΔΕΗ σε εταιρείες του δημοσίου και στην συγχώνευση του ΤΑΙΠΕΔ και ΤΧΣ με το Υπερταμείο. Πρόκειται για μία μικρή επανάσταση — μία πρώτη κίνηση ενός βότσαλου που πέφτει στην λίμνη και σταδιακά η ήρεμη επιφάνεια αναστατώνεται από τους κυματισμούς. Μόνο που ο Χατζηδάκης δεν πέταξε βότσαλο. Κοτρόνα έριξε.

Τρεις επισημάνσεις είναι σημαντικές.

Πρώτη, έχει τεράστια σημασία η υιοθέτηση ενός άλλου μοντέλου διοίκησης και λειτουργίας που επιχειρείται. Ο Στάσσης στη ΔΕΗ απέδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία την επιτυχία του ευέλικτου, σύγχρονου και κοινωνικά υπεύθυνου μοντέλου που θέλει ο υπουργός. Η εμμονή, επιπλέον, στις αρχές της εταιρικής διακυβέρνησης είναι εκ των ουκ άνευ.

Δεύτερη επισήμανση, με τις συγχωνεύσεις μπαίνει φρένο στην σχετική σύγχυση που επικρατούσε με τους τρεις οργανισμούς, τις πολύπλοκες διαδικασίες, την αλληλοκάλυψη αρμοδιοτήτων. Έτσι κι αλλιώς το Υπερταμείο δεν είχε και τίποτα το σημαντικό να δείξει – η επιρροή του στην οικονομία ήταν πολύ μακριά από τις προσδοκίες.

Η οργανωτική αλλαγή σε συνδυασμό με τις τεράστια αυξημένες αρμοδιότητες του Δ.Σ.  και την ίδρυση του Εθνικού Επενδυτικού Ταμείου (να σκεφτεί κανείς πως αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε sovereign fund;) ελπίζεται πως θα δημιουργήσει έναν ισχυρό πόλο ανάπτυξης, ενδεχομένως και ένα έναυσμα που θα βοηθήσει στην διαφοροποίηση του μακροοικονομικού μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθούμε με εκπληκτική αδιαφορία για τις αρνητικές πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες που έχει.

Στο σημείο αυτό η συνεργασία με την ΕΤΑΔ δεν μπορεί να αποδειχθεί μία ακόμη φούσκα όσον αφορά την περίφημη αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου, ενώ ταυτόχρονα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να ενισχύσει τον μοχλό ανάπτυξης που είναι το real estate.

Η τρίτη επισήμανση αφορά τον ΟΑΣΑ (ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ) και τα ΕΛΤΑ. Πρόκειται για τους τελευταίους δεινόσαυρους των πάλε ποτέ ΔΕΚΟ και ο υπουργός εθνικής οικονομίας είναι, φαντάζομαι, έτοιμος να αντιμετωπίσει τις μεγάλες αντιδράσεις που θα προκύψουν – ίσως άμεσα θα έλεγα.

Σε άλλους  χρόνους ήταν η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που έπαιζε τον ρόλο της εμπροσθοφυλακής στις συγκρούσεις ώστε να μην γίνουν μεταρρυθμίσεις.

Τώρα, πρωτοστατούν τα καλόπαιδα του ΟΑΣΑ, ενώ διαδοχικοί διευθύνοντες σύμβουλοι δεν κατάφεραν να βάλουν σε τάξη ούτε τον ΟΑΣΑ ούτε τα ΕΛΤΑ. Σωστά, λοιπόν, ζητείται μοντέλο ΔΕΗ-Στάσση, και σωστά (ελπίζεται) ότι η κυβέρνηση και ο υπουργός είναι έτοιμοι για την σύγκρουση.

Η κίνηση Χατζηδάκη έχει και μία άλλη διάσταση. Το Υπερταμείο εμφανίστηκε ως απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, οι ξένοι επόπτες ως τοποτηρητές-ελεγκτές που θα ήλεγχαν και θα μας μαθαίνανε γράμματα.

Τίποτα από αυτά δεν έγινε, και ο Χατζηδάκης, προφανώς με τις ευλογίες του Μητσοτάκη, έδωσε τέλος σε μία ηθικά απαράδεκτη, οργανωτικά αποτυχημένη, λειτουργικά αναποτελεσματική κατάσταση. Η δε αναμενόμενη μάχη με τα συνδικάτα των δημόσιων μεταφορών είναι αναγκαία και καλοδεχούμενη. Η εξέλιξη της ΔΕΗ το αποδεικνύει.

Διαβάστε επίσης:

Η καθημερινότητα δεν είναι μόνο για… σήμερα