Τι το κοινό μπορούν να έχουν ο Γιώργος Κατρούγκαλος, η ΟΛΜE και η ΔΟΕ και ο δήμαρχος της Αστυπάλαιας Νίκος Κομηνέας;

Μία γρήγορη απάντηση είναι «τίποτα». Μία πιο κυνική είναι «πολλά».

Και οι τρεις παράγοντες διακρίνονται για τις τυφλές αντιδράσεις τους.

Συμφέροντα υπάρχουν βέβαια. Εξάλλου, στην σημερινή εποχή δύσκολα κρύβονται. Όταν, όμως, τα συμφέροντα αυτά υπερισχύουν του κοινωνικού καλού, τότε στην καλύτερη περίπτωση χαρακτηρίζονται ως οπισθοδρομικά και στην χειρότερη ως επιστροφή στο παρελθόν της αντιπαράθεσης για χάρη της αντιπαράθεσης.

Ποιητική η δια στόματος Κατρούγκαλου ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει την ψευδαίσθηση ότι κόλλησε την κυβέρνηση στον τοίχο: «Αποτροπή δεν κάνουμε, επέκταση χωρικών υδάτων δεν σκεφτόμαστε καν. Άρα τι;» Το ρητορικό «Άρα τι», μένει βέβαια αναπάντητο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι άσσος στην κακόπιστη κριτική αλλά παίρνει κάτω από την βάση όταν έρχεται η στιγμή να σχεδιάσει πολιτική. Ειδικά με αναφορά στην Ελληνο-Τουρκική κρίση, δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Γι’ αυτό και αντιδρά τυφλά.

Η απάντηση, της Ν.Δ. ήρθε δια χειρός Δένδια: στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προσφεύγουν από κοινού Αλβανία και Ελλάδα, για το θέμα των θαλάσσιων ζωνών. Πρόκειται για στρατηγική κίνηση που υπογραμμίζει την ελληνική προσήλωση σε ειρηνικές διαδικασίες επίλυσης των προβλημάτων και έμμεσα καλεί την Τουρκία να ανταποκριθεί. Για το θέμα που την καίει. Όχι για ότι σκεφτεί η δικτατορία του Ερντογάν.

Το δίκιο της Κεραμέως

Τούτη τη φορά η Νίκη Κεραμέως έχει δίκαιο. Σε μια προσπάθεια να εκσυγχρονίσει διαδικασίες και παράλληλα να σταματήσει την φυλλοροή των ωρών διδασκαλίας, αποφάσισε να γίνονται ηλεκτρονικά και ημέρα Σάββατο, οι ψηφοφορίες για την ανάδειξη των υπηρεσιακών συμβουλίων.

Η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ διακρίνονται βέβαια για τον σκοταδισμό τους. Πάγια αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια, απ’ όποιο κόμμα κι αν προέρχεται, εκσυγχρονισμού της παιδείας.

Είτε αφορά μεθόδους διδασκαλίας είτε το μαθησιακό αντικείμενο.

Παραλογίζονται, όμως, οι ηγεσίες των δύο οργανώσεων όταν καλούν τα μέλη τους σε αποχή.

Τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα υπερασπίζονται βέβαια. Σε βάρος της παιδείας βέβαια – όπως πάντα. Σε μία εποχή όπου η γνώση είναι το πλέον πολύτιμο αγαθό στον πλανήτη, βέβαια.

Αλλαγή δεν θέλουν. Εναλλακτική πρόταση δεν καταθέτουν. Γι’ αυτό και αντιδρούν τυφλά.

Γραφικό νησί η Αστυπάλαια. Έχει φυσική ομορφιά, καθαρά νερά, φιλόξενους κατοίκους, ενδιαφέρουσα κουζίνα. Και τυφλές αντιδράσεις.

Σε όλο τον πλανήτη τοποθετούνται ανεμογεννήτριες. Οι Αιολικές Κυκλάδες έχουν το πλεονέκτημα. Το αόριστο επιχείρημα ότι καταστρέφεται το…αδιατάρακτο (!) τοπίο του νησιού μόνο ως αστείο μπορεί να χαρακτηριστεί.

Ο δήμαρχος Νίκος Κομηνέας κρύβεται πίσω από την κλασσική δικαιολογία της άρνησης στην αλλαγή που έρχεται από «επάνω προς τα κάτω» χωρίς την τοπική συμμετοχή.

Το εκπληκτικό είναι ότι δέχεται – υπό προϋποθέσεις — να τοποθετηθούν όσες ανεμογεννήτριες επαρκούν για την ενεργειακή αυτονομία του νησιού.

Νησί είμαστε, σκέφτηκε ο τοπικός άρχοντας, νησί να μείνουμε και ενεργειακά. Με την διαφορά ότι λογαριάζει στου κασίδη το κεφάλι.

Είναι οικονομικά βιώσιμη αυτή η λύση; Κι αν –κατά πάσα πιθανότητα — δεν είναι, ποιος θα πληρώσει το έλλειμμα;

Αν ο κ. Κομηνέας θέλει να είναι συνεπής με όσα, εκ του ασφαλούς, λέει ας υποστηρίξει την λύση να αυτοχρηματοδοτήσουν οι κάτοικοι την επένδυση για την ενεργειακή τους ανεξαρτησία.

Και να βάλει το χέρι στην τσέπη. Μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα να μην κάνει.

Δεν τολμά, όμως. Και γι’ αυτό αντιδρά τυφλά.